Liszha's scrappy world

Ik lees net op een nieuwspagina over sneeuw, gladheid en ongelukken. Van Monique hoorde ik ook al dat het nog eventjes winter ging worden in Nederland. Onmogelijk om me dat voor te stellen. Het is nu half acht 's avonds en ik zit hier met een klamme zweterige huid. Wanneer ik nu in Nederland was geweest had ik dikke truien en jassen gedragen ipv van mijn spaghetti topje en korte broek. Het blijft een raar idee.

Vanochtend heb ik samen met Mariette een work out gedaan. Ook wel eens leuk om weer eens met iemand anders te sporten. Van haar heb ik weer heel andere oefeningen geleerd.
Ik wil in Nederland ook lekker door gaan met dit sporten maar op een of andere manier lijkt het thuis altijd zo veel moeite om helemaal naar die sportschool te gaan. Hier hoef ik alleen maar naar beneden te lopen. Flauwekul natuurlijk, want wat is er nu moeilijk aan in de auto stappen en je luie achterste naar de sportschool rijden.
Ik heb al zitten denken dat het ook aan mijn ritme in Nederland kan liggen. Tot 11 uur 's ochtends op bed liggen is niet ongewoon bij mij. Zeker op mijn vrije dag. Hier kom ik er meestal om een uurtje of 8 uit. Don't ask me why. Het is niet de warmte want alle kamers in ons hotel zijn voorzien van een geweldige airco.
Wel ben ik bang dat ik wat mis als ik blijf liggen. Ik weet dat mijn collega's aan het ontbijt zitten. Bovendien ben ik in een ander land waar nog veel te ontdekken valt en waar ik niet mijn tijd in bed wil verdoen.
Misschien moet ik in Nederland proberen om hetzelfde ritme aan te houden. Vroeg eruit en vroeg erin. Ik ga het in ieder geval proberen.

Na het trainen zijn we gaan ontbijten en toen wist ik zeker dat er een migraine aanval op komst was. Ik had al een "migraineplekje" in mijn hoofd voordat we begonnen maar ik hoopte het me te verbeelden. Niet dus.
Het zal de voorzienigheid wel geweest zijn maar Ruud en Bea (nederlandse hotelgasten) zaten er oook en van hun kreeg ik een Immigranpilletje die ik zelf met mijn eigenwijze hoofd niet had meegenomen. Ik heb namelijk nooit meer migraine omdat ik sinds een tijd weet dat het van suiker komt. Niet te vaak snoepen is de sleutel tot succes in dit geval. Maar ja, ik heb hier te veel verjaardagen met heerlijk gebak, ik neem iets te vaak een toetje, wil net iets te vaak een snoepje uitproberen en ga zo maar door.
Na het nemen van de Imigran ben ik op bed gaan liggen en heb tot een uur of 4 geslapen. Daarna voelde ik me wel weer okay. Net op tijd geweest met de Immigran gelukkig.
Back to reality dus. Niet meer snoepen! Snik!

Gisteren zijn we om half acht 's ochtends opgehaald voor ons fietstochtje. We waren met een aardige groep. 3 taxibusjes vol. Onderweg even gestopt bij de prachtige rijstvelden, foto's gemaakt en hup weer de bus in. Net een stel Japanners.
Voor het ontbijt werden we naar een restaurant in een krater gebracht met een geweldig uitzicht op het grootste meer van Bali en de vulkaan. Helaas ben ik even de namen kwijt maar die houden jullie te goed.
Daarna zijn we met ons reisleider nog even naar de lava gelopen alwaar hij ons het een en ander over de vulkaan vertelde. Een van de toppen gaf nog een klein beetje rook. Met de hulp van Maarten zag ik het rookpluimpje herkende ik een klein rookpluimpje. Toch gaf het wel een apart gevoel om op lava te staan. Er waren verschillende uitbarstingen geweest door de jaren heen. De grootste (ik meen 1917) heeft een heel dorp verwoest maar is bij de tempel tot stilstand gekomen. Zo zie je maar weer waar die tempels goed voor zijn.
Hij vertelde ook nog dat je aan de andere kant van het meer een dorpje vond waar nog de echte Balinezen woonden. Aboriginals noemde hij ze. In tegenstelling tot andere Balinezen cremeren zij hun doden niet maar wikkelen ze ze, met uitzondering van het hoofd, in lappen en graven dan een gat van 20 cm diep met een lengte van het lichaam van de overledene. Dit gebeurt allemaal bij een bepaalde boom die geurtjes schijnt op te nemen. Daarna gaat er een bamboe mand overheen om te voorkomen dat het lijk door beesten zoals honden enzo wordt gegeten. Je schijnt er te kunnen gaan kijken maar blijkbaar heb je dan voorlopig geen honger meer. Ik sla het dus even over.
Hij vertelde ook dat deze aboriginals niet altijd even aardig zijn. Recent nog heeft een Aussie bedelaars geld geweigerd. Vervolgens was er geen boot meer die hem nog terug wilde brengen. Ook niet voor veel geld. Hij heeft een aardig endje gezwommen.
Ik heb nog een heel klein stukje lava meegenomen en een blad van de eucalyptusboom die daar groeit.

Vervolgens weer in de taxi en naar het beginpunt van onze fietsroute. Aanvankelijk moest ik even wennen aan de fiets en de putten in de weg maar al snel suisde ik heerlijk naar beneden samen met de kopgroep. Fietsen is eigenlijk een veel te groot woord, aangezien het alleen maar downhill was. Het "zware" werk bestond uit even omhoog komen om je achterste te ontlasten wanneer je echt de putten in de weg niet kon ontwijken. Ook het links rijden was even wennen.
Wanneer de weg even goed begaanbaar was en ik om me heen durfde te kijken in plaats van de weg in de gaten te houden, genoot ik er van om weer door deze typisch indonesische dorpjes te rijden. Alle kinderen gilden enthousiast "hello" naar ons en toen even later de school uitging en al die kindertjes in uniformen door de straten liepen werden wij een echte bezienswaardigheid. Ze staken hun hand uit zodat wij er tegen aan konden klappen. Grappig!

Ondertussen zijn we nog gestopt en heeft de gids ons nog wat flora laten zien. Bali koffiebonen, mango bomen, snake skin (soort fruit) etc. Ook nog een plant die laag op de grond groeit en waarvan het blad bloed stelpt. Wel even voorkauwen.

Ook nog bij een bamboefabriekje gestopt. Eerst wordt het bamboe gesplit en daarna geweven. Leuk om te zien.

Toen het ging regenen hebben we onder een 600 jaar oude heilige boom geschuild. Er zat een gele band omheen zodat je hem als heilig kon herkennen. Van bovenuit de ontzettend hoge boom hangen wortels als een soort lianen naar beneden. Walter kon het niet laten om even Tarzan te spelen.
Later legde de gids ons uit dat je veel respect voor deze boom moest hebben en er zelfs nog geen blaadje van mocht plukken zonder toestemming van hun priester. Deze worden namelijk ook gebruikt voor de crematies. In ieder geval moest je deze boom met groot respect behandelen. Wij vreesden gelijk dat er nu onheil op het pad van Walter zou komen maar gelukkig zei de gids dat het niet erg was omdat Walter het niet wist.
De boom stond naast een van de belangrijkste tempels van het dorp. Elk dorp heeft blijkbaar 3 belangrijke tempels.
Wanneer er geofferd wordt kleedt iedereen zich mooi aan. De mannen in de traditonele zwart wit geblokte sarongs. Het zwart en wit staat voor alle mogelijke tegenstellingen zoals goed en kwaad, man en vrouw etc, etc.
De band om hun hoofd is bedoeld om ze er hun hoofd bij te laten houden zodat ze zich beter kunnen concentreren.
De vrouwen dragen ook een sarong. De mannen echter twee. Een lange en eroverheen een wat kortere. Schijnbaar zijn de mannen meer vatbaar voor verleidingen dus moeten zij wat meer ingepakt worden.
Ik weet het, het is een inkopper maar ik kan het toch niet laten even op te merken dat ook hier weer het stereotype beeld van de man bevestigd wordt.
Benieuwd wat dit voor commentjes op gaat leveren ;-).

Aan het einde van de tour boden de gidsen ons nog gratis een stukje uphill aan. Ik heb bedankt en ben in de taxi gaan zitten met Joop en Ans. Na 20 minuten hielden ook Mark en Maarten het voor gezien maar ik had tegen die tijd al diep respect voor ze.
Een groot gedeelte ging nog een stuk verder. Ze hebben werkelijk afgezien. Applaus! Helaas, mijn sportieve aspiraties gingen nog niet zover.
Boven op een berg in Ubud die door de meesten meer lopend dan fietsend beklommen werd gaven de meesten het op. Ik kon alleen maar met grote bewondering naar ze kijken. Echte die hards Reinder (mijn fitness guru) en Walter gingen nog even door. Ik heb nog net niet voor ze gebogen.

Heerlijk gelunched en toen nog een bezoek aan een Balinees huis afgelegd. Leuk om wat verhaaltjes te horen maar ik zou er niet kunnen wonen. Ik heb het precies 30 seconden uitgehouden in de keuken. Het stonk mij er iets te veel.
Ze hadden wel een aardig stuk grond en evenveel tempels in hun tuin als bewoners. Het huis en de grond gaat altijd over naar de jongste zoon.
Er liepen nogal wat kippen rond en die heb ik goed in de gaten gehouden. Liet ze echt niet bij me in de buurt komen. Vervolgens mochten we nog even naar de varkens kijken maar daar ben ik niet langer dan 10 seconden gebleven.

Het apenbos in Ubud stond als volgende op het programma. Nou had ik die in 1999 al gezien en ik ben niet echt bevriend met die apen hier dus toen Maarten besloot een taxi naar "huis" te ronselen ben ik lekker bij hem ingestapt. Er stonden alleen nog maar stopjes zoals bij een zilversmid op het programma. Dat zag ik niet meer zitten. Naderhand bleek dat de groep dat ook niet meer zag zitten en dat overgeslagen hebben.

Hopelijk is het morgen ook weer zo'n stralende dag als vandaag en kan ik lekker aan mijn kleurtje gaan werken.