Voor de vlucht ging het wel weer lekker met mijn rug. Helaas na de vlucht wat minder.
Ik had zo graag nog even naar de sportschool gegaan maar dat leek me toch niet zo'n goed idee. Had iemand me trouwens 2 jaar geleden verteld dat ik nu zou balen dat ik niet kon gaan sporten dan had ik diegene keihard uitgelachen. Echt keihard! Je kan jezelf nog eens verrassen.
Dus maar op mijn stalen ros gesprongen en in de verst weg mogelijke supermarkt de benodigde flessen ketjap Manis en olijfolie gaan halen. Natuurlijk zie je dan een heleboel dingen die je eigenlijk ook nodig hebt maar helaas zijn je fietstassen niet zo groot dus beperk je je aankopen een beetje. Eigenlijk wel zo goedkoop, boodschappen doen op de fiets.
Anyways, morgen om half 3 ga ik naar de fysio. Deze houdt praktijk in de sportschool waar ik train dus dat is natuurlijk hartstikke mooi.
Helaas voel ik mijn rug ook vandaag nog. Niet zo erg als toen het erin schoot maar genoeg om me eraan te herinneren dat ik een rug heb.
Eindelijk heb ik de tijd gevonden om mijn fototoestel weer eens te downloaden. Hieronder een update:
Eén van mijn nieuwste armbanden. Ondertussen al verkocht aan een collega.
Nog eentje.
De Mont Blanc, weinig sneeuw meer.
Deze knopjes, in een door ons geleasde kist, hebben de cockpit de hele vlucht bezig gehouden. Wat zou er gebeuren als je er op drukt? Creative minds were working.
En niemand kan zo lekker en diep slapen als mijn Macho. Om jaloers op te zijn gewoon. Wat een lekker ding hé?
Vroeger (volgens mij is vroeger hier iets meer dan een jaar geleden) als ik het ouderlijk huis bezocht stond mijn moeder al in de deuropening om me als eerste te begroeten. Dat staat ze nu nog steeds maar ik kan haar niet zoenen voordat ik een een witharig wild monster gedag heb gezegd. En ach, als je het mooiste, liefste, witste en vrolijkste hondje dat ooit uit een asiel werd meegenomen bent dan heb je daar natuurlijk ook gewoon recht op.
Posts
No comments:
Post a Comment