Liszha's scrappy world

Gisteren was zwaar. Ik werd al snel na het ingaan van mijn standby uit bed gebeld om een zwaar vertraagde Catania - Napels te doen.
Dan ben je altijd een beetje op je hoede voor boze passagiers. Hoera, hoera, wij hadden weer het geluk geweldig leuke passagiers te hebben die het maar een beetje over hun heen lieten komen en vrolijk en fruitig binnen kwamen.
Op 2 passagiers na dan. Die waren spoorloos verdwenen. Die kwamen gelukkig ook nog aanrennen en voelde zich erg bezwaard.
Ach, kan gebeuren, ga maar lekker zitten. Het is al erg genoeg dat de andere passagiers voor je gaan klappen als je binnenkomt.

Helaas waren de passagiers die we in Catania en Napels op gingen halen niet zo vrolijk. Ze hadden ook al unaniem besloten dat wij ze aan boord wel van een lunch zouden voorzien. Hoewel ik het ze met alle liefde zou hebben gegeven is dit gewoon geen optie met ons service concept.
En als ik heel eerlijk mag zijn vind ik dat als je een uur of 4, 5 op de luchthaven rond moet hangen je jezelf geen groter plezier zou doen dan ergens lekker te gaan lunchen.
Maar goed, ik weet natuurlijk niet of de mogelijkheid er was en de eerlijkheid gebiedt ook te zeggen dat ze alleen maar een drankje aangeboden hadden gekregen vanwege de vertraging. Voor zover ik weet hadden ze ook recht op een snack zoals bijvoorbeeld een sandwich. Puntje voor het vluchtrapport!
Anyway, ik had er wel voor gezorgd dat ik lekker had geluncht en was dan eens flink gaan klagen, hihi.
Ook waren de passagiers het niet eens met het feit dat er nog schoongemaakt werd in Napels. Ze wilden gewoon weg, lekker naar huis.
Dat was voor mij dus een mooie kans om tijd en geld te besparen voor de baas en de passagiers inspraak te laten hebben. Dat zijn dus 3 vliegen in één klap.
Ik ben dus in het gangpad gaan staan en heb ze meegedeeld dat we aan hun wens tegemoet kwamen als iedereen het er mee eens was. Geen tegenstand, alleen maar goedkeurende blikken en instemmende knikjes.
In ieder geval hadden we op het laatste stuk Napels-Amsterdam een stuk betere sfeer aan boord. Niet in de laatste plaats door mijn crew. Dat waren echt toppertjes die rustig en beleefd bleven maar zich ook niet onder lieten sneeuwen. Precies de goede houding mijns inziens.
Alleen zo jammer dat na de vlucht een doodzieke mevrouw zo lang op haar rolstoel moest wachten. Daarmee werd al onze moeite om het weer een beetje goed te maken te niet gedaan. Alleen bij deze mevrouw en haar man, maar toch. Daar baal ik dan van! Dat externe factoren het weer zo kunnen verpesten.
Maar het allerergste vond ik het nog voor die mevrouw. Zo ziek en dan zolang in het toestel moeten blijven tot er eindelijk iemand komt. Dan hoor je gewoon zo snel mogelijk naar je eigen bedje te gaan. Ik had zo met haar te doen!

Na een uurtje of twaalf te hebben gewerkt heb kwam ik rond half negen thuis. Even lekker douchen.
De avond ervoor had ik thais gehaald en ik had nog voldoende over voor nog een maaltijd. Leve de magnetron en leve de thai! Wat een koningsmaaltijd was dat.

Mijn bedje riep me en samen met mijn katten was ik al heel snel in dromenland. Totdat de volgende dag de telefoon ging. Oh, ik word opgeroepen. Snel opnemen.
"Hallo, met Lisette" (denk hier een schorre afwezige stem bij)
"Oh, ik bel je wakker" (denk hier een vrolijke wakkere stem bij). Dat was mijn moeder. Ik heb helemaal geen standby. Argh! Ik word een beroepsidioot.