Ik ging heel vroeg naar bed met een kopje zoethoutthee en het boek van Anne Frank. Twaalf uur later gaat mijn wekker af. Ik wilde in alle vroegte nog wat gaan lopen omdat ik deze week maar twee keer naar de sportschool ben geweest.
Ik werd echter nog even moe wakker als ik erin ging? Zou ik ziek worden ofzo? Het is toch niet normaal, 12 uur slapen en je nog gebroken voelen.
Ik blijf lekker nog een uurtje liggen en neem dan koffie in de hoop wat op te knappen. Het helpt niet erg. Nog maar eentje dan.........oh wacht even..........ik heb caffeïnevrij gezet. Ja, duh! Dat is niet echt opwekkend natuurlijk!
Met lood in de schoenen ga ik naar mijn werk. Niet echt een lange vlucht maar wel eentje met een hoog nouveau-rich gehalte.
Gelukkig staat er nog een purser op en mag ik achter nummer 2 spelen.
Ik heb trouwens nog even bij een passagier op schoot gezeten. Het was nogal erg turbulent op het laatste stukje. Tot twee keer toe pakte ik toch weer mijn waist om afval op te gaan halen maar toen ik bij de laatste poging op schoot van een mannelijke passagier belandde hield ik het voor gezien. Ik had wel weer genoeg voor lul gestaan. De passagiers vond het erg grappig.
En zo werd er dan toch nog gelachen vandaag. Een dag die leek op elke andere werkdag. Maar toch werd vier jaar geleden de wereld opgeschrikt door een ramp die uit een science fiction boek leek te komen. Daarna is het niet veel beter geworden. De ene ramp na de ander. Het is allang geen ver van mijn bed show meer.
Posts
No comments:
Post a Comment