Liszha's scrappy world

Allereerst wens ik iedereen een hele fijne VALENTIJNSDAG toe. Ik ben tegenwoordig een beetje romantischer aangelegd dan jullie van me gewend zijn dus kan ik deze dag niet zo maar voorbij laten gaan zonder deze te vermelden.

Terwijl jullie nog op 1 oor liggen (met uitzondering misschien van sommigen met een rare maar verslavende baan) ga ik verder met mijn virtuele dagboek. De 12e zijn we vertrokken naar Lembongan. We hebben de gok maar genomen en zijn op de bonafooi er naar toe gegaan. Met een lokale boot omdat dat stukken goedkoper is dan met de sjiekere cruiseboten. Maar 4,50 euro. In het hotel kreeg ik van een paar Nederlanders nog de opmerking dat ze ons wel lef vonden hebben. Ik besloot om deze opmerking niet al te serieus te nemen. Mary en Anil (BBC2) hadden het tenslotte ook gedaan.
De lokale, houten boot, heeft een paar houten bankjes en een dakje boven je hoofd. Aan de zijkant over de hele lengte twee bamboe geleiders voor het evenwicht, denk ik.
Het ging lekker. Dankzij de primatour ben ik ook niet misselijk geworden. Alleen werd het op open zee wel even heel erg ruw. De golven werden zo hoog dat het bootje dat links van ons vaarde telkens achter de golven verdween. Het bankje waarop ik zat kwam los van de boot. De twee indonesische meisjes voor mij waren nat tot op de draad vanwege het binnenspattende water. Ook wij bleven niet helemaal droog maar wij zaten iets meer naar achter dus het viel op zich nog mee.
Louis kon niet meer op het bankje blijven zitten en bleef maar op zijn knieen op de grond zitten. Best wel komisch eigenlijk. Zijn rol met koekjes ging aan de rol en al snel lagen alle koekjes op de bodem van de boot. Ik heb ze maar aan de vissen gevoerd.
Mijn gevoel op dat moment hield het midden tussen "dit is leuk en spannend" en "het zal toch wel normaal zijn?".
Bhanu en Charlie gaven ons wel even de zwemvesten aan. Just in case.........
Ach, we zijn weer veilig aangekomen. Al ging de boot door een golf onverwachts omhoog toen ik uit wilde stappen en ik lekker in het water viel. Volgens Louis viel ik erg gracieus. Alleen waren niet alleen de kleren die ik aan had door en doornat maar ook de kleren in mijn rugtas waren een beetje vochtig.
Hempje van Bhanu geleend, dus alweer een probleem opgelost.
De schipper heeft ons nog even de weg naar Coconut Beach Resort gewezen en vanaf dat moment bevonden wij ons in het paradijs.
We hadden een bungalow die halverwege de berg lag en waarvan de voorkant open was en een spectaculair uitzicht gaf over een gedeelte van het eiland, de zee en de haven. Ik moest gelijk denken aan Floortje Dressing in Veronica goes Bali. Volgens mij zijn ze toen in Coconut resort geweest. Het leek er verdacht veel op. Ik herinner me nog dat ik toen dacht dat zoiets vast onbetaalbaar moest zijn en niet voor mij weggelegd. Guess what? I've been there.
Ik heb net een foto van het uitzicht naar Menno gestuurd. Ik hoop dat hij hem voor mij even wil verkleinen en uploaden naar een paginaatje zodat ik jullie even mee kan laten genieten c.q. jaloers kan maken.
Onze bungalow (B17) was vanaf het zwembad na 109 treden te bereiken. Niet misselijk als je dat in de brandende zon moet lopen. En als je dan aan het zwembad ligt en er achter komt dat je je zonnebrand bent vergeten dan krijgt de uitdrukking "even naar mijn kamer" een hele nieuwe betekenis. Ik geloof dat ik het die eerste dag alleen al 6 keer heb gedaan. Goeie workout dus.

's Avonds zijn we een heel stuk het strand afgelopen. We kwamen langs gigantisch veel restaurants zonder een enkele klant. Ook hier hebben ze te lijden onder het ingezakte toerisme. Ook zag je hier duidelijker dat er toch aardig wat armoe is ook. Mensen die in rieten hutjes wonen waarvan de hygienische omstandigheden niet geweldig waren. Kinderen die met zelfgemaakt speelgoed speelden. Een stok met een dwars stuk hout diende als een tennisracket. Ik zag zelfgemaakte ballen en een meisje dat een blikje voortduwde met een stok. Volgens mij deden mijn ouders dat soort dingen als kleine kinderen. Wat zijn we toch verwend eigenlijk. Goed om dat af en toe te beseffen.
Bij de receptie hadden ze ons verteld dat het raadzaam was om voor donker binnen te zijn.
We zaten echter een heel eind van het hotel van een drankje te genieten toen het licht op het eiland ineens uitging nadat we hadden genoten van een ontzettend mooie zonsondergang.
Langs het strand zijn we teruggelopen richting de berg. Overal lagen boten vast aan strakgespannen touwen die de hele breedte van het strand besloegen. Erg lastig als het zo donker is. Lantaarnpalen zijn, net als auto's, iets wat op Lembongan niet voorkomt. Elke keer als iemand een touw ontdekte riepen we hard "rope" (we spreken engels onderling zodat Bhanu ook kan meegenieten van onze conversaties) om elkaar te waarschuwen.
Al die tijd zijn we begeleid door een hond die ik fotografeerde toen het nog licht was. Die hond had denk ik besloten dat wij hem die avond van eten mochten voorzien in ruil voor de mooie plaatjes die ik van hem mocht schieten en week niet meer van onze zijde.
Terug in Coconut Beach Resort heeft hij zich dan ook onder onze tafel in het restaurant geinstalleerd wachtende op wat het menu van de avond zou zijn.
De obers zagen de hond liever gaan en wilden hem weg sturen maar dat mocht van Bhanu alleen als ze hem eten zouden geven buiten het restaurant. En als Bhanu ergens haar zinnen op heeft gezet gebeurt dat simpel weg ook. Erg komisch.
Toen we het restaurant uitkwamen lag de hond al op ons te wachten en is alle 109 treden voor ons uitgerend. We hebben hem uit de beide bungalows moeten verjagen maar hij heeft ons toch heel de nacht met zijn blaffen wakker gehouden. Uiteindelijk werd hij stil maar zoals arme Louis midden in de donkere nacht uitvond lag hij toen heerlijk in onze badkamer op de mat te slapen. Louis' hart zal wel even stil gestaan hebben toen hij over deze blafmachine struikelde. Tja, dat is het nadeel van zo'n halfopen bungalow. Verder werden we ook regelmatig getrakteerd op een concert van een gekko die zich ergens in het plafond had verschansd. De nachtrust was dus ietsje minder maar gelukkig is er op Lembongan alleen maar koud water en doet een koude douche wonderen.

De volgende dag zijn we naar een baaitje geweest waar verder weinig mensen waren. alleen wel 3 lokale warungs/barretjes. Een van de lokale jongens heeft ons langs de verschillende strandjes gevaren, uiteraard tegen betaling. Op twee daarvan waren wel wat meer toeristen maar dat waren van die all inclusive hotels. Een daarvan leek ons wel leuk om nog eens naar toe te gaan maar die kost een honderd dollar per nacht. Ach, ander keertje maar.

Aangezien de zee 's middags altijd ruwer wordt besloten we om de duurdere cruise boot maar terug te nemen. Dat leek ons toch wat veiliger en comfortabeler. Al met al hebben we voor alles bij elkaar de helft minder betaald als wanneer we geboekt waren gegaan. Daar waren we wel erg tevreden over. Je bent tenslotte Nederlander.

Dit was weer een ervaring die ik niet snel zal vergeten en nog vaak aan terug zal denken.

Op dit moment (bijna 11 uur) sta ik nog een uurtje standby. Nog twee maal Perth en dan weer standby en beschikbaar ipv de Taipei.
"Het is een zwaar leven maar je moet toch door" zeggen we hier vaak tegen elkaar.

Het volgende uitje is volgende week donderdag gepland en georganiseerd door Lubee en zal op de fiets plaatsvinden. Dat klinkt sportiever dan het is want we gaan eerst met auto's een vulkaan in. Kijken naar de lava ofzo en dan met de fiets naar beneden waarbij we het eerste steile stuk ook nog door de auto's worden vervoerd. Het wordt dus alleen maar bergafwaarts en er wordt vaak gestopt voor allerlei culturele zaken en een lunch. Ik kijk er al naar uit maar ik heb ook wel zin om morgen weer eens lekker te werken. Te veel vrije tijd is heerlijk maar op een gegeven moment wil je toch wel weer eens je handen uit de mouwen steken.