Met zuslief en nichtjelief naar de film geweest. Het heeft ons nogal wat moeite gekost om een film te vinden die we alle drie wel wilde zien.
Uiteindelijk maar gekozen voor Monster in Law, hoewel zuslief deze eigenlijk niet echt zag zitten.
Ze vond het echter een onwijs leuke film. Wij ook!
Een heerlijke vrouwenfilm met ontzettend veel humor. Ik heb zo gelachen!
Ook wanneer de rest van de bioscoop de lol er niet van in zag. Genant! Zeker als er maar een stuk of 15 mensen in een megagrote zaal zitten. Dan ben je zo makkelijk te traceren als die ordinaire lacher!

Als klein meisje in Rotterdam ging ik naar tandarts Stoffels.
Zijn praktijk zat in een flatgebouw.
Ik kan me de behandelkamer nog voor de geest halen en nog beter de wachtkamer met van die houten banken langs de wanden.
Ik voelde me daar als een veroordeelde die wacht totdat hij naar het schavot gebracht gaat worden.
Stoffels was een bullebak. Misschien heb ik daar mijn angst aan de tandarts aan overgehouden. Die man was de nachtmerrie van elk kind.
Na onze verhuizing naar Brabant kwamen we bij een tandarts die in een heel modern grijs gebouw huisvestte, samen met nog twee collega's.
Deze tandarts vond ik een onaangenaam persoon. Hij had weinig geduld met angstige meisjes zoals ik.
Bovendien was zijn vrouw zijn assistente. Ik geloof niet dat het een gelukkig huwelijk was gezien het gegrauw en gesnauw dat zich boven mijn arme hoofd afspeelde.
Uiteindelijk heeft ze zichzelf opgehangen in de praktijkruimte. Deze ruimte werd voor mij nooit meer hetzelfde.
Bij elke halfjaarlijkse controle of behandeling vroeg ik me af waar ze gehangen had. Luguber hé?
Toen ik op mezelf ging wonen ging ik naar een andere tandarts, geen idee meer hoe de man heette. Ik kan me alleen nog herinneren dat het een ontzettend gezellige man was. Ik wist niet dat dat bestond. Een aardige tandarts! Wat een opluchting. Mijn angst werd steeds kleiner.
Vervolgens verhuisde ik vanwege de liefde weer richting Randstad en ook daar hadden wij een aardige tandarts. Het bestond echt!
De liefde duurde niet eeuwig en ik verhuisde naar Hoofddorp. Een hele aardige vrouwelijke tandarts trof ik daar maar al die veranderingen in tandarts hadden wel mijn angsten weer naar boven gebracht. Zij hielp me hier weer overheen.
Jaren ging het goed en zelfs toen ik in Alphen ging wonen bleef ik naar haar toegaan.
Hoe het kwam, ik weet het niet, maar de angst sloeg weer toe en ik ging gewoon niet meer.
Tot ik een jaar of twee later kiespijn kreeg en bij mijn huidige tandarts belandde. Als je goed zoekt (maar waarom zou je?) zou je nog een verhaal kunnen vinden over die keer dat ik hem in zijn duim beet.
Hij heeft het me gelukkig niet kwalijk genomen en blijft zijn aardige zelf.
Vanochtend ging ik voor controle. Helaas moet ik binnenkort weer een kroon. Dat zat er al aan te komen dus geen verrassing maar toch wel weer een klein drama voor mij.
Nou blijkt ook nog dat er een gat in de verstandskies erachter zit. Deze moet eerst getrokken. Wat jammer toch dat die tandarts zo'n aardige man is. Ik zou zo graag op hem mopperen nu.
Mijn eerste 2 getrokken verstandskiezen hebben zonder veel ellende mijn kaak verlaten. Ik hoorde krik, krak en ze waren eruit.
Nou maar duimen dat dat bij nummer 3 ook zo gaat. Wordt vervolgd.

Daar stonden we dan, in de rij voor het Anne Frank Huis. Nog druk aan het lachen en kletsen.
In het huis zelf gaat dat snel over. Niet dat het deprimerend is zoals ik me van te voren had voorgesteld. Dat valt eigenlijk best wel mee. Toch loop je door een stukje geschiedenis en dat wil je in je opnemen.
Al lopende door het huis vraag je je af hoe zoveel mensen in godsnaam op zo'n klein stukje hebben kunnen samenleven zonder elkaar wat aan te doen.
Je ziet overal citaten en op verschillende videoschermen vertellen mensen zoals Miep Gies.
Wat ik zelf erg indrukwekkend vond was de video van Miep Gies waarin ze zittend aan haar oude bureau vertelt over het moment dat Otto Frank de brief ontvangt waarin de dood van zijn dochters bevestigd wordt. Ze haalt de dagboeken van Anne Frank uit haar la en legt dat neer bij Otto Frank.
"Dit is uw dochters erfenis" zegt ze.

Of de video van haar beste vriendin die vanwege haar Boliviaanse paspoort in een beter gedeelte van het kamp zit en over het prikkeldraad heen met Anne communiceert. Ze vertelt dat Anne na de dood van haar zus Margot de moed opgeeft. Ze ging ervan uit dat haar vader overleden was. Had ze geweten dat haar vader nog leefde.........

Anne Franks grootste droom was om na de oorlog journalist of schrijver te worden. Ze hoopte haar boek uit te kunnen geven en deze "Het Achterhuis" te noemen.
Gerben wist te vertellen dat ze haar dagboek al op verschillende punten aan het herschrijven was zodat het geschikt zou zijn voor publikatie.
Ze heeft het zelf helaas niet mee mogen maken maar "Het Achterhuis" is er gekomen en een bestseller geworden. Een boek dat blijft verkopen door de jaren heen.
Ik heb hem in de winkel van het museum dan ook gekocht.
Als klein meisje had ik het al eens uit de bieb geleend en gelezen maar dit is toch een boek om te hebben. Ook kocht ik het boekje "Herinneringen aan Anne Frank" door Miep Gies.
Gerben leende me het boek "Anne Frank 1929-1945" door Carol Ann Lee en vroeg zich af of ik zo geen overdosis Anne Frank kreeg.
Foto's maken in het huis mocht niet. Daarvoor moet je even naar de website gaan.
Of ga het huis zelf bezoeken. Zeker de moeite waard en heel indrukwekkend!


Hierboven zie je het voorhuis.


En na een drankje op het terras zijn we al weer vergeten hoe rustig en onder de indruk we waren. Tijd voor een groepsfoto.

Ik ben vandaag goed onder handen genomen door de fysiotherapeute. Dat ze kundig is blijkt wel uit het feit dat ze mijn pijnlijke spier goed weet te vinden. Ze kan zelfs pijn in mijn nek veroorzaken door naast mijn schouderblad te masseren. De laatste 2 dagen is het al een stuk beter gegaan dus ik laat het me allemaal maar welgevallen. Ik kom er tenslotte om te genezen.
Braaf heb ik vandaag ook de voorgeschreven oefeningen gedaan en ben daarna mijn eigen dingetjes gaan doen.


Op de loopband heb ik haar advies in de wind gegooid en heb 25 minuten gelopen! 25 minuten! Yes! Ik moet wel zeggen dat ik de laatste 5 minuten mijn snelheid van 7.5 kilometer per uur heb teruggebracht naar 6,6 kilometer per uur maar toch ben ik trots op het resultaat. Zomaar 5 minuten toegevoegd aan mijn laatste persoonlijk record. Een marathon zit er voorlopig nog niet in maar ben toch best een beetje trots op mezelf.

Gister moest ik me om 16.00 melden voor een vluchtje Alicante. Ik had alleen niet goed in mijn agenda gekeken en stond in Amsterdam terwijl ik in Rotterdam moest zijn. Dat werd een race tegen de klok dus. File in, file uit en ondertussen crewco op de hoogte houden vanwaar ik zat.
Gelukkig stond er nog een purser op de vlucht en waren ze gewoon al begonnen met alle voorbereidingen en het instappen.
Toen ik kwam was het vliegtuig al helemaal klaar om te gaan. Alleen de voortrap stond er nog aan om mij binnen te laten. Instappen en wegwezen. Puf, puf, hijg, hijg. Gelukkig had ik zo'n ontzettend aardige crew. Alles stond al klaar om met de service te beginnen.
Tijdens de start zat ik nog vol adrenaline en klotsende oksels uit te hijgen.
De captain ken ik al wat langer en ik verwachtte niet dat hij boos zou zijn. Integendeel zelfs, ik werd nog getrakteerd op brusselse wafels ook. Meestal heeft hij stroopwafels bij zich maar misschien is hij nu een beetje aan het varieren.
Leuk detail was dat de co-piloot een belg is uit.......................juist ja, Brussel.
Leuke passagiers op de heenweg, geen volle bak, dus even een rustige service om wat bij te komen.
Op de terugweg was het chaos alom. Iedereen zat al behalve 4 passagiers, die waren nog niet bij de gate. Eerstvolgende vraag is dan altijd gelijk, hoeveel bagage hebben ze en vooral, waar is de bagage?
Het zoeken ernaar neemt meestal meer tijd in beslag dan wachten op de laatkomers. Altijd weer een afweging of je begint met zoeken of niet.
Al snel kwam er een bus met één man er in aan. Ik vroeg hem wat maar dacht dat hij russisch sprak. Helemaal toen ik een id kreeg te zien met volgens mij een slavische taal erop.
Dat hij dronken was had ik al gauw door maar hij was niet aggressief, hoogstens een beetje nors.
Van de dienstdoende purser hoorde ik later dat hij gewoon nederlands spreekt.
Hij zette nog wat kwaad bloed bij passagiers die de maxi cosy van hun kind daar al mooi hadden neergezet. Mijnheer staat op zijn strepen en wil persé daar zitten terwijl er genoeg andere stoelen over zijn.
De vader wordt zo boos dat het maar goed is dat we ze uiteindelijk ver uit elkaar hebben gezet.

Op en achter overwing zit een vriendenclubje. Jonge knullen van ik schat een jaar of 20.
"Mevrouw, wilt u met mij op de foto?". Twee paar onschuldige ogen kijken me aan. Vooruit dan maar. Eigenlijk heb ik er een hekel aan maar dit kan ik niet weigeren.

Nu nog wachten op een moeder met haar drie kinderen. Klein probleempje alleen, de kinderen zijn nog niet oud genoeg om alleen te zitten en ze zijn verspreid over de cabine ingechecked.
Aangezien ik toch al vriendjes ben met het vriendenclubje vraag ik aan twee van hun of ze willen gaan verzitten.
Moeilijke vraag wel vind ik, in ogenschouw nemende dat mevrouw veel te laat is. Ze heeft toch al mazzel dat ze mee mag want eigenlijk was er al besloten dat ze niet meer mee mocht maar de captain liet uiteindelijk toch zijn goede hart spreken.
Gelukkig namen deze jongens het heel sportief op. Zeker nadat ik ze een biertje beloofde.

De service was een gekkenhuis. Mensen bleven maar kopen. Zelfs terwijl ik mijn trolley stond op te ruimen verkocht ik tussendoor nog Marsen, biertjes en chips. Het ging maar door. Goeie zaken gedaan dus!

Ik voelde wel mijn rug. Ik was dezelfde ochtend nog onder handen genomen bij de fysio.
Daarna even lekker gesport. Jammer genoeg geen 20 minuten gerend. Ik moest dit van de fysiotherapeute verminderen en wat langzamer opbouwen.
Ik deed nu 10 minuten, 5 minuten pauze en daarna weer 10 minuten.
In ieder geval had dit alles toch wel een aanslag op mijn rug gepleegd, het trok zelfs door naar mijn billen. Ik vertelde dit ook aan mijn collega purser maar wilde niet gelijk naar mijn billen grijpen waar passagiers bij waren dus pakte ik mijn heup.
"Oh" zegt een jongen "mijn vader heeft een nieuwe heup".
Een andere passagier die er ook bij staat ziet mijn verbouwereerde gezicht en moet hard lachen.
"Hallo jongeman, ik ben pas 39 hoor!"
"Oh, mijn vader 58."
"Leuke zoon heeft u" zeg ik later tegen zijn vader.
"Hij is nog vrijgezel hoor meid, ik trouwens ook."
Je hoort het al, de sfeer was goed.

Aan het einde van de vlucht stond de TD op de trap en vertelde ik ze hoe dom ik was geweest om in Amsterdam aan te melden. Zij wisten mij te vertellen dat ik echt niet de eerste was. Nu wist ik dat al van een goeie vriendin. Die heeft deze stunt een paar weken geleden ook uitgehaald.
Ik zei toen nog: "Dat zou ook iets voor mij zijn". Heb de weken daarna ook heel goed opgelet waar ik moest zijn. Maar ja, als je midden in het seizoen zit en best een beetje moe bent van al die ochtendvluchten dan kan het blijkbaar toch een keertje fout gaan. Stom, stom, stom!

Plannen voor vandaag: Een beetje trainen, niet te zwaar. Zonnebankje en een kopje koffie bij Hennie.
Goh, ik zou een goede voetbalvrouw zijn.


Vrijdag ga ik naar Mo, waar E. ook naar toe komt en dan ontmoeten we Gerben en S. in de stad (Amsterdam).
Mo en ik hadden besloten dat het een schande was dat we nog nooit in het Anne Frank Huis geweest zijn. Vrijdag komt daar dus verandering in. En zoals wel vaker gebeurt als we wat plannen breidt de groep zich steeds verder uit.
Erna willen we picknicken in het Vondelpark. Hoewel Gerben het geloof ik een beter idee vond om bij het Blauwe Theehuis te gaan zitten. Ach, we zien wel hoe het loopt.

Soms zie je heel erg tegen een vlucht op. Vandaag was zo'n dag. Na al twee keer in alle vroegte uit bed gebeld te zijn wist ik gisteren al dat mijn standby van vandaag omgezet was in een driehoek. In mijn postvak lag netjes een schedule change. Volos en Kavala. Volos? Waar ligt dat dan? Wist niet eens dat we daarop vlogen.

Misschien had ik het al eens gezegd ;-), ik haat driekhoeken. Als purser zijnde heb je het dan razend druk! Met heel erg veel lood in de schoenen begaf ik me dus vanochtend weer in alle vroegte richting Schiphol.
En hoe het dan mee kan vallen. Ik heb echt een onwijs leuke dag gehad. Echt weer een uitje met de stichting.
Allereerst zag ik dat er nog een purser op stond en ik gelowranked was. Relaaaaaaaaaaaaxed. Lekker nummer 2 spelen!
Ten tweede was het een top crew. We hebben de hele dag door gein gehad.
Eén van de meiden, een ex-dutch bird stess had nog geen hatrack foto's. Hebben we haar even snel in het hatrack gepropt natuurlijk!
Hopelijk stuurt ze ze snel naar me op, kan ik ze nog laten zien. Hé Charlotte?

Ik had weer eens een standby van 2-10. De derde in een rij van 4. Om 4 uur ging de telefoon. Melden voor een Milaan, Bergamo.
Ik had briefingroom 11. Ik zat er wel erg alleen te zijn. Mijn collega's kwamen maar niet opdagen.
Zouden ze me niet te vroeg hebben opgeroepen? Toch nog maar eens op de flightorder kijken. Nee, meldingstijd was toch echt 5.25. Ik snapte er niks van.
Gelukkig kwam Niels me halen. Er was nog een briefingroom 11. Alleen hing er daar een bordje met 11 en niet 12 zoals op die van mij.
Gezellige jongen trouwens die Niels. Vandaag vertelde hij over zijn tante Jannie.
Tante Jannie wilde afvallen dus ging ze op aquaplanning.
En ze vroeg zich ook af wie die acteur toch is. Hij heet Ko en doet in alle films mee. Je ziet hem bij elke aftiteling. Ko Starring. Ken jij hem?

Deed me denken aan een vriendin die ik vroeger had die vertelde dat ze de laatste tijd zoveel alcohol ophad dat ze er helemaal confuus voor was geworden.

En ken je die mop al (het is een ouwetje, dus waarschijnlijk wel) van die man die een bar binnenkwam en een constructie bestelde."
Barkeeper: "U bedoelt een consumptie."
Man: "Joh, wat introduceert mij dat nou".

En nu we toch met woordgrapjes bezig zijn. Hier nog een ouwetje van een collega die aan een passagier vroeg in welk hotel hij verbleef.
"Hotel Voucher" was het antwoord.

Yes! Wat een euforie! Vandaag heb ik 20 minuten hardgelopen op de band.
De rechtgeaarde sporter zal hier zijn schouders over ophalen maar voor mij is het een overwinning. Voor iemand die een tijd geleden na een minuut hardlopen al de tong op de schoenen had is het een prestatie, vind ik. Ik geef mezelf bij deze dan ook een schouderklopje.
Donderdag had ik mijn persoonlijk record verbeterd met 1 minuut en zette het daarmee op 17 minuten.
Vandaag ging ik na de fiets en de crosstrainer op de loopband staan.
Op één of andere manier heb ik een haat/liefde verhouding met dat ding. Ik ben als de dood dat ik mijn oude record niet kan verbeteren en wordt al moe als ik eraan denk dat ik 17 minuten lang hard moet gaan lopen.
Anderzijds wil ik niet liever en verheug me bij elke verbruikte calorie die er op het digitale display bijkomt. Dat gaat megasnel op de band en dat stimuleert om toch weer om op dat rottige ding de benen onder mijn lijf vandaan te blijven rennen.
Het is bijna elke keer hetzelfde liedje. Zodra er 1 minuut voorbij is denk ik: "Damn, pas 1 minuut. Ik ga die 17 minuten nooit halen".
Bij 2 minuten ga ik mijn benen voelen. "Jeetje zwaar hoor, hoe is me dit vorige keer in vredesnaam gelukt?"
Bij 3 minuten denk ik bij mezelf: "Nu op naar 5 minuten, dat moet je toch minimaal halen."
Bij 5 neem ik me stellig voor om in ieder geval 8 te halen. Bij 8 minuten worden mijn benen ietsje minder stijf en vind ik dat 10 ook wel moet lukken. Bij 10 vind ik het toch wel weer een crîme eigenlijk maar denk dat een minuutje erbij toch zeker moet lukken. Bij 11 denk ik dat ook weer en zo ga ik door tot een minuut of 15 en dan loop je ineens lekker. Zit je er lekker in en denkt dat je de 17 minuten van vorige keer toch echt wel moet kunnen halen.
Bij 17 besluit ik er een minuutje bovenop te gooien. Heb ik het toch weer verbeterd, mijn persoonlijk record. Maar na 18 besluit ik door te gaan tot 20 want het gaat lekker.
Bij 20 kan ik nog wel even door eigenlijk maar het idee dat ik volgende keer opnieuw aan deze lijdensweg moet beginnen wetende dat ik bijvoorbeeld 25 minuten zou moeten halen doet me toch maar stoppen.
Jeetje, dit is geen sport meer maar pure psychologische zelfkastijding.
Aan de andere kant komt er een hele grote big smile op mijn gezicht als de display 20 minuten aangeeft en kan ik me nog net inhouden om niet keihard YES te gaan gillen want wie had ooit gedacht dat dit me zou lukken? Ik niet! Echt niet. Ik ben (of kan ik al zeggen, ik was?) het meest onsportieve wezen van Alphen aan den Rijn e.o.
Als ik even later op het toilet mijn flesje water bijvul en in de spiegel mijn rooie kop met daarboven mijn natte, bezwete kapsel zie heb ik toch weer dat euforische gevoel en kan me ineens voorstellen dat ik dat half uur ook wel eens ga halen. Dubbel allemaal hé?

De telefoon gaat. In een split second denk je: "Welke idioot belt mij midden in de nacht op". Maar je hebt het nog niet gedacht of gelijk dringt het tot je door dat je standby staat.
"Lisette, we hebben je nodig" Met een schuin hoofd kijk ik naar de wekker 03.08. "Je gaat naar Samos. 04.30 melden en om 2 uur landen.
En nu is het 15.45 en ga ik lekker een middagdutje doen.

Vandaag naar de fysio geweest. Ik hoopte eigenlijk op een ontspannende massage maar er moest eerst een heel vraaggesprek afgewerkt worden.
Daarna werd na veel getrek en geduw aan mijn hoofd, schouders en armen vastgesteld dat het om een spier gaat die van mijn nek tot mijn schouder loopt.
Ik mocht vandaag niet sporten op de steps maar wel de fiets, de cross-trainer en de loopband. Het krachttrainingstraatje moest ik ook maar even overslaan. Dat ga ik volgende week samen met de therapeute doen en dan krijg ik te horen wat ik wel en wat ik niet mag doen.
Mijn persoonlijke record op de loopband is weer met een minuut verbeterd! Damn, I'm good. Moet wel zeggen dat ik toch stiekem bang ben dat het mijn rug geen goed doet maar volgens de fysiotherapeute kan het geen kwaad.
Vannacht om 2 uur gaat mijn standby in dus ik ga zo maar eens naar bed in de hoop dat ik vroeg in bestemming dromenland arriveer.

Ik hoor net op het journaal dat de in Londen van terroristische acties verdachte man eigenlijk zonder aanleiding is doodgeschoten. Hij heeft zich niet verdacht gedragen, is niet weggerend, is niet over het poortje gesprongen en heeft zelfs nog de tijd genomen om een gratis krantje te pakken.
Je vraagt je dan toch af hoe het zover heeft kunnen komen. Zelf was ik er gewoon van overtuigd dat de Londense politie dit nooit zonder reden zou doen. Ben ik nou zo onnozel?
Het moet toch verschrikkelijk zijn als dit je als onschuldig burger overkomt. Ik kan alleen maar hopen dat het allemaal heel snel is gegaan.
Wel werd er nog gezegd dat zijn huis in de gaten werd gehouden. Misschien dan toch niet helemaal onschuldig?
Of wel? Dat zou betekenen dat je in Londen bang moet zijn voor terroristen maar ook voor de politie.
Zullen we ooit achter de waarheid komen?

Gisteren op de onzalig tijd van 03.40 begonnen met werken. Vluchtje Barcelona. Lekker kort, zo weer thuis. Echte vakantiegangers aan boord. Het seizoen is blijkbaar nog niet over.
Voor de vlucht ging het wel weer lekker met mijn rug. Helaas na de vlucht wat minder.
Ik had zo graag nog even naar de sportschool gegaan maar dat leek me toch niet zo'n goed idee. Had iemand me trouwens 2 jaar geleden verteld dat ik nu zou balen dat ik niet kon gaan sporten dan had ik diegene keihard uitgelachen. Echt keihard! Je kan jezelf nog eens verrassen.
Dus maar op mijn stalen ros gesprongen en in de verst weg mogelijke supermarkt de benodigde flessen ketjap Manis en olijfolie gaan halen. Natuurlijk zie je dan een heleboel dingen die je eigenlijk ook nodig hebt maar helaas zijn je fietstassen niet zo groot dus beperk je je aankopen een beetje. Eigenlijk wel zo goedkoop, boodschappen doen op de fiets.
Anyways, morgen om half 3 ga ik naar de fysio. Deze houdt praktijk in de sportschool waar ik train dus dat is natuurlijk hartstikke mooi.
Helaas voel ik mijn rug ook vandaag nog. Niet zo erg als toen het erin schoot maar genoeg om me eraan te herinneren dat ik een rug heb.

Eindelijk heb ik de tijd gevonden om mijn fototoestel weer eens te downloaden. Hieronder een update:



Eén van mijn nieuwste armbanden. Ondertussen al verkocht aan een collega.



Nog eentje.



De Mont Blanc, weinig sneeuw meer.



Deze knopjes, in een door ons geleasde kist, hebben de cockpit de hele vlucht bezig gehouden. Wat zou er gebeuren als je er op drukt? Creative minds were working.



En niemand kan zo lekker en diep slapen als mijn Macho. Om jaloers op te zijn gewoon. Wat een lekker ding hé?



Vroeger (volgens mij is vroeger hier iets meer dan een jaar geleden) als ik het ouderlijk huis bezocht stond mijn moeder al in de deuropening om me als eerste te begroeten. Dat staat ze nu nog steeds maar ik kan haar niet zoenen voordat ik een een witharig wild monster gedag heb gezegd. En ach, als je het mooiste, liefste, witste en vrolijkste hondje dat ooit uit een asiel werd meegenomen bent dan heb je daar natuurlijk ook gewoon recht op.

Ik had het al eerder over rugklachten. Ik was even gestopt met sporten hierdoor maar was weer lekker aan de gang. En wat denk je? Afgelopen vrijdag, van het ene op het andere moment, schoot het er weer in.
Ik kon niet liggen, niet zitten, niet staan, alles deed pijn. Zelfs ademen. Nu gaat het wel weer maar ik ben toch naar de afspraak die stond met de huisarts gegaan. Een verwijzing naar de fysiotherapeut gekregen.
Wordt vervolgd.

Even denken hoor, waar was ik gisteren ook alweer? Oh ja, ik ging naar Monastir. Rustige vlucht. Als je zo vroeg begint willen mensen slapen en vinden jou en je karretje absoluut niet interresant. Hoogstens een half uur duurt je service dan. En dan moet je toch maar weer je tijd verder door zien te komen. Een beetje de cockpit gaan vervelen, die ene wakkere passagier is de pisang voor een praatje en gevonden tijdschriften helpen ook maar van te lang lezen wordt je slaperig.
Mijn collega voor vroeg gisteren of ik altijd zo hyper was. Ha,ha, had ze me de dag ervoor mee moeten maken.
Maar soms snap ik ook niet helemaal hoe dat lijf van mij reageert. Hoe moe ik eergisteren ook was, gisteren was dat weer helemaal over en ik ben zelfs na de vlucht nog gaan sporten en dat ging me beter af dan ik verwachtte.
Nu zegt mijn lichaam dat ik vandaag maar eens lekker rustig aan moet doen en dat doe ik dan ook maar.

Ik ben moe! En dom!
Ik laat gewoon vanmiddag 50 euro in de pinautomaat zitten en kom daar pas achter bij de kassa in de winkel.
Achter mij, in de rij bij de flappentap stond een oude dame die vanavond een borrel op mij neemt.
De pinautomaat zit aan de muur van een Bruna winkel. Voor de zekerheid vraag ik of niet iemand de 50 euro heeft afgegeven. Niet dus.
"Goh, jammer" zeg ik tegen de man die in de winkel staat "het was zo'n aardige vrouw"
"Ja, dat denkt ze nu vast ook van jou" antwoordt hij adrem.
Heel grappig hoor!
Morgen nog één keer vroeg op en dan begint mijn weekend gelukkig weer. Willen jullie weten wat ik woensdag doe? Slapen!!! De hele dag!

Vandaag stapte ik om 12.40 in mijn auto richting Schiphol. Om 13.40 moest ik melden en gingen we met de hele crew in de taxi richting Rotterdam.
Vandaaruit naar Las Palmas en van LPA weer terug naar Amsterdam. Twee weken geleden had ik deze rotatie ook al. Wat opviel was dat beide keren de Rotterdammers de kist zo netjes achterlieten. Aangekomen op Amsterdam was de kist weer achtergelaten alsof er een oorlog gewoed had. Zou het toeval zijn of zijn de Rotterdammers gewoon veel netter?

Ook tijdens deze vlucht weer veel gepraat over de onderzeeër. Het is toch wel een onderwerp dat bij ons allemaal leeft. Doodeng vindt iedereen het.
Gelukkig heeft de Britse Scorpio de bemanningsleden uit hun benarde positie bevrijd en zijn de bemanningsleden gezond en wel boven water gekomen.

Na de vlucht ga ik samen met een collega naar P30 en beiden moeten we de A4 op. Hij rijdt een tijd achter mij en blijft op de A4 irritant aan mijn linkerachterwiel plakken. Ik hou een beetje in en maak voor de grap wat obscene gebaren naar hem maar oh shit! Hij is het niet. Een vrouwelijk persoon kijkt mij anstig aan en geeft een dot gas om aan die gevaarlijke gek (ik!) te ontkomen.
Ik moet me eigenlijk rot schamen maar ik krijg de slappe lach. Vast oververmoeidheid.
De bewuste collega passeert mij vlak daarna en ziet me niet eens. Ik weer hoor!

Om 02.47 parkeerde ik mijn auto voor de deur. Mijn ogen had ik onderweg met moeite open kunnen houden. Ik ben bekaf, ga naar mijn nestje.

Ik ben nogal claustrofobisch aangelegd. Een paar jaar geleden hoorde ik in Dubai van een onderwaterrestaurant waar je door een kleine onderzeeër naar toe gebracht werd. De rillingen liepen al over mijn rug bij het idee.
Ik moet nu dan ook niet denken aan waar de bemanningsleden van de russische Priz mini-onderzeeër (zie foto) nu door heen gaan.
Met hun baan lijkt het me erg onwaarschijnlijk dat ze claustrofobisch zijn maar ook zij zullen het idee van vastzitten op 190 meter diepte in de Grote Oceaan benauwend vinden. Zeker met de Koersk-ramp nog zo vers in het geheugen.
Ik krijg bij elk nieuwsbericht weer de kriebels.
Duidelijk is niet hoe het er met de zuurstofvoorraad voorstaat. Daar gaan verschillende verhalen over, varierend van 24 uur tot 5 dagen.
Hopelijk is de geboden hulp van Japan en de VS tijdig aanwezig.

Ondertussen gaat om 1 uur morgenochtend het wekkertje voor een meldingstijd van 3 uur. Even heen en terug naar Corfu. Om 11.05 landen we alweer. Puf, puf, dat zijn toch geen tijden meer. Ik ga slapen!

Weekend! Mijn tweede dag alweer. De eerste dag ben ik weer lekker gaan zweten in de sportschool en heb ik mijn persoonlijke record gehaald op de loopband. Het is nog niet veel maar al veel meer als ik in het begin aankon. Ik ga nu werken naar het half uur.

Tijdens mijn laatste vlucht hoorde ik over downloaden via Nieuwsgroepen. De co en één van de ca's zworen erbij. Nog beter dan bittorrent volgens hun. Iemand ervaring? Een link misschien?

Het was trouwens een multiculturele vlucht naar Corfu. We begonnen in Maastricht waar we de kist overnamen van een crew die in Groningen al wat passagiers voor ons hadden opgepikt. Maastrichtenaren en Groningers bij elkaar dus. Hoe multicultureel kan je het hebben?