Liszha's scrappy world

Yes! Wat een euforie! Vandaag heb ik 20 minuten hardgelopen op de band.
De rechtgeaarde sporter zal hier zijn schouders over ophalen maar voor mij is het een overwinning. Voor iemand die een tijd geleden na een minuut hardlopen al de tong op de schoenen had is het een prestatie, vind ik. Ik geef mezelf bij deze dan ook een schouderklopje.
Donderdag had ik mijn persoonlijk record verbeterd met 1 minuut en zette het daarmee op 17 minuten.
Vandaag ging ik na de fiets en de crosstrainer op de loopband staan.
Op één of andere manier heb ik een haat/liefde verhouding met dat ding. Ik ben als de dood dat ik mijn oude record niet kan verbeteren en wordt al moe als ik eraan denk dat ik 17 minuten lang hard moet gaan lopen.
Anderzijds wil ik niet liever en verheug me bij elke verbruikte calorie die er op het digitale display bijkomt. Dat gaat megasnel op de band en dat stimuleert om toch weer om op dat rottige ding de benen onder mijn lijf vandaan te blijven rennen.
Het is bijna elke keer hetzelfde liedje. Zodra er 1 minuut voorbij is denk ik: "Damn, pas 1 minuut. Ik ga die 17 minuten nooit halen".
Bij 2 minuten ga ik mijn benen voelen. "Jeetje zwaar hoor, hoe is me dit vorige keer in vredesnaam gelukt?"
Bij 3 minuten denk ik bij mezelf: "Nu op naar 5 minuten, dat moet je toch minimaal halen."
Bij 5 neem ik me stellig voor om in ieder geval 8 te halen. Bij 8 minuten worden mijn benen ietsje minder stijf en vind ik dat 10 ook wel moet lukken. Bij 10 vind ik het toch wel weer een crîme eigenlijk maar denk dat een minuutje erbij toch zeker moet lukken. Bij 11 denk ik dat ook weer en zo ga ik door tot een minuut of 15 en dan loop je ineens lekker. Zit je er lekker in en denkt dat je de 17 minuten van vorige keer toch echt wel moet kunnen halen.
Bij 17 besluit ik er een minuutje bovenop te gooien. Heb ik het toch weer verbeterd, mijn persoonlijk record. Maar na 18 besluit ik door te gaan tot 20 want het gaat lekker.
Bij 20 kan ik nog wel even door eigenlijk maar het idee dat ik volgende keer opnieuw aan deze lijdensweg moet beginnen wetende dat ik bijvoorbeeld 25 minuten zou moeten halen doet me toch maar stoppen.
Jeetje, dit is geen sport meer maar pure psychologische zelfkastijding.
Aan de andere kant komt er een hele grote big smile op mijn gezicht als de display 20 minuten aangeeft en kan ik me nog net inhouden om niet keihard YES te gaan gillen want wie had ooit gedacht dat dit me zou lukken? Ik niet! Echt niet. Ik ben (of kan ik al zeggen, ik was?) het meest onsportieve wezen van Alphen aan den Rijn e.o.
Als ik even later op het toilet mijn flesje water bijvul en in de spiegel mijn rooie kop met daarboven mijn natte, bezwete kapsel zie heb ik toch weer dat euforische gevoel en kan me ineens voorstellen dat ik dat half uur ook wel eens ga halen. Dubbel allemaal hé?