Liszha's scrappy world

Als klein meisje in Rotterdam ging ik naar tandarts Stoffels.
Zijn praktijk zat in een flatgebouw.
Ik kan me de behandelkamer nog voor de geest halen en nog beter de wachtkamer met van die houten banken langs de wanden.
Ik voelde me daar als een veroordeelde die wacht totdat hij naar het schavot gebracht gaat worden.
Stoffels was een bullebak. Misschien heb ik daar mijn angst aan de tandarts aan overgehouden. Die man was de nachtmerrie van elk kind.
Na onze verhuizing naar Brabant kwamen we bij een tandarts die in een heel modern grijs gebouw huisvestte, samen met nog twee collega's.
Deze tandarts vond ik een onaangenaam persoon. Hij had weinig geduld met angstige meisjes zoals ik.
Bovendien was zijn vrouw zijn assistente. Ik geloof niet dat het een gelukkig huwelijk was gezien het gegrauw en gesnauw dat zich boven mijn arme hoofd afspeelde.
Uiteindelijk heeft ze zichzelf opgehangen in de praktijkruimte. Deze ruimte werd voor mij nooit meer hetzelfde.
Bij elke halfjaarlijkse controle of behandeling vroeg ik me af waar ze gehangen had. Luguber hé?
Toen ik op mezelf ging wonen ging ik naar een andere tandarts, geen idee meer hoe de man heette. Ik kan me alleen nog herinneren dat het een ontzettend gezellige man was. Ik wist niet dat dat bestond. Een aardige tandarts! Wat een opluchting. Mijn angst werd steeds kleiner.
Vervolgens verhuisde ik vanwege de liefde weer richting Randstad en ook daar hadden wij een aardige tandarts. Het bestond echt!
De liefde duurde niet eeuwig en ik verhuisde naar Hoofddorp. Een hele aardige vrouwelijke tandarts trof ik daar maar al die veranderingen in tandarts hadden wel mijn angsten weer naar boven gebracht. Zij hielp me hier weer overheen.
Jaren ging het goed en zelfs toen ik in Alphen ging wonen bleef ik naar haar toegaan.
Hoe het kwam, ik weet het niet, maar de angst sloeg weer toe en ik ging gewoon niet meer.
Tot ik een jaar of twee later kiespijn kreeg en bij mijn huidige tandarts belandde. Als je goed zoekt (maar waarom zou je?) zou je nog een verhaal kunnen vinden over die keer dat ik hem in zijn duim beet.
Hij heeft het me gelukkig niet kwalijk genomen en blijft zijn aardige zelf.
Vanochtend ging ik voor controle. Helaas moet ik binnenkort weer een kroon. Dat zat er al aan te komen dus geen verrassing maar toch wel weer een klein drama voor mij.
Nou blijkt ook nog dat er een gat in de verstandskies erachter zit. Deze moet eerst getrokken. Wat jammer toch dat die tandarts zo'n aardige man is. Ik zou zo graag op hem mopperen nu.
Mijn eerste 2 getrokken verstandskiezen hebben zonder veel ellende mijn kaak verlaten. Ik hoorde krik, krak en ze waren eruit.
Nou maar duimen dat dat bij nummer 3 ook zo gaat. Wordt vervolgd.