Liszha's scrappy world

We hebben er heel erg opgelet! De handbagage. En het frappante was dat bijna iedereen zich aan de regels had gehouden. De regels zijn 1 stuk handbage niet groter dan 115cm (hxbxl), 1 paraplu, 1 tax-free tasje. En ondanks dat zaten de hatracks bom en bomvol. Hatrack, oftewel hoedenplank. Was het maar waar!
Tijdens het taxiën vertelde ik aan de cockpit hoeveel handbagage we hadden en hoeveel tijd ons dat had gekost aan het vinden van ruimte en het opruimen van de bagage. Zij vertelden me dat er heel weinig vrachtruim was. De meeste bagage lag dus in de cabine. Tja, wat doe je eraan?
Eén van de passagiers die zich niet aan de regels had gehouden stond vlak voor de landing nog even op om naar een hatrack een paar rijen verder te lopen en iets uit zijn bagage te halen. Dat bleek later een mobieltje waar hij gelijk na de landing uitgebreid mee ging bellen. Zonder mij aan te kijken of gedag te zeggen liep hij al heel interessant bellend het vliegtuig uit. Gevalletje identiteitscrisis noemen wij dat dan.
Terug vanuit Barcelona liep er een man met een ontzettend groot pakket naar binnen, dat duidelijk ook héél erg zwaar was. Nog voordat wij wat konden zeggen kwam zijn vrouw al aan ons uitleggen dat het een gedenkteken of zo iets dergelijks was voor de overleden man van haar vriendin. De vriendin was er blijkbaar ook bij. Ze had wat namen van mensen op kantoor die ik inderdaad ken en die hadden gezegd dat het wel in orde was. Tja, dan zeg je uiteraard geen nee.