God, wat zag ik op tegen die vlucht gisteren en wat viel die weer mee. Ik had een driehoek (twee bestemmingen) en die zijn altijd een stuk vermoeiender dan gewone vluchten.
Normaal tel je op een vlucht bijvoorbeeld 2x alle passagiers. Op een driehoek 4x. En laat ik nou net hartstikke dol zijn op tellen. Niet dus!
Je begint met tellen op Amsterdam. Het aantal passagiers moet dan overeen komen met het aantal dat je van de afhandeling doorkrijgt. Dit ter voorkoming van bijvoorbeeld ongewenste passagiers, passagiers die op een verkeerde vlucht zitten, etc.
Op bestemming 1, in dit geval Kavala, verlaten de eerste passagiers het vliegtuig. Je moet natuurlijk zeker weten dat je het juiste aantal passagiers voor bestemming 2 (Mitilini) over hebt, dus dat wordt weer tellen.
Dan gaan we de handbagage check doen. Deze is verplicht en ingesteld vlak na 11 september. Iedereen moet zijn eigen handbagage op schoot nemen en wij kijken dan of er geen ongeïdentificeerde handbagage achter is gebleven.
Pas dan mogen de passagiers aan boord komen die met ons mee gaan naar Amsterdam. En je raadt het al...............dan gaan we weer tellen! Hoera!
Maar goed, ik was ontzettend scherp gisteren. Ondanks dat er mensen naar het toilet gingen tijdens mijn "telprocedure", er mensen gingen verzitten en moeders baby's gingen verschonen, telde ik telkens in één keer goed.
Even voor de leken onder ons. Baby's tellen we apart want die hebben geen eigen stoel en gaan bij de ouders op schoot. Nou hebben ouders natuurlijk vaak de neiging om een baby even op een lege stoel neer te zetten en moet ik bij elk kind rond de 2 jaar vragen hoe oud hij/zij is. En dan helder proberen te blijven en niet vergeten op welke rij je nu ook al weer was,hoeveel je er op het toilet hebt en wie is gaan verzitten.
Ja, tellen is echt niet zo makkelijk als u denkt. Dus niet meer zo minachtend naar me kijken als ik tel hoor! (Geintje!).
Bij de vierde en laatste keer tellen ging het mis. Ik had er eentje te weinig. De captain wees me erop dat we bijna weg moesten wat de druk natuurlijk helemaal niet verhoogt. Okay, snel, snel, nog een keertje tellen.
Shoot! Eén te weinig.
De 3e keer had ik het juiste aantal (jippie!) en hadden we ons slot (toegewezen vertrektijd) nog net niet gemist. Wat een druk weer op mijn schouders ;-).
En dat allemaal op dag 7 van mijn schema. Puf, puf! Ik wil weekend!!!!!

Maar wat hadden we weer een aardige passagiers. En dat maakt zoveel goed.
De crew was ook weer erg gezellig (ik weet het, het wordt saai) en we hebben ontzettend gelachen, gezongen met Abba en een leuk dansje opgevoerd. Kortom: Melig dus!

De gezelligheid in de crewroom kende ook weer geen tijd en ik ben weer eens heel lang blijven hangen. Ouderwets! Lang geleden dat ik het zo lang vol hield.

Nu ga ik even bij een collegaatje van BBC 2 koffie doen en dan samen even richting werkgever om de formulieren voor Bali in te leveren. Dat moet namelijk voor woensdag en gisteren was ik vergeten ze mee te nemen. Dom, dom!
Waarschijnlijk mogen wij niet omdat diegenen die vorig jaar al geweest zijn onder aan de lijst komen maar niet geschoten is altijd mis.
In ieder geval ben ik blij voor degenen die straks wel mogen. Er hangt al weer een hele opgewonden sfeer in de crewroom en briefingkamers onder de pursers. Zou ik mogen? Wat denk je? Hoeveel gaan er in totaal? Weet jij dat?
Doet me denken aan vorig jaar.

Dit was een heeeeeeeele leuke stop en ik heb dan ook weer ontzettend veel foto's gemaakt. Zo vaak gaan we natuurlijk niet meer voor een paar daagjes weg dus heb je toch weer een beetje het gevoel dat je een uitje hebt.
Hieronder een heleboel thumbnails.
Als je er op klikt krijg je de grotere versie te zien.
Met een 737-400 van de KLM vertrekken wij richting Zürich. Een prachtige luchthaven. Groot, clean en futuristisch. We worden met een treintje vervoerd naar de douane en bagagebanden.

Taxi Chopin rijdt ons naar ons hotel in Mulhouse. Hotel du Parc. Een jaar of 4 geleden heh ik er al eerder gezeten maar dat was erg kort en ik heb toen weinig van de stad gezien.
Bij aankomst gaan de rooksters bij elkaar zitten en een peukie doen. Een situatie die zich vaker voor zal doen tijdens deze stop.

We brengen allemaal onze koffer naar onze kamer. Ik hang mijn uniform uit en begeef me naar de bar.
Wat een surrealistische sfeer hangt er toch in dit hotel. Zoals je op de foto's kan zien is het een oud gebouw. De sfeer neigt naar de jaren 20/30. Een beetje charleston achtig. Alsof de tijd hier heeft stilgestaan.
Pianist Mario doet zich tegoed aan verschillende drankjes en blijkt meer een entertainer dan een pianist. Hij praat meer dan dat hij speelt. En als hij wil pauzeren drukt hij op de play knop van zijn cassetterecorder en klinkt Bandolero voor de zoveelste keer deze avond door de bar.

In de lift hangen sterk vergeelde foto's van Mario in jongere jaren. Die man moet hier al een eeuwigheid werken.

Per taxi begeven we ons de volgende ochtend naar de luchthaven Mulhouse/Basel, wederom met Chopin.

De luchthaven.

De kust van Kreta en de luchthaven.

's Avonds laat komen we dan aan met onze Belgische passagiers in Brussel. Wat zijn Belgen toch makkelijke mensen. Hele vriendelijke passagiers.

Op de kamer van M. doen we met de hele crew nog een drankje. De cockpit moet 's ochtends vroeg weer naar huis. Wij niet! Wij hoeven pas aan het einde van de middag. Er kan dus nog makkelijk even gestapt worden. Een likje verf op ons gezicht en we kunnen er weer mee door.

We belanden in een supertrendy discotheek. Erg mooi, gave inrichting, leuke muziek.

Maar na een tijdje heb ik dat wel weer gezien en besluiten M. en ik de twee andere dames lekker door te laten feesten en weer richting hotel te gaan.

Maar in de gezellige straatjes van Brussel zien we zoveel gezellige kroegjes. Nog eentje dan?

We ontmoeten een iers gezelschap. Het grote mysterie is voor ons geen mysterie meer. Wij weten nu het antwoord op de grote vraag.

Na zo'n nacht moet er natuurlijk wel uitgeslapen worden. Om 1 uur de volgende dag spreken we af voor een brunch en nog wat kuieren door de prachtige straten van Brussel. Bovendien hebben we een missie. We willen Janneke Pis zien, de vrouwelijke tegenhanger van Manneke Pis.

De grote markt.

Maar dat is nog niet zo gemakkelijk. Manneke Pis kan je hier gewoon niet ontlopen maar Janneke is toch wat moeilijker te vinden.

Yes! Gevonden.

We kunnen nu met een gerust hart terug naar het hotel om onze koffers weer eens in te gaan pakken.

Nog wat foto's maken van het uitzicht van mijn kamer. En dan weer richting luchthaven.

En je zou er depri van worden. Wat een ongezellige grote grijze omgeving is dit. Wij zijn natuurlijk Schiphol gewend en dat is niet heel snel te overtreffen maar deze luchthaven slaat echt alles.
Hier en daar nog wel een verloren kunstwerkje, zoals deze vliegtuig-co-piloot-koe.

Menno & Cynthia, van harte gefeliciteerd met jullie nieuwe woning!

Ik ga zo weg. Hopelijk trekt de regen een beetje weg.
Straks gaan we met, ik denk de City Hopper, naar Zurich en vandaar met de taxi naar Mulhouse.
Morgenmiddag een vluchtje Heraklion doen vandaar uit, eindigend met Belgische passagiers in Brussel. Zondag in de namiddag worden we dan weer netjes naar huis gevlogen.
Dan nog maar één dag werken, wel een driehoek Griekenland maar dan..........heb ik er 7 dagen opzitten en mag ik drie dagen genieten van mijn weekend.
De eerste afspraak om koffie te gaan drinken is alweer gemaakt in de hal van ons gebouw en ik heb nog een heleboel dingen die ik ook wil doen zoals even naar mijn vader, even naar mijn zus, een dagje met mijn moeder spenderen, vriendin Mo bezoeken in Amsterdam, ff bij Hennie koffie drinken, lang broerlief etc., etc.
En dan wil ik ook nog sporten en een dag niets doen. Zou dit allemaal gaan lukken in drie dagen?
Anyway, ik moet vliegen (letterlijk en figuurlijk). Au revoir!

Even op en neer naar Oslo via Rotterdam, weinig over te vertellen. Gewoon een vlucht.
Mooie luchthaven, niet te groot, niet te klein en heel veel glas.



LUCHTHAVEN OSLO

Berlijn, een uurtje vliegen en je bent er. Hoewel we maar 88 passagiers hadden hebben we onze benen onder onze lijven vandaan gerend. Niet omdat de passagiers zo veeleisend waren maar gewoon omdat het nog een hele toer is om de service te halen. En je wilt natuurlijk het liefst alle passagiers een kans geven wat te kopen.
Dan laat je de computer dus maar printen op het toilet terwijl jij snel je crewseat inneemt en verzegel je de laatste trolley wel op de grond.
Puf, puf, we hebben het weer gered en zelfs een complimentenbrief gekregen van een passagier.
En nu ga ik weer snel mijn uniform aantrekken en een Rotterdam-Oslo-Rotterdam doen.
Have fun today!

Wat ben je die regen toch snel zat. Het lijkt wel of de zomer al voorbij is en daar wil ik helemaal nog niet aan. Waarom kunnen we niet gewoon zo'n goede zomer als vorig jaar hebben. Ik wil zon!
Ach ja, je kan niet alles hebben.
Gisteren vluchtje Nice. Echt zo'n vlucht dat je denkt: "Ja, daarom vind ik dit beroep zo leuk". Leuke collega's waarvan één een oudgediende en ééntje was een paar maanden in dienst. Ik had haar ingedeeld als nummer 2 oftewel assistent purser oftewel AP. Dit was voor het eerst voor haar en ze vond het een beetje eng. Nergens voor nodig want ze deed het geweldig.
In de cockpit een captain waar ik al veel vaker mee heb gevlogen. Vrolijke vent. Kortom: "We hadden gewoon lol met zijn allen".
En het wordt misschien een beetje saai maar ook de passagiers waren weer voorbeeldige passagiers. Tuurlijk, er zat er een tussen die chagrijnig was maar ach, op zo'n grote groep mensen kan dat ook niet anders.

De captain wist mij te vertellen dat gisteren (ondertussen eergisteren) het contract met "Bali" getekend was. Ik denk dat veel mensen die dit lezen gaan juichen.
En alsof de duvel er dan mee speelt hadden we op de terugweg een captain met zijn gezin aan boord die ook in Bali zat. Zijn gezin was ook een paar weekjes overgekomen en daar had ik toendertijd een leuk contact mee dus het was een ontzettend gezellig weerzien.

En dan kom je in de crewroom en kom ik mijn grote Bali-vriendin tegen, natuurlijk in gesprek met nog een Bali captain. En oh ja, de oudgediende uit mijn crew waar ik het hier eerder over had is getrouwd met een captain die in de eerste Bali groep zat.

Het was dus gisteren alles Bali wat de klok sloeg. Natuurlijk wil ik er graag weer naar toe maar ik denk dat eerst de mensen die nog niet geweest zijn mogen en dat gun ik ze van harte. Ach wie weet, kan ik even IPB-en (= indien plaats beschikbaar, vliegen tegen gereduceerd tarief, alleen voor airline personeel).

Vanavond even met de taxi naar Rotterdam en van daaruit een vluchtje Berlijn. Terug naar Rotterdam, taxi Amsterdam en dan als de wiedeweerga naar huis om te gaan slapen. Ik heb namelijk wel 12 uur en 40 minuten rust tussen de twee vluchten in. Wil ik nog 8 uur slapen dan heb ik 4 uur en 40 minuten om mijn formulieren en geld te droppen, mijn postvak te legen. Naar huis te rijden, bedje in, opstaan, douchen ontbijten, aankleden en weer weg.
Dan ga ik melden voor een vluchtje Oslo, ook vanuit Rotterdam. Gelukkig zijn het allemaal maar korte vluchtjes.
En na Oslo mag ik eindelijk weer eens mijn koffer pakken voor Brussel en Mullhouse.
Ik hou jullie op de hoogte!

Met mijn commentjes gaat het de goede kant op. Mijn collega blogger Erwin vond het zo zielig voor me dat ik er zo weinig kreeg. Sociaal als hij is vulde hij zo'n beetje in zijn eentje mijn commentjes ruimte op. Ik ging me zelf al impopulair voelen. Maar het tij keert, dames en heren!
Mijn beste vriendin Meriam heeft ook daar in Milaan eindelijk ontdekt hoe ze commentjes moet plaatsen en ik verwacht er een heleboel van haar nu! (hint Meriam)
Lucienne, Wiendeld! Bedankt voor het opkrikken van mijn image.

Dit gaat een blog met heel veel foto's worden. Waarom zoveel foto's? Omdat ik een leuke dag heb gehad en overal Kodakmomenten om me heen zag. Soms kan je gewoon niet stoppen met foto's maken en blijf je bezig.
Enfin, Muiderslot dus. De eerste beste parkeerplaats die we zien rijden we op en parkeren er. Dat is namelijk wat je doet op een parkeerplaats. We volgen de bordjes Muiderslot. Best nog een aardig stukje stiefelen. Maar de wandeling is de moeite waard.



Bovenstaande foto heb ik voor captain Didimon genomen. Weet die in ieder geval Pampus te vinden. ;-)
Eigenlijk wil ik er zelf ook nog een keertje naar toe. Leuk uitje voor de volgende keer.



Via een pad dat ons langs mooie plekjes leidt.......





........en langs de haven, vlak voor het kasteel.......



....bereiken we de tuinen van het kasteel.



Via de ophaalbrug gaan we naar de binnenplaats.



Ergens in de 13e eeuw liep hier dus graaf Floris V rond en werd gevangen gezet in zijn eigen kasteel. Blijkbaar was de goede man nogal betrokken bij het volk en dat koste hem uiteindelijk zijn kop. De edelen in die tijd hadden toch liever een grote afstand tussen de verschillende lagen van de bevolking. In 1296 werd hij door een stel edelen vermoord.



Later, in de gouden eeuw, werd P.C. Hooft aangesteld en in het slot gehuisvest. Ook hij was een man van het volk. Maar ik heb niet goed genoeg opgelet om te weten hoe hij aan zijn einde is gekomen, cultuurbarbaar die ik ben.





Dat maakt dorstig!



Over de muren liep men naar de verschillende vertrekken. Van gangen had men blijkbaar nog nooit gehoord.



Helaas mocht je binnen niet fotograferen. In de zuidvleugel weer wel maar daar was dan ook niet zo ontzettend veel bijzonders te zien.



Als je goed kijkt zie je dat Mo haar hoofd in het harnas is geprojecteerd. Komt helaas op de foto niet goed over. Het was echt heel spookachtig om te zien.



Ik zei de gek.



Ambrozijnbes (of zoiets) die Monique even moest proeven en gelijk weer met een vies gezicht uitspuugde. Later hoorden we dat deze bessen gebruikt werden om kleding te verven en erg giftig zijn. Maar ach.........ze leeft nog!












Foto gemaakt voor mijn zwager René. Hoewel ik niet iets speciaals heb met motoren moet ik zeggen dat ik dit één van de mooiste Harley's vind. René heeft hem in het wit.



Nog even op een terrasje zitten en genieten van de boten die door de sluis komen.



Ik kon het niet laten. Ik vond het zo'n mooie kat!



In Amsterdam/Amstelveen werden we overvallen door een regenbuitje. Binnen no-time stond alles blank.



Raam opengedraaid en even het opspattende water gefotografeerd.



Werd toch een beetje een natte bedoening dus raam maar weer dicht.



Zo, ik ben benieuwd wie het allemaal tot de laatste foto heeft volgehouden. Misschien een beetje saai voor jullie maar ja...............het is mijn blog......lekker puh.

Ik hoorde trouwens op het nieuws dat het noodweer in Muiden ravages heeft veroorzaakt. We waren dus net op tijd weg.

En dan wil ik ook nog even zeuren over Café Ome Ko, waar je voor een uitsmijter met spek 2 euro meer betaalt als je het spek mee laat bakken omdat dat zoveel meer arbeidsintensief is. Moet ik nog uitleggen waarom ik dat belachelijk vind? Als jullie dus in het verder geweldig mooie plaatsje Muiden komen: Niet bij Ome Ko eten of drinken. Ome Ko is stom!