Liszha's scrappy world

Zoals jullie al weten heb ik gisteren bewilligd en een vluchtje gedaan. Allereerst gingen we met de taxi naar Rotterdam Airport.

De security in Rotterdam is net een tikje grondiger als die in Amsterdam. Een body check daar is echt een genante vertoning. Ze hebben hiervoor zo'n heel mooi hokje staan, met een gordijntje ervoor. Maar die gebruiken ze op één of andere manier liever niet. De laatste keer dat ik "afging" nadat ik door het poortje ging heb ik ook vriendelijk verzocht om daar deze keer wel gebruik van te maken. Er wordt toch al zo naar je gekeken in uniform.
Hieronder een foto, net voordat we door security gaan.

De kist was nog niet binnen. Even wachten dus. Gelukkig duurde het niet te lang.

Schoonmaak, catering en afhandeling op Rotterdam zijn zo doortastend en snel. Echt perfect. Wat weer een geluk voor ons was. De omdraaitijd was ook deze keer een beetje kort, 40 minuten. Maar door de Rotterdamse werklust stonden wij piekfijn op tijd klaar.
De afhandeling had als eerste een UM-metje aan boord gebracht. UM betekent Unaccompanied Minor. Een jong iemand die alleen reist dus en die we een beetje extra in de gaten houden en die ook op de plaats van bestemming, Girona, Spanje, in dit geval door de afhandeling begeleid wordt.
Soms krijg je een beetje medelijden met deze kinderen. Zie je aan die toetjes dat ze het stiekem best een beetje eng vinden. We doen dan echt alles om deze kinderen op hun gemak te stellen.
Soms ook zijn het kinderen van een bepaalde komaf (ik zeg niet rijk, want ook rijkdom wordt vaak gefaked) en totaal niet onder de indruk van het alleen vliegen.
Ik kan me hier nog een heel erg voorbeeld van herinneren. Ik was nog geen purser en gaf een UM-metje een kleurboekje. Wat zei het kind? "Heb je niks anders? Hier heb ik er nu onderhand al 10 van". Te erg toch?
Gelukkig zijn de meesten hartstikke leuk hoor. Onze UM van gisteren was een ontzettend leuk grietje. Niet bang om alleen te vliegen en eigenwijs op een leuke manier. Baseball petje op, lekker stoer.
Naast haar kwamen twee jongens te zitten die met hun ouders reisden. Net ietsjes ouder als onze UM.
Eén van de twee jongens vond haar wel erg leuk. Het werd een vrolijke boel daar, helemaal toen steward Mark zich er ook nog eens mee ging bemoeien.
Onze UM vond de aandacht wel leuk maar was er toch niet voor in om emailadressen uit te delen en gelijk heeft deze slimme meid natuurlijk! Nooit te happig zijn.
Bij het uitstappen zei ik tegen de jonge casanova dat het toch wel jammer was dat het niks geworden was.
"Huh" zei hij "was toch niks voor mij hoor, veel te jong."

En voordat we het wisten gingen we weer met een kist vol passagiers richting Rotterdam Airport. Dat was even aanpoten om alles net op tijd te halen maar zoals altijd lukte het ook deze keer weer. Aangekomen op Rotterdam namen we afscheid van de cockpit die nog een Stansted ging doen met een andere cabinecrew.
In de taxi naar Schiphol hebben we gezamenlijk nog even alle geldzaken, formulieren en rapporten afgewerkt zodat we zo snel mogelijk naar huis konden en nog even konden genieten van een zwoele avond.