Ik had al vernomen dat je je schema via transnet op kunt vragen en zelfs ook je verzoeken via transnet kan doen. Helemaal geweldig zeg! Ik heb al geprobeerd in te loggen maar dat lukt me helaas nog niet. Thuis nog maar eens proberen.
Nu lees ik ook nog op het weblog van Maarten dat we elektronisch in gaan tekenen. Spannend allemaal. Wie brieft me even?

En nu ga ik echt dit zweethok uit. De druppeltjes lopen alweer naar beneden. En dat zonder workout.

Taxichauffeur op straat: "Do you need transport?"
Ik: "No, thank you sir"
T: "Where are you going?"
Ik: "To the supermarket across the street"
T: "Maybe, tomorrow transport?"
Ik: "No, thank you sir"
T: "Maybe later?"
Ik:"Yes, maybe later"
T:"When?"
Ik:"July.............................................2005.
Soms wordt het een beetje vervelend. Zeker als je deze dialoog al 7 weken lang met dezelfde mannen voert.
Ze weten in welk hotel we zitten en toch glashard voor de deur van het hotel vragen of we transport nodig hebben. We hebben al eens overwogen om gewoon in te stappen en ons die laatste 3 meter dan maar te laten brengen. Erg benieuwd wat dat kost.

Louis beweert wel eens gezegd te hebben: "Als je nog een keer transport zegt, krijg je een knietje" maar toen waren we wel erg melig dus dat zal wel meevallen.

Ik probeer me er niet aan te gaan ergeren. Maar soms is het moeilijk. Als je bijvoorbeeld via het strand naar Gazebo loopt kom je langs een heleboel winkeltjes.
"Please, come and look in my shop"
"No, thank you"
"You don't want to look?"
"No, thank you"
"Where do you come from?"
"Holland"
"You need a t-shirt?"
"No, I have a t-shirt!"
"You buy more"
"No, thank you" (ondertussen lopen ze met zijn tienen met je mee)
"You want sarong?"
"No, I already have a lot of sarongs"
"Buy one for you friends, is nice gift"
etc., etc.
Ik vermoed dat Kees van de firma Doors hier aardig wat mensen heeft opgeleid.

Anyway, vanochtend al om half 8 in de gym en tot 9 uur volgehouden. De zweetdruppels druppelde van mijn voorhoofd. Was weer erg trots op mezelf.
Om 11 uur met Grace afgesproken en in de Bali Galleria mall weer zo'n ondertussen befaamd cream bath genomen bij de kapper. Genieten!
Daarna back/shouldermassage. Nu heb ik eindelijk eens in zo'n stoel gezeten waar je voorovergebogen in gaat zitten. Ik dacht altijd dat dat wel rot zou zitten maar dat had ik fout! Het zit heerlijk. Ik overweeg er eentje te kopen ;-).
Geeindigd met reflexology (voeten). Dat was afzien. Echt pijn lijden. Niks lekker!
Daarna werd de creme uitgespoeld, haar gefohnd en gestraight.
Dit hele ritueel koste me 10 euro. Leuke ervaring weer.
Er stonden iets van 20 stoelen in een salon die maar ietsjes groter is dan bijvoorbeeld die van Monique en de kappers stonden af en toe elkaar gewoon in de weg. Er waren maar twee luxe stoelen voor reflexology maar dat is geen probleem. Dan draai je gewoon een van de kapperstoelen om en wordt de voetmassage midden in de zaak gegeven.
Grace en ik zaten in de luxe stoelen. Die van Grace stond onder een lek in het plafond en moest dus eerst verplaatst en afgedroogd worden.

Morgen is het luie leventje over en gaan de schema's weer zwaar worden. Ik vind het prima. We hebben al zo geboft hier. Nu nog even 3 weken buffelen en dan lekker weer naar huis waar het ook leuk is en waar ik zoveel mensen en mijn katten heb die ik graag terug zie.
En dan genieten van mijn verlof. Ik hoop de 25e weer thuis te zijn. Volgens de laatste info vertrekken we de 22e/23e.

Reactie op de commentjes:
He Cynthia, leuk om ook hier wat van je te horen. Ik begrijp dat je jaloers bent maar hoop dat jullie ook wat leuke stopjes Brussel enzo mogen doen.

Lieve Rowan, ik ben niet meer lichtwit maar lichtbruin. Kon je maar gezellig even hier langskomen he. Ik mis jullie wel hoor.


Maris..................wanneer gaan we sporten? Ik wacht met smart op je mail. Nog niet ontvangen hoor.

He Marjolein, ga je van de zomer weer naar de Big Apple? Nu word ik echt jaloers! Iedereen die de site van Marjolein wil lezen moet even hier klikken. Het is mijn favoriete blog!

Robbert!!!!!!!!!!!!!! Ouwe Baliganger! Wat leuk dat je me ook gevonden hebt. Ik had Mirjam al om je emailadres gevraagd maar die ben ik weer kwijt geraakt. Wel blijven lezen he. Ik verwacht ook af en toe een comment van je hoor.

Hai Mark, hoe was je skivakantie. Jammer he dat je dit moet missen maar wie weet..............persoonlijk denk ik niet dat er een vervolg komt maar ja...........wie ben ik...........ik heb geen inside information en je weet maar nooit. Al een stopje Brussel gedaan?

RUPERT! Baik, baik. Kamu juga? Leuk man, dat je me gevonden hebt. Wat ben je toch een mazzelpik dat je weer in Sjarjah zat. Was vast niet zo leuk als toen met ons. Regen in de woestijn............dat maak je nooit meer mee.
Sama, sama en jij ook sampai jumpa

Verder heb ik vanmiddag nog met een zeker iemand zitten MSN-en en die klaagt dat hij weer niet op mijn blog staat. Maar ja...........ik zie ook geen commentjes van die iemand.
MIS JE.

Ik heb even op het weblog van collega Maarten gespiekt voor de naam van het meer waar we de fietstocht begonnen en heb een stukje tekst van hem gepikt. Hoop dat hij het niet erg vindt maar ik vond het zo'n leuk treffend stukje, dus hierbij even een quote...........

"begonnen in de buurt van Lake Batour met het eindpunt in Ubud, een route buiten de autowegen door kampongs en heel veel rijstvelden, was helemaal toppie! Overal liepen de schooltjes uit om ons te begroeten en moesten de kinderen vanaf de fiets een klap op hun uitgestoken hand hebben"

Verder heb ik niet veel interessants gedaan. Na mijn migrainedagje ben ik de volgende dag lekker rustig alleen naar Gazebo gelopen en heb daar heerlijk in de schaduw aan het strand, onder een parasol vertoefd. Gegrilde groenten met gestoomde rijst als lunch. Het leven was weer eens goed.
's Middags rond een uur of 4 zouden Mariette, Louis, Marco, Maarten, Mark en ik naar Uluwatu gaan om een zonsondergang aldaar mee te maken en vervolgens in Jimbaran te eten.
Alleen was Marco een beetje ziek en door allerlei communicatiestoornissen dachten wij dat we niet meer gingen en zaten Marco en Louis braaf in de lobby te wachten toen wij nog aan het zwembad zaten en Mark en Maarten bepakt en bezakt met kleren, schoenen etc. terug kwamen van Kuta.
Dus de plannen maar weer aangepast. We wilden toch al een tijdje naar de nightmarkt in Denpasar dus dat was een aardig alternatief.
Eerst even wat eten in de Jazzclub schuin tegenover het hotel. Helaas, het zo zonnige en hete Bali veranderde in een mum van tijd weer in een heel erg nat en ietsjes koeler Bali. Wat gaat die omslag toch snel hier.
Weer plannen aangepast en uiteindelijk belande ik met mijn maatje Louis in de Bali Galleria op de weg naar Kuta. Niks geen fake hier. Alleen maar echt en prijzig..............niet aan onze portomonee besteed. Zelfs niet met ons daggeld.
Gelukkig was er ook nog een mall achter met wat leukere prijzen. Bodyshop, Mata Hari etc.

Vandaag ben ik alleen naar de gym gegaan en heb de instructrice aldaar om advies gevraagd. En dat heb ik geweten. Half uur op de loopband gezet. Ik weet eigenlijk niet hoe verzuring aanvoelt maar volgens mij zijn mijn benen een half uur lang aan het verzuren geweest. Gelukkig bood Oprah Winfrey afleiding. Boven elk band hangt namelijk een tv met afstandsbediening zodat je je favoriete kanaal op kan zetten.
Daarna werd ik op de steps gezet...........puf, puf. Vervolgens een uitgebreide rek en stretch sessie. Toen zelf nog even de apparaten gedaan en de sessies verhoogd van 3 x 12 naar 3 x 15. Wow, wat ben ik sportief!
Alsof dat nog niet genoeg was heb ik nog de buikspieroefeningen van mijn guru gedaan (200!!!!!!!!!!!!) en nog 50 keer de oefeningen voor mijn billen, geleerd van Mariette.
Toen was het al bijna 11 uur en was ik gewoon al 2 uur bezig, tot mijn grote verbazing.
Morgen begin ik dus om 7 uur (slik, wat doe ik mezelf aan) zodat ik nog wat aan mijn dag heb.
Daarna nog even naar het strand geweest bij Grand Bali Beach hotel en een ingelijste batik die ik besteld had opgehaald. Weer lekker alleen, daar had ik op een of andere manier even behoefte aan. Ik vind al mijn collega's hier ontzettend leuk maar je ziet elkaar veel vaker dan normaal, weekend of niet, vrije avond, rusttijd............je blijft elkaar tegenkomen. En vandaag had ik even zin in alleen zijn.
Vanavond hoop ik weer met ze te eten want ik ben toch wel heel erg blij met ze. Ook de TD past perfect in de groep.
Greg heeft op Transnet een heel leuk stukje over ze geschreven. Waarschijnlijk konden ze zich vannacht in bed niet omdraaien zonder dat de veer in hun **** in de weg zat maar ze hebben het echt verdiend. Ze hebben nooit vrij hier, behalve dan tijdens de gecancellde Taipei's maar zijn toch altijd vrolijk en opgewekt. Petje af!

Ik lees net op een nieuwspagina over sneeuw, gladheid en ongelukken. Van Monique hoorde ik ook al dat het nog eventjes winter ging worden in Nederland. Onmogelijk om me dat voor te stellen. Het is nu half acht 's avonds en ik zit hier met een klamme zweterige huid. Wanneer ik nu in Nederland was geweest had ik dikke truien en jassen gedragen ipv van mijn spaghetti topje en korte broek. Het blijft een raar idee.

Vanochtend heb ik samen met Mariette een work out gedaan. Ook wel eens leuk om weer eens met iemand anders te sporten. Van haar heb ik weer heel andere oefeningen geleerd.
Ik wil in Nederland ook lekker door gaan met dit sporten maar op een of andere manier lijkt het thuis altijd zo veel moeite om helemaal naar die sportschool te gaan. Hier hoef ik alleen maar naar beneden te lopen. Flauwekul natuurlijk, want wat is er nu moeilijk aan in de auto stappen en je luie achterste naar de sportschool rijden.
Ik heb al zitten denken dat het ook aan mijn ritme in Nederland kan liggen. Tot 11 uur 's ochtends op bed liggen is niet ongewoon bij mij. Zeker op mijn vrije dag. Hier kom ik er meestal om een uurtje of 8 uit. Don't ask me why. Het is niet de warmte want alle kamers in ons hotel zijn voorzien van een geweldige airco.
Wel ben ik bang dat ik wat mis als ik blijf liggen. Ik weet dat mijn collega's aan het ontbijt zitten. Bovendien ben ik in een ander land waar nog veel te ontdekken valt en waar ik niet mijn tijd in bed wil verdoen.
Misschien moet ik in Nederland proberen om hetzelfde ritme aan te houden. Vroeg eruit en vroeg erin. Ik ga het in ieder geval proberen.

Na het trainen zijn we gaan ontbijten en toen wist ik zeker dat er een migraine aanval op komst was. Ik had al een "migraineplekje" in mijn hoofd voordat we begonnen maar ik hoopte het me te verbeelden. Niet dus.
Het zal de voorzienigheid wel geweest zijn maar Ruud en Bea (nederlandse hotelgasten) zaten er oook en van hun kreeg ik een Immigranpilletje die ik zelf met mijn eigenwijze hoofd niet had meegenomen. Ik heb namelijk nooit meer migraine omdat ik sinds een tijd weet dat het van suiker komt. Niet te vaak snoepen is de sleutel tot succes in dit geval. Maar ja, ik heb hier te veel verjaardagen met heerlijk gebak, ik neem iets te vaak een toetje, wil net iets te vaak een snoepje uitproberen en ga zo maar door.
Na het nemen van de Imigran ben ik op bed gaan liggen en heb tot een uur of 4 geslapen. Daarna voelde ik me wel weer okay. Net op tijd geweest met de Immigran gelukkig.
Back to reality dus. Niet meer snoepen! Snik!

Gisteren zijn we om half acht 's ochtends opgehaald voor ons fietstochtje. We waren met een aardige groep. 3 taxibusjes vol. Onderweg even gestopt bij de prachtige rijstvelden, foto's gemaakt en hup weer de bus in. Net een stel Japanners.
Voor het ontbijt werden we naar een restaurant in een krater gebracht met een geweldig uitzicht op het grootste meer van Bali en de vulkaan. Helaas ben ik even de namen kwijt maar die houden jullie te goed.
Daarna zijn we met ons reisleider nog even naar de lava gelopen alwaar hij ons het een en ander over de vulkaan vertelde. Een van de toppen gaf nog een klein beetje rook. Met de hulp van Maarten zag ik het rookpluimpje herkende ik een klein rookpluimpje. Toch gaf het wel een apart gevoel om op lava te staan. Er waren verschillende uitbarstingen geweest door de jaren heen. De grootste (ik meen 1917) heeft een heel dorp verwoest maar is bij de tempel tot stilstand gekomen. Zo zie je maar weer waar die tempels goed voor zijn.
Hij vertelde ook nog dat je aan de andere kant van het meer een dorpje vond waar nog de echte Balinezen woonden. Aboriginals noemde hij ze. In tegenstelling tot andere Balinezen cremeren zij hun doden niet maar wikkelen ze ze, met uitzondering van het hoofd, in lappen en graven dan een gat van 20 cm diep met een lengte van het lichaam van de overledene. Dit gebeurt allemaal bij een bepaalde boom die geurtjes schijnt op te nemen. Daarna gaat er een bamboe mand overheen om te voorkomen dat het lijk door beesten zoals honden enzo wordt gegeten. Je schijnt er te kunnen gaan kijken maar blijkbaar heb je dan voorlopig geen honger meer. Ik sla het dus even over.
Hij vertelde ook dat deze aboriginals niet altijd even aardig zijn. Recent nog heeft een Aussie bedelaars geld geweigerd. Vervolgens was er geen boot meer die hem nog terug wilde brengen. Ook niet voor veel geld. Hij heeft een aardig endje gezwommen.
Ik heb nog een heel klein stukje lava meegenomen en een blad van de eucalyptusboom die daar groeit.

Vervolgens weer in de taxi en naar het beginpunt van onze fietsroute. Aanvankelijk moest ik even wennen aan de fiets en de putten in de weg maar al snel suisde ik heerlijk naar beneden samen met de kopgroep. Fietsen is eigenlijk een veel te groot woord, aangezien het alleen maar downhill was. Het "zware" werk bestond uit even omhoog komen om je achterste te ontlasten wanneer je echt de putten in de weg niet kon ontwijken. Ook het links rijden was even wennen.
Wanneer de weg even goed begaanbaar was en ik om me heen durfde te kijken in plaats van de weg in de gaten te houden, genoot ik er van om weer door deze typisch indonesische dorpjes te rijden. Alle kinderen gilden enthousiast "hello" naar ons en toen even later de school uitging en al die kindertjes in uniformen door de straten liepen werden wij een echte bezienswaardigheid. Ze staken hun hand uit zodat wij er tegen aan konden klappen. Grappig!

Ondertussen zijn we nog gestopt en heeft de gids ons nog wat flora laten zien. Bali koffiebonen, mango bomen, snake skin (soort fruit) etc. Ook nog een plant die laag op de grond groeit en waarvan het blad bloed stelpt. Wel even voorkauwen.

Ook nog bij een bamboefabriekje gestopt. Eerst wordt het bamboe gesplit en daarna geweven. Leuk om te zien.

Toen het ging regenen hebben we onder een 600 jaar oude heilige boom geschuild. Er zat een gele band omheen zodat je hem als heilig kon herkennen. Van bovenuit de ontzettend hoge boom hangen wortels als een soort lianen naar beneden. Walter kon het niet laten om even Tarzan te spelen.
Later legde de gids ons uit dat je veel respect voor deze boom moest hebben en er zelfs nog geen blaadje van mocht plukken zonder toestemming van hun priester. Deze worden namelijk ook gebruikt voor de crematies. In ieder geval moest je deze boom met groot respect behandelen. Wij vreesden gelijk dat er nu onheil op het pad van Walter zou komen maar gelukkig zei de gids dat het niet erg was omdat Walter het niet wist.
De boom stond naast een van de belangrijkste tempels van het dorp. Elk dorp heeft blijkbaar 3 belangrijke tempels.
Wanneer er geofferd wordt kleedt iedereen zich mooi aan. De mannen in de traditonele zwart wit geblokte sarongs. Het zwart en wit staat voor alle mogelijke tegenstellingen zoals goed en kwaad, man en vrouw etc, etc.
De band om hun hoofd is bedoeld om ze er hun hoofd bij te laten houden zodat ze zich beter kunnen concentreren.
De vrouwen dragen ook een sarong. De mannen echter twee. Een lange en eroverheen een wat kortere. Schijnbaar zijn de mannen meer vatbaar voor verleidingen dus moeten zij wat meer ingepakt worden.
Ik weet het, het is een inkopper maar ik kan het toch niet laten even op te merken dat ook hier weer het stereotype beeld van de man bevestigd wordt.
Benieuwd wat dit voor commentjes op gaat leveren ;-).

Aan het einde van de tour boden de gidsen ons nog gratis een stukje uphill aan. Ik heb bedankt en ben in de taxi gaan zitten met Joop en Ans. Na 20 minuten hielden ook Mark en Maarten het voor gezien maar ik had tegen die tijd al diep respect voor ze.
Een groot gedeelte ging nog een stuk verder. Ze hebben werkelijk afgezien. Applaus! Helaas, mijn sportieve aspiraties gingen nog niet zover.
Boven op een berg in Ubud die door de meesten meer lopend dan fietsend beklommen werd gaven de meesten het op. Ik kon alleen maar met grote bewondering naar ze kijken. Echte die hards Reinder (mijn fitness guru) en Walter gingen nog even door. Ik heb nog net niet voor ze gebogen.

Heerlijk gelunched en toen nog een bezoek aan een Balinees huis afgelegd. Leuk om wat verhaaltjes te horen maar ik zou er niet kunnen wonen. Ik heb het precies 30 seconden uitgehouden in de keuken. Het stonk mij er iets te veel.
Ze hadden wel een aardig stuk grond en evenveel tempels in hun tuin als bewoners. Het huis en de grond gaat altijd over naar de jongste zoon.
Er liepen nogal wat kippen rond en die heb ik goed in de gaten gehouden. Liet ze echt niet bij me in de buurt komen. Vervolgens mochten we nog even naar de varkens kijken maar daar ben ik niet langer dan 10 seconden gebleven.

Het apenbos in Ubud stond als volgende op het programma. Nou had ik die in 1999 al gezien en ik ben niet echt bevriend met die apen hier dus toen Maarten besloot een taxi naar "huis" te ronselen ben ik lekker bij hem ingestapt. Er stonden alleen nog maar stopjes zoals bij een zilversmid op het programma. Dat zag ik niet meer zitten. Naderhand bleek dat de groep dat ook niet meer zag zitten en dat overgeslagen hebben.

Hopelijk is het morgen ook weer zo'n stralende dag als vandaag en kan ik lekker aan mijn kleurtje gaan werken.

Ik zit nu voor de afwisseling in een internetcafe van het Gazebo hotel waar we ook met Willem zijn verjaardag zijn geweest.
Ik heb hier lekker aan het strand gelegen met Willem, Melanie en later ook Robbert en Sabine. Beetje gezwommen in het zwembad, gado gado gegeten, colaatje........ Pelan, pelan (rustig aan).
Eergisteren zijn we hier ook geweest. Toen waren er best veel van onze groep en kwamen de zoon van de eigenaar en zijn vrouw ook nog even aan de bar aan het strand zitten. Na een paar biertjes werd het steeds gezelliger en uiteindelijk hebben ze ons nog meegenomen naar de night market waar we gegeten hebben. Het was wel een beetje heet naar mijn smaak dus heb ik niet veel op maar het was erg leuk. Ik heb mijn ogen maar dicht gedaan voor de omstandigheden. Niet naar de emmers met afwaswater dat veelvuldig gebruikt werd enzo gekeken. Niet te veel gelet op nare luchtjes. Ik heb het overleefd zonder ziektes dus dat was in dit geval dan ook het beste. Ik vond het een van de leukste avonden hier.
Ik wil nog wel een keertje terug naar die nightmarket. Alles is daar zo ontzettend goedkoop, zelfs voor indonesische begrippen. Je ziet er dan ook niet veel toeristen, op af een toe een verdwaalde na.

De volgende dag standby gestaan maar niemand is ziek geworden en Lisette had dus weer een lekker dagje vrij.
Daar was ik ook wel blij om want mijn vliegmaatje Louis was jarig en werd 44. Hij vierde het in de Rainforest retreat, achterin het hotel. Het personeel had het prachtig versierd en Louis had samen met Willem heerlijke tonijnsalade gemaakt met ontzettend lekkere dressing.
Robbert had voor een horloge gezorgd waarvan hij wist dat Louis hem graag wilde hebben en ik had twee kookboeken op de luchthaven gekocht. Eentje over de indonesische kookkunst in het Nederlands en eentje over de Balinese kookkunst in het chinees. Soms let ik niet zo goed op ;-). Ik was er echt van overtuigd dat het in het engels was. Dat wordt dus zoeken naar de bon.
Het hotel had voor een geluidsinstallatie gezorgd en verschillende onder ons hadden cd-tjes bij. Nou, stond er ook nog een microfoon en toen we een paar drankjes verder waren werd de muziek "ietsjes" harder gezet en werden er verschillende optredens verzorgd door die en gene. De stemming steeg en we hebben zelfs de polonaise gelopen. Fouter kan natuurlijk niet! Het was weer een hele warme dag en we hebben gedanst als gekken. Ik was dan ook van top tot teen bezweet.
De crew die terug kwam van Perth hoorde ons al in de lobby aan de andere kant van het hotel en zijn er natuurlijk gelijk bijgekomen en hebben lekker meegeblerd en gezongen.
Het heeft langer geduurd dan verwacht maar uiteindelijk kwam het management ons verzoeken wat rustiger aan te doen.
Na onze verontschuldigingen zijn we dan ook maar vertrokken naar het zwembad en hebben we nog een beetje van de avond genoten en een beetje gezwommen. Uiteindelijk ben ik niet al te laat naar bed gegaan en heb dus geen idee hoe lang de avond zich nog voor de rest heeft voortgezet.

Eigenlijk moest ik gisteren werken maar door de Adelaide die 2 maart begint zijn al onze roosters gewijzigd en hoef ik morgen pas. Dan nog een makkelijk weekje en dan wordt het weer buffelen. Ach, ik klaag niet, heb het hier geweldig gehad en erg geboft met onze roosters.

Vanochtend ben ik bij Alfred en Linda thuis geweest. Onder het genot van een lekker kopje koffie (toebroek) hebben we lekker zitten beppen in de tuin. Hij woont leuk. Zeker voor indonesische begrippen. Er hing een soort doekje boven de deur en dat betekent dat het huis gezegend is. Ook was er natuurlijk het offeraltaartje dat je hier overal ziet. Af en toe komt de verhuurder vragen of hij even mag komen offeren maar liever heeft hij dat zij het regelmatig doen.
Alfred vertelde ook dat het 22 maart dag van de stilte is. Niemand mag dan het huis of hotel uit. Daar wordt echt streng op toegezien door de satpam ("veiligheidsmannetjes", net zoiets als securop ;-).
Toeristen die naar buiten komen worden vriendelijk verzocht het hotel weer in te gaan. Indo's worden blijkbaar wat harder aangepakt want die horen het te weten, is de redenatie.
Er wordt dus ook niet gevlogen. De luchthaven ligt gewoon plat.
's Avonds gaat nergens de verlichting aan zodat de geesten het eiland niet kunnen vinden.
De volgende dag is het eiland dus verschoond van (kwade?) geesten, even lekker clean weer.
De dag ervoor zijn er verschillende processies. Dat wordt leuk!
Hopelijk hebben we dan de 22e mooi weer zodat we ons kunnen vermaken aan het zwembad. Ik ben nog nooit eerder opgesloten geweest in een hotel, vreemd idee hoor. Gelukkig hebben we een leuk hotel en sinds vanochtend kan ik ook de sportschool in het hotel vinden en kan dus ook nog gaan sporten. Ja, jullie horen het goed. Sporten.

Reinder en Barbel gaan om de dag samen trainen en vanochtend mocht ik me onderwerpen aan de lessen van Reinder. Ik zag er tegenop maar vond het eigenlijk best lekker. Eerst even een bergetappe op de fiets gedaan om los te komen, toen aan de apparaten en toen hoefden we "alleen nog maar even" buikspieren te doen. Kanonnuh...............dat viel niet mee. Mijn spieren zijn zich rotgeschrokken. Wat een slavendrijver is die Reinder ;-). Overmorgen gaan we weer. Puf, puf.

Nadat ik terugkwam van Alfred ben ik nog even langs Hardeys geweest voor wat boodschappen. Toen begon het weer te regenen en ben ik een taxi ingestapt. Nog even langs Maarten gelopen en daar was ook Mark.
Vervolgens gingen we met zijn drietjes weer richting Alfred. Dit keer naar zijn restaurant Sudut Senang en hebben we heerlijk spekpannekoek met schenkstroop gegeten. Ik weet het. Ik ben een cultuurbarbaar.

Vanavond gaan we weer tonijn snavelen. Heerlijk.............het water loopt me alweer in de mond. Ik moet over een uurtje al present zijn dus ga ik maar weer richting hotel.

Ha,ha, ik lees net pas mijn commentjes. Mo vraagt of wij nog wel eens werken. Nou, dat vragen wij ons zelf ook wel eens af. We hebben de mazzel dat de Taipei is gecancelled. Ik geloof door de chicken flue. Maar de reden is niet zo belangrijk. Feit is wel dat het met twee dagen werken per week wel een beetje op een vakantie gaat lijken ja.
We zeggen ook wel eens tegen elkaar: Tja, het is *** maar je moet door he.



2 maart begint de Adelaide en wordt het weer buffelen. Hoewel ik gehoord heb dat het in Nederland op het moment ook niet meevalt en dat er aardige schema's zijn gepubliceerd. Ook vanwege de vluchten vanuit Brussel na het faillisement van Sobelair.

Tot mijn grote blijdschap zag ik dat ik ook van mijn beste vriendin Meriam een commentje had. Maar Meriam toch.................bastarda...............hihi.

Ben ook al ontdekt door Ronald. Hai Ronald! Gezellie dat je meeleest.

Ik heb begrepen dat Nederland op sappige details van onze groep zit te wachten maar het loopt hier gewoon hartstikke lekker. Ook onderling. We zien elkaar niet overdreven veel en ik denk dat dat een goeie insteek is. Soms zijn we dan ineens weer allemaal bij elkaar, net als gisteren en dan zijn we 1 grote gezellige groep.
Dinsdag gaan we met zijn allen fietsen en ook dat zal vast weer heel gezellig worden.
En natuurlijk zien we elkaar in het hotel en bij het ontbijt. Dan zie je die weer eens en klep je een beetje bij en de volgende keer is het weer iemand anders. Kortom: Geen juicy details!

H E L P !!!!!
Al mijn mail die verstuurd is tussen mijn laatste blog en nu ben ik kwijt. Ik zag in de gauwigheid nog dat Ma en Ginny me een mailtje hadden gestuurd. Wil iedereen die me wat gestuurd heeft het alsjeblieft opnieuw sturen.
Ik heb geen idee waarom het mis ging maar ik zal wel iets stoms hebben gedaan.


Het feest van Willem was geweldig. Maarten en ik zijn een uurtje eerder gegaan en hebben met behulp van het personeel de boel versierd.
Helaas regende en onweerde het heel erg hard. Gazebo ligt aan het strand en Willem had eigenlijk een soort van strandfeest voor ogen gehad. Dat ging natuurlijk niet door. Maar een echte steward(ess) weet onder elke omstandigheid een goed feest te maken. De bliksemflitsen boven zee zorgden trouwens voor een spectaculair effect.
Helaas was die ook in een van de huizen ingeslagen en is die ondanks de harde regen in de fik gegaan.
De rijsttafel was geweldig goed. De lekkerste gado gado die ik ooit geproefd heb.
We hadden voor Willem een boek over Balinese binnenhuisarchitectuur en een leren jack voor op de motor gekocht. Hij was er heel erg blij mee.
De kroon die Mariette voor hem had gemaakt van flightsafetykaarten heeft hij heel de avond gedragen.

Willem is ondertussen wel erg bekend in Gazebo en ze hadden voor hem een taart gemaakt met "Happy Birthday Crazy Captain" erop en een vliegtuig erbij. Hilariteit alom natuurlijk.

Vanmiddag komen er een paar Api-meiden naar het hotel en gaan we een beetje luieren en volleyballen aan het zwembad.
Ik wilde om een uur of 2 afspreken omdat de zon dan nog lekker schijnt en zij wilde om een uur of 4 afspreken omdat het dan niet zo warm meer was. Leuk cultuurverschilletje weer. Hoe laat ze nu eigenlijk komen weet ik niet maar ik zie het wel.

Vanavond belt Jan weer. Kijk er al naar uit.

Ik had te vroeg een hint gegeven op mijn weblog. Toen ik op mijn kamer kwam lag er een doos chocola, een fles wijn en een heel lief kaartje op mijn bed. Dat had Jan geregeld via Alfred. Toevallig gingen Charlie en Bhanu 's middags even wat bij hem eten en heeft hij het aan hun meegegeven.
Ik was natuurlijk hartstikke verrast en blij. De chocolaatjes zijn al half op. De wijn gaan we tijdens een meidenavond opdrinken hebben Barbel, Mariette en ik besloten.

Het feest 's avonds bij Gado Gado was best leuk maar kwam een beetje langzaam op gang met allerlei speeches en verlotingen van tickets. Gado Gado is wel erg mooi gesitueerd, pal aan het strand met grote spotlights op de branding. Romantischer kan bijna niet.
De hapjes waren ook niet verkeerd. Sushi! Jammie!
We hebben weer verbaasd staan kijken hoe ze er hier weer in slagen om met een feest als dit een hele horde mensen aan het werk te houden. Achter de bar zat bijvoorbeeld een meisje alle drankjes die werden geschonken te noteren. Dat houdt natuurlijk wel een beetje op als er een heleboel jongens haar eerst komen vertellen wat ze inschenken alvorens weer een volgende klant te helpen. Flessen tellen aan het einde van de avond zal wel geen optie geweest zijn.
Gelukkig hadden wij ons altijd charmante captain Willem bij, die natuurlijk wel weer wist te regelen dat wij onze drankjes vrij snel kregen.
Toen het feest op gang kwam moesten wij (Louis, Robbert en ik) al weer snel gaan omdat we toch de volgende dag moesten werken.

Vanavond heeft Willem ons uitgenodigd in Gazebo ter ere van zijn verjaardag.
Vanochtend aan het ontbijt had Neill geregeld dat hij een taartje met HappyB Birthday Willem er op kreeg.
We hebben al een stel leuke cadeau's voor hem gekocht en de balonnen liggen opgeblazen op mijn kamer vergezeld door slingers en banners met Happy Birthday erop. Mariette heeft alle benodigheden voor een verjaardagsmuts op haar kamer liggen. Ik heb zo'n gevoel dat het wel eens een gezellige avond kan worden.

Als mijn ietwat verroeste html kennis me niet in de steek laat, zien jullie hieronder nu twee foto's van Lembongan. Met dank aan Menno.

Meisjes met zelfgemaakt speelgoed.

Uitzicht vanuit onze bungalow op Lembongan.

Later op de dag, 17.45
Vanmiddag weer zo'n heerlijke behandeling bij de kapper gehad. Mijn haar glanst lekker nu. Ben benieuwd hoe lang het duurt.
Daarna ben ik nog even naar Mata Hari (warenhuis) in Denpasar geweest. Ik heb nu eindelijk door hoe dat systeem hier werkt.
Elk merk dat je maar kan vinden in de Mata Hari heeft zijn eigen verkoopsters en verkopers. Als je wat bij ze koopt dan schrijven ze een briefje dat naar de kassa gaat tezamen met je aankopen.
Als je dus bij 5 verschillende merken wat koopt, loop je met 5 briefjes rond. Dan reken je in een keer alles bij de kassa af.
Als je nagaat dat elk merk tussen de 2 en 4 verkoopsters heeft, dan lopen er soms meer verkoopsters dan klanten rond. Verkapte werkeloosheid?
In ieder geval zou V&D er een voorbeeld aan kunnen nemen. Er is altijd iemand bereidwillig je te helpen.
Ik ga zo nog even douchen en dan mijn nette kleren aantrekken voor het feest vanavond ter ere van het 1-jarig bestaan van Air Paradise. Aangezien ik morgenochtend een vlucht heb blijf ik niet al te lang hangen maar ik wil natuurlijk wel mee kunnen praten dus ga toch maar even. Bovendien heb ik al met mba Diane ge-smst dat ik zou komen. Mba zeggen ze hier tegen vrienden en Diane noemt me altijd mba Lisette. Dus noem ik haar nu uiteraard Mba Diane omdat ik me best vereerd voel.
Nog steeds heb ik geen Valentijnspost uit Nederland ontvangen. Nog geen 1 e-cardje.................hint, hint.

Allereerst wens ik iedereen een hele fijne VALENTIJNSDAG toe. Ik ben tegenwoordig een beetje romantischer aangelegd dan jullie van me gewend zijn dus kan ik deze dag niet zo maar voorbij laten gaan zonder deze te vermelden.

Terwijl jullie nog op 1 oor liggen (met uitzondering misschien van sommigen met een rare maar verslavende baan) ga ik verder met mijn virtuele dagboek. De 12e zijn we vertrokken naar Lembongan. We hebben de gok maar genomen en zijn op de bonafooi er naar toe gegaan. Met een lokale boot omdat dat stukken goedkoper is dan met de sjiekere cruiseboten. Maar 4,50 euro. In het hotel kreeg ik van een paar Nederlanders nog de opmerking dat ze ons wel lef vonden hebben. Ik besloot om deze opmerking niet al te serieus te nemen. Mary en Anil (BBC2) hadden het tenslotte ook gedaan.
De lokale, houten boot, heeft een paar houten bankjes en een dakje boven je hoofd. Aan de zijkant over de hele lengte twee bamboe geleiders voor het evenwicht, denk ik.
Het ging lekker. Dankzij de primatour ben ik ook niet misselijk geworden. Alleen werd het op open zee wel even heel erg ruw. De golven werden zo hoog dat het bootje dat links van ons vaarde telkens achter de golven verdween. Het bankje waarop ik zat kwam los van de boot. De twee indonesische meisjes voor mij waren nat tot op de draad vanwege het binnenspattende water. Ook wij bleven niet helemaal droog maar wij zaten iets meer naar achter dus het viel op zich nog mee.
Louis kon niet meer op het bankje blijven zitten en bleef maar op zijn knieen op de grond zitten. Best wel komisch eigenlijk. Zijn rol met koekjes ging aan de rol en al snel lagen alle koekjes op de bodem van de boot. Ik heb ze maar aan de vissen gevoerd.
Mijn gevoel op dat moment hield het midden tussen "dit is leuk en spannend" en "het zal toch wel normaal zijn?".
Bhanu en Charlie gaven ons wel even de zwemvesten aan. Just in case.........
Ach, we zijn weer veilig aangekomen. Al ging de boot door een golf onverwachts omhoog toen ik uit wilde stappen en ik lekker in het water viel. Volgens Louis viel ik erg gracieus. Alleen waren niet alleen de kleren die ik aan had door en doornat maar ook de kleren in mijn rugtas waren een beetje vochtig.
Hempje van Bhanu geleend, dus alweer een probleem opgelost.
De schipper heeft ons nog even de weg naar Coconut Beach Resort gewezen en vanaf dat moment bevonden wij ons in het paradijs.
We hadden een bungalow die halverwege de berg lag en waarvan de voorkant open was en een spectaculair uitzicht gaf over een gedeelte van het eiland, de zee en de haven. Ik moest gelijk denken aan Floortje Dressing in Veronica goes Bali. Volgens mij zijn ze toen in Coconut resort geweest. Het leek er verdacht veel op. Ik herinner me nog dat ik toen dacht dat zoiets vast onbetaalbaar moest zijn en niet voor mij weggelegd. Guess what? I've been there.
Ik heb net een foto van het uitzicht naar Menno gestuurd. Ik hoop dat hij hem voor mij even wil verkleinen en uploaden naar een paginaatje zodat ik jullie even mee kan laten genieten c.q. jaloers kan maken.
Onze bungalow (B17) was vanaf het zwembad na 109 treden te bereiken. Niet misselijk als je dat in de brandende zon moet lopen. En als je dan aan het zwembad ligt en er achter komt dat je je zonnebrand bent vergeten dan krijgt de uitdrukking "even naar mijn kamer" een hele nieuwe betekenis. Ik geloof dat ik het die eerste dag alleen al 6 keer heb gedaan. Goeie workout dus.

's Avonds zijn we een heel stuk het strand afgelopen. We kwamen langs gigantisch veel restaurants zonder een enkele klant. Ook hier hebben ze te lijden onder het ingezakte toerisme. Ook zag je hier duidelijker dat er toch aardig wat armoe is ook. Mensen die in rieten hutjes wonen waarvan de hygienische omstandigheden niet geweldig waren. Kinderen die met zelfgemaakt speelgoed speelden. Een stok met een dwars stuk hout diende als een tennisracket. Ik zag zelfgemaakte ballen en een meisje dat een blikje voortduwde met een stok. Volgens mij deden mijn ouders dat soort dingen als kleine kinderen. Wat zijn we toch verwend eigenlijk. Goed om dat af en toe te beseffen.
Bij de receptie hadden ze ons verteld dat het raadzaam was om voor donker binnen te zijn.
We zaten echter een heel eind van het hotel van een drankje te genieten toen het licht op het eiland ineens uitging nadat we hadden genoten van een ontzettend mooie zonsondergang.
Langs het strand zijn we teruggelopen richting de berg. Overal lagen boten vast aan strakgespannen touwen die de hele breedte van het strand besloegen. Erg lastig als het zo donker is. Lantaarnpalen zijn, net als auto's, iets wat op Lembongan niet voorkomt. Elke keer als iemand een touw ontdekte riepen we hard "rope" (we spreken engels onderling zodat Bhanu ook kan meegenieten van onze conversaties) om elkaar te waarschuwen.
Al die tijd zijn we begeleid door een hond die ik fotografeerde toen het nog licht was. Die hond had denk ik besloten dat wij hem die avond van eten mochten voorzien in ruil voor de mooie plaatjes die ik van hem mocht schieten en week niet meer van onze zijde.
Terug in Coconut Beach Resort heeft hij zich dan ook onder onze tafel in het restaurant geinstalleerd wachtende op wat het menu van de avond zou zijn.
De obers zagen de hond liever gaan en wilden hem weg sturen maar dat mocht van Bhanu alleen als ze hem eten zouden geven buiten het restaurant. En als Bhanu ergens haar zinnen op heeft gezet gebeurt dat simpel weg ook. Erg komisch.
Toen we het restaurant uitkwamen lag de hond al op ons te wachten en is alle 109 treden voor ons uitgerend. We hebben hem uit de beide bungalows moeten verjagen maar hij heeft ons toch heel de nacht met zijn blaffen wakker gehouden. Uiteindelijk werd hij stil maar zoals arme Louis midden in de donkere nacht uitvond lag hij toen heerlijk in onze badkamer op de mat te slapen. Louis' hart zal wel even stil gestaan hebben toen hij over deze blafmachine struikelde. Tja, dat is het nadeel van zo'n halfopen bungalow. Verder werden we ook regelmatig getrakteerd op een concert van een gekko die zich ergens in het plafond had verschansd. De nachtrust was dus ietsje minder maar gelukkig is er op Lembongan alleen maar koud water en doet een koude douche wonderen.

De volgende dag zijn we naar een baaitje geweest waar verder weinig mensen waren. alleen wel 3 lokale warungs/barretjes. Een van de lokale jongens heeft ons langs de verschillende strandjes gevaren, uiteraard tegen betaling. Op twee daarvan waren wel wat meer toeristen maar dat waren van die all inclusive hotels. Een daarvan leek ons wel leuk om nog eens naar toe te gaan maar die kost een honderd dollar per nacht. Ach, ander keertje maar.

Aangezien de zee 's middags altijd ruwer wordt besloten we om de duurdere cruise boot maar terug te nemen. Dat leek ons toch wat veiliger en comfortabeler. Al met al hebben we voor alles bij elkaar de helft minder betaald als wanneer we geboekt waren gegaan. Daar waren we wel erg tevreden over. Je bent tenslotte Nederlander.

Dit was weer een ervaring die ik niet snel zal vergeten en nog vaak aan terug zal denken.

Op dit moment (bijna 11 uur) sta ik nog een uurtje standby. Nog twee maal Perth en dan weer standby en beschikbaar ipv de Taipei.
"Het is een zwaar leven maar je moet toch door" zeggen we hier vaak tegen elkaar.

Het volgende uitje is volgende week donderdag gepland en georganiseerd door Lubee en zal op de fiets plaatsvinden. Dat klinkt sportiever dan het is want we gaan eerst met auto's een vulkaan in. Kijken naar de lava ofzo en dan met de fiets naar beneden waarbij we het eerste steile stuk ook nog door de auto's worden vervoerd. Het wordt dus alleen maar bergafwaarts en er wordt vaak gestopt voor allerlei culturele zaken en een lunch. Ik kijk er al naar uit maar ik heb ook wel zin om morgen weer eens lekker te werken. Te veel vrije tijd is heerlijk maar op een gegeven moment wil je toch wel weer eens je handen uit de mouwen steken.

Nou, dat was wel een heel speciaal karaoke avondje. Ik had gedacht dat we in een of andere karaoke kroeg zouden belanden. We kwamen echter terecht in een heel groot gebouw (Musro genaamd, Kartiki Plaza voor de Balikenners)We werden via een lobby, waarop dat moment nog niemand was en die voorzien was van prachtig rode banken naar een kamertje gebracht, wederom met rode banken. Voor ons neus een t.v. en op tafel twee microfoons. Maarten, Melanie en ik waren wel enigszins verbaasd. Dit hadden we niet verwacht.
Diane begint in de microfoon te praten en vervolgens worden de door haar aangevraagde nummers gespeeld. Tot mijn eigen grote verbazing zit ik al bij nummer drie hard mee te bleren.
Melanie komt ook al snel los maar die heeft dan ook een iets betere stem dan ik. Maarten doet er even over maar begint toch ook mee te doen en zit fanatiek nummers te zoeken die hij wil horen.
Langzamerhand komen er nog een paar Api's bij, het wordt gezellig!
Ik zie op mijn telefoon dat Maureen en Greg me hebben geprobeerd te bellen. Ik ga ze in de lobby bellen en vertel ze waar wij zitten. De lobby zit nu vol mooie dames. Ik lach maar naar ze en ze lachen vriendelijk terug. In mijn naieviteit denk ik dat ze zitten te wachten tot er een kamertje vrijkomt. Oh nee, die kamertjes heten hier suites. Nog heb ik niks door.
Pas als Greg en Maureen samen met Marc en zijn uit Nederland overgekomen vriend Mischa binnenkomen en lachend de opmerking maken dat die dames zo vriendelijk zijn begint er iets bij mij te dagen.
Het wordt in ieder geval gezelliger en gezelliger, helemaal als Greg zijn disc-jockey talenten met ons deelt. We hebben zelfs nog met zijn allen staan dansen. En ondertussen maar bleren.
Na drie uur in de "suite" te hebben doorgebracht vragen we maar om de rekening. De zaal waar we eerder die avond doorheen zijn gekomen is nu veranderd in een nachtclub.
De lobby zit nog steeds vol met van die erg vriendelijke dames. Onze Api-collega's schijnen het heel normaal te vinden.
Het was een bijzondere avond en ik vraag me nog steeds af wat die dames dan met die mannen in die suites doen. Zingen? Of iets anders.............het blijft een rare combinatie.
Vanochtend aan het ontbijt werd ik al begroet met de vraag hoe het was in het bordeel. De tamtam gaat ook hier (of juist hier) snel.

Vandaag weer even met Louis en Marco naar de kleermaker om Marco zijn pak door te passen. Het was een ontzettend mooi pak geworden maar er moet toch nog wel het een en ander aan veranderd worden.
Daarna met Louis even naar de haven gelopen om uit te vinden hoe laat we de boot naar Lembongan kunnen nemen morgen. Dat is om 10.30 maar hoe laat we dan vrijdag terug kunnen is me geheel onduidelijk. We kwamen niet verder dan "the same time". Hoe we ook probeerden uit te leggen dat we wilden weten hoe laat de boot vertrok vanuit Lembongan er was maar 1 antwoord mogelijk. The same time. Nou ja, we zien het wel weer.

Ik zag nu 5 commentjes staan. Gezellig hoor.
Richard, bij deze wordt je even vermeld. Is het nu goed?
Rowan, het betekent, hai meisje, goedendag, hoe is het met je? Nee, ik ben nog niet bruin, een kleurtje is een beter woord.
Dank je wel ome Frans voor uw commentje.
Enneh Jan..............ik ga je nu eerst even mailen.

Geen nieuwe commentjes op mijn weblog...............snik!

Zo, de twee vliegdagen naar Perth zitten er weer op. De standby die ik in plaats van de Taipei heb gekregen was gisteren al gecancelled vanwege geen produktie dus ben nu vrij. Vervelend hoor.

Ik geniet wel van het vliegen hier. De service is zo leuk om te doen en de Api meiden zijn hartstikke leuk om mee te werken. De Aussies zijn over het algemeen hartstikke leuke passagiers. Ze bellen misschien wat vaker dan de gemiddelde Nederlander maar ze bedanken je altijd zo vriendelijk overal voor dat je ze met plezier van dienst bent.

We beginnen de service "gewoon" met een maaltijd met bar. Keuze tussen beef of canneloni en terug beef of gnocchi (schrijf ik het goed). De gnocchi is niet meer dan een stel aardappelschijfjes met wat kaas en tomatensaus. Beef is dan ook veruit populair.
Dan haal ik alvast het dry-ice van de ijsjes. Als ik het niet vergeet tenminste maar dat gaat steeds beter, zodat de de keiharde ijsjes ondertussen een beetje zachter kunnen worden.
Dan doen we een keertje koffie en thee, waarbij de helft afslaat. Alcoholische dranken gaan er toch stukken beter in. Vervolgens de happen ophalen en daarna gaan de meiden van Api gelijk de ijsjes uitdelen. Ik probeer ze niet te nemen maar weet dat ze best wel lekker zijn :-).
Ondertussen bereid ik dan de moviesnack voor. Dit zijn kleine zakjes chips die we een uur voor de landing uitdelen tijdens de film.
De zakjes gaan door de druk helemaal bol staan en soms staan de (verzegelde) deuren van de container al helemaal bol. Meestal komt Louis er dan gezellig bijzitten en moeten we lachen om de "attack of the moviesnacks". Als je de deuren opendoet heb je namelijk kans dat je aangevallen wordt door een heleboel zakjes chips die naar buiten komen ploppen.
Dan gaan we gezellig samen met tandenstokers de zakjes lek prikken zodat er wat meer in het mandje passen.
Gezien het niet zo grote aantal passagiers op dit moment maken we er gelijk genoeg voor het hele vliegtuig en gelijk voor de terugweg.

Op Perth werken de catering en schoonmaak zich helemaal rot om op tijd klaar te zijn met omdraaien. In de tussentijd zijn ze ook nog vrolijk en blijven lachen. Wow!
Van Clayton, bij veel ex-BBC-ers vast heel erg bekend, heb ik gisteren een fles siroop gekregen die erg goed moet zijn voor mijn maag. Wat een lieverd. Hij vroeg nog of ik nog wat van de vorige crew had gehoord want hij mist ze geloof ik wel een beetje. Ik heb hem verteld dat ik zowel van Ginny als Reinier begrepen heb dat ze Bali best wel missen.
Via Mariette hoorde ik dat Thirza en Gert-Jan ook wel regelmatig met enige weemoed terugdenken aan Bali.

Ik heb enerzijds het gevoel dat ik hier nog maar heel kort zit en anderzijds het gevoel dat ik hier al eeuwen ben. De hotelkamer is mijn kamer geworden. Lekker rommelig ook, dus vertrouwd, hoewel ik wel een beetje probeer op te ruimen voor de schoonmaak komt want ze raken echt geen persoonlijke bezittingen aan, daar maken ze gewoon om heen schoon. Dus om ze de kans te geven hun werk te doen probeer ik iets minder te laten slingeren dan dat ik thuis zou doen.
Ook met de meiden van Api ga ik me vertrouwd voelen. Omdat ik nogal veel zing in de achterpantry hebben ze me vanavond meegevraagd naar een karaoke place. Ik weet niet of ik wel durf te zingen hoor maar volgens hun ga je vanzelf gewoon mee doen. Het gaat om de fun en niet om het mooie zingen. Nou, ik ben benieuwd. Ik hou jullie op de hoogte.

Na onze eerste Perth werden Louis en ik bij Immigrasi geroepen. We hadden geen idee waarom en dat werd ons ook niet verteld. Natuurlijk, mijn visum is verlopen maar dat is het al langer. Niemand van de crew heeft nog een geldig visum en we hebben zelf al een keer of drie om verlenging gevraagd en niet gekregen hoewel er wel voor betaald schijnt te zijn. Zit je daar in zo'n rookhol te wachten en te wachten ......................... Onze captain kwam maar eens kijken, vergezeld door co-piloot Robert. Uiteindelijk kregen Louis en ik ons paspoort terug met 14 dagen verlenging waarop de Captain zei: " here are two more for you". Wij viertjes zijn dus weer gezellig legaal in het land.
Ik heb van andere crew begrepen dat hun visum de volgende dag gewoon weer is gecancelled. Weet iemand nog hoe de regels hier zijn? Wij niet in ieder geval. En ik heb het idee dat ook de mannetjes van immigrasi het zelf niet altijd even goed weten.
Anyway, de volgende dag is ons visum niet gecancelled dus nog steeds legaal. He wat voelt dat lekker...............

Vanochtend om 11 uur hebben we een bijeenkomst van cabine gehad zodat we elkaar allemaal weer eens zagen en werkervaringen uit kunnen wisselen. Unitcoach Maureen gaf ons nog wat info en we zijn dus weer van alles op de hoogte.
De schema's zijn er nog niet maar de verwachting is dat de Adelaide 2 maart van start gaat. Het wordt een nachtvlucht. Tot die tijd blijft het waarschijnlijk bij 2 Perths per week maar je weet maar nooit wat er nog kan gebeuren.

Donderdag gaan Louis en ik samen met Charlie (meestal mijn captain op de vlucht) en Banu (zijn vrouw) met de boot naar het eiland Lembongan. We hebben al een heel leuk onderkomen uitgezocht. Supersjiek, mooi en exotisch. Hopen nu maar dat ze kamers vrij hebben.

Ik ga zo nog maar even wat fruit scoren in de supermarkt bij Hardeys. Bovendein wil de supermarkt van boven naar onder uitpluizen. Daar hadden we de eerste keer geen tijd voor. Dat is een tik van mij. Ik ben gek op lokale supermarkten. Wil weten wat de mensen hier eten en drinken en wat voor rare dingen of juist hele leuke dingen je er kan kopen.
Ook hiervan zal ik jullie wel op de hoogte houden.

Veel liefs van mij weer.

Mijn lokale telefoonnummer vanuit Nederland: +6281338666821

Ik raak al aardig gewend. Ik heb al een bepaald ritme. Elke ochtend rond half negen aan het ontbijt, wanneer ik niet hoef te werken. Er zijn altijd wel collega's die ook aan het ontbijten zijn. Het is een soort van ontmoetingsplaats. Soms worden er afspraken gemaakt om wat te gaan doen. Daarna ga ik vaak naar de supermarkt voor boodschappen zoals drinkwater of voor het wegbrengen van mijn was, wat daar een stuk goedkoper is dan in het hotel.
Ze kennen mij (ons) daar dan ook al.
's Avonds meestal uit eten. Vaak met mijn maatje Louis, vaak ook met anderen van de crew of TD.

Vandaag weer een lui dagje gehad. Ik heb 's ochtends nog geprobeerd mijn mail te checken maar de verbinding was zo ontzettend sloom dat ik het al snel opgaf.
Marco van de TD belde of ik tijd had om met hem naar de kleermaker te gaan. Hij wilde graag advies van een vrouw. Zat ik dus voor de 3e keer in anderhalve week tijd bij de kleermaker Janoko in Kuta.

Daarna nog even aan het zwembad gelegen. Het zonnetje scheen lekker hoewel de dag met regen begonnen was is het toch heel de dag zonnig geweest. We lagen een beetje weg te zweten toen van het ene moment op de andere de hemel naar beneden kwam.
De regenbuien hier komen onverwacht en zijn over het algemeen niet mis. Een fikse nederlandse regenbui is er niks bij. Ik ben lekker in het zwembad gesprongen. Zwemmen in de regen, lekker hoor.

Vanavond uit eten in Arena, geen idee wat voor restaurant dat is maar volgens TD erg leuk. Over een minuut of 10 afgesproken dus ik ga maar weer eens. De komende twee dagen vlieg ik naar Perth dus even twee dagen radiostilte van deze kant.

De kapster heeft haar werk goed gedaan. Ben wel tevreden. Donderdag weer lekker voor een treatment. Kijk er nu al naar uit.
De rest van de dag heb ik gisteren niet veel bijzonders gedaan maar wel erg veel lol gehad in het zwembad.
Ik hoopte eigenlijk mijn benen een beetje bij te bruinen maar ik heb zo'n beetje heel de dag in het zwembad gestaan.
Eerst om te beachballen (van die houten batjes die je vaak op het stand ziet) met Maarten en later om te volleyballen. Hoewel volleyballen een erg groot woord is. De regels zijn erg aangepast aan de omgeving. Zo zou degene die het als eerste lukte om de meloen op tafeltje naast zwembad te raken een rondje van de rest krijgen. Het net werd regelmatig omhoog getrokken en "uit" en "in" was een erg rekbaar begrip.
Resultaat: Nog steeds witte benen en een lijf dat zich rot geschrokken is omdat die ineens zo sportief moet doen.
Vandaag ben ik met Robert een heel eind het strand afgelopen. Alleen het begin van dit strand (zie een van mijn eerste blogs) is druk bevolkt door de lokale bevolking. Daarna is het eigenlijk een en al hotel en europeanen en aussies.
Met een tussenstop in een leuk loungetentje zijn we doorgelopen tot we bij Bali Hyatt aankwamen en zijn daar even rond wezen neuzen. Mooi hotel! Erg sjiek.
Vervolgens nog wat door de straatjes daar lopen struinen.
Tientallen winkels vol met souvenirs en troep die aan toeristen verkocht behoren te worden. Maar geen een tourist. Je wordt dan ook nog net niet naar binnen gesleurd. Jammer voor die mensen natuurlijk maar ook wel een beetje irritant voor ons.
Om half 2 besloten een taxi naar het hotel terug te nemen en nog even met wat andere crewleden aan het zwembad gehangen.

Het is officieel. De Taipei is vervallen en omgezet in een standby. De kans dat je opgeroepen wordt is natuurlijk bijna nihil want er gaat geen vlucht. De bijbehorende rustdag is omgezet in een BB (beschikbaar) wat betekent dat je de avond ervoor te horen krijgt of je de volgende dag moet werken of niet.

Dinsdag om 12 uur hebben we een meeting. Misschien krijgen we dan gelijk wel te horen of de Adelaide nog doorgaat.

Ondertussen hebben BBC2 leden Ginny en Reinier ook mijn weblog ontdekt en van beiden hoor ik dat ze Bali missen. Dure nasi in Nederland..........oh, wat zal dat weer wennen worden.
Eigenlijk zijn we hier super verwend geworden. Je kamer wordt voor je opgeruimd, je wordt naar je werk gebracht met de taxi, je weekenden breng je door in een paradijsje, je natje en je droogje worden voor je verzorgd, van openbaar vervoer hebben wij hier nog niet gehoord. Overal nemen we gewoon een taxi voor, kost toch bijna niks.
We wilden gisteren met volleyballen al de receptie bellen toen onze bal buiten het zwembad lag............... ;-)
Ik heb me al bedacht dat ik misschien wel het bordje "Please clean up my room" mee naar huis kan nemen. Hier werkt het uitstekend.
En de gele vlaggetjes waarmee je moet zwaaien aan het zwembad als je wat wilt bestellen zijn ook wel leuke lvt-jes (leuk voor thuis) maar ik denk niet dat dat gaat werken. Of zouden mijn katten me dan van een cocktailtje voorzien?

Eindelijk is het het Jan gelukt om ook een commentje te schrijven. Ha,ha, hoe kom ik aan zo'n digibeet? Maar toch bedankt hoor Sajang ku.

Vandaag trekt Monique Harinck in mijn huisje en hebben mijn katten lekker gezelschap. Worden ze tenminste niet wereldvreemd.

Ik ga mijn nestje denk ik maar weer eens opzoeken.
Veel liefs iedereen.

Even een snelle update. Ik moet over een kwartiertje bij de kapper zijn.
Eindelijk regent het niet meer en schijnt de zon. Wat een geluk voor mij weer. Net nu mijn weekend is begonnen. Hopelijk schijnt de zon nog steeds als ik klaar ben bij de kapper zodat ik lekker kan gaan zonnen op het strand voor een uurtje ofzo. Langer leidt tot verbranding heb ik al ontdekt.

Vanochtend aan het ontbijt waren er hardnekkige geruchten dat vanavond de laatste Taipei er uit gaat. Er waren al eerder geruchten maar dit keer zijn ze wel erg overtuigend. Afwachten maar, ik hoor het wel.
Dan zitten we hier natuurlijk wel met een of twee koppetjes teveel. Dat zou op zich weer opgelost zijn als we over twee weken de nacht Aidelaide gaan doen, daar is namelijk sprake van maar ook dat is niet zeker, zoals zoveel hier.
In het ergste scenario moeten Mariette en Melanie terug naar huis en krijg ik het standby schema die nu door Mariette wordt gedaan.

Volgens Willem, die hier nu bij me zit, krijgen we zaterdag een nieuw plan vanuit Amsterdam.

Zo, nu ga ik snel naar de kapper. Toedeledoeki weer.

Zo, mijn weekend is begonnen. Lekker.

Zoals ik in mijn laatste blog al vermelde zouden we vrijdagavond gaan tonijn snavelen.
Aangekomen bij Ananda, een restaurantje hier aan het einde van de straat, aan het strand lagen er al drie joekels van tonijnen op het ijs op ons te wachten. Ik wist niet dat tonijnen zo groot konden zijn. De barbecues brandden al. Toen iedereen was gearriveerd kon het feest beginnen en werd de tonijn gefileerd. Vervolgens werd het in stukken gesneden en kon je een stuk bestellen. Die werd dan gewogen want je betaalt per ons. Daarna gingen ze op de barbecue. Helaas is smaak moeilijk te omschrijven maar ik vond het zo ontzettend lekker en mals. Ik geloof niet dat ik ooit versere vis dan deze heb gegeten. Erbij aten we natuurlijk rijst en nasi en als toetje pisang goreng. En dat alles met de geluiden van de zee op de achtergrond. Een erg geslaagde avond dus. Ik geloof dat de kosten neerkwamen op een eurootje of 5, 6. Ongelooflijk he.

Omdat Louis en ik de volgende dag om 8 uur standby hadden zijn we heel wijselijk op tijd naar bed gegaan. We zijn niet opgeroepen. Ik ben dus 's ochtends nog even met Barbel, Mariette en Hans (haar vriend die 2 weken over is) naar Hardy's geweest. Een warenhuis hier in Sanur. Ik heb er deze keer niet veel gekocht. Een van de dames die er een "winkeltje" heeft zou voor mij proberen om slippers in mijn maat te krijgen. 40 schijnt hier een hele grote maat te zijn. Helaas, het is haar niet gelukt. Heb nog wel een klein souveniertje voor Monique gekocht omdat die zo leuk bij de bank kleurde en daar is het wel zo'n beetje bij gebleven.
Toen zijn we snel naar huis gegaan met de taxi om ons als de wiedeweerga om te kleden om naar Klung Kung (oftewel Semarapura) te gaan. We hadden om 12.30 uur afgesproken met een chauffeur.
In Klung Kung heb je het oude paleis van de keizer.
In 1908 hebben de nederlanders ook hier de boel veroverd. De koning en 5 van zijn vrouwen hebben toen zelfmoord gepleegd door in de wapens van de Nederlanders te lopen. Ook verscheidene andere leden van het hof hebben daarna zichzelf van het leven beroofd. Het verhaal gaat dat nu achter de poorten van het paleis de lichamen nog liggen en dat de poorten sindsdien niet meer open kunnen. Dat zou het werk van de geesten van de hofhouding zijn. Lekker spannend verhaal dus.
Zoals wel vaker hier wordt de groep mensen die mee gaan steeds groter. Dus nog een tweede busje gecharterd.
Klung Kung is een schattig dorpje. En natuurlijk werden we al op de parkeerplaats overvallen door dames en heren die sarongs en andere snuisterijen verkochten. We zijn snel gevlucht naar het paleis.
Daar aangekomen bood een gids zich aan. De tuinen van het paleis waren niet erg groot maar kwamen door de verhalen van de gids helemaal tot leven. Zo was er een soort gerechtsgebouwtje waar de stoelen van de koning, nederlandse afgezant en nog meer hoge piefen die recht spraken nog staan. Gewoon buiten in de open lucht zonder enige bescherming.
Op het plafond veel tekeningen. Elke tekening stelde een misdaad voor en de daarbij behorende straf. Ik heb er veel foto's gemaakt.
Daarna zijn we nog even in het museum wezen kijken. Ik denk dat onze Nederlandse conservatoren zouden huilen van ellende als ze zagen hoe al die oude nalatenschappen worden bewaard.
Helaas ontkrachte onze gids het zo spannende verhaal. De lichamen van de keizer en zijn aanhang zijn gewoon gecremeerd. Dat is nodig om de ziel over te laten gaan.
De bevolking hier heeft niet altijd geld voor zo'n crematie en overledenen worden dan ook vaak een tijdje begraven totdat iemand van de familie geld heeft voor een crematie. Vaak gaan de minder goed bedeelden mee in een crematie met een of ander hoge piet.
Zo is hier op het strand een paar dagen geleden een militair, een hoge officier gecremeerd en zijn er verscheidene arme donders met hem mee overgegaan.
Als overledenen na 10 jaar begraven te zijn geweest nog niet zijn gecremeerd krijgen ze een staatscrematie.

Op de terugweg zijn we gestopt bij een restaurant met een geweldig uitzicht. Het restaurant lag op een soort plateau. Heel ver beneden lag een rivier, leek wel een beetje op de rivier waar wij hebben geraft en wie weet was het wel dezelfde rivier want de weg naar Klung Kung was grotendeels dezelfde als die we de dag dat we gingen raften hebben afgelegd.

's Avonds zijn Louis en ik nog naar Sudut Senang geweest, een restaurantje waar Alfred, een vriend van Jan, mede-eigenaar is.
We werden ontvangen met de mededeling dat we maar lekker moesten eten, een fles wijn mochten bestellen, Irish coffee en de hele rataplan na op kosten van Jan. Dat had Jan 's middags stiekem geregeld. Dat was natuurlijk een hele lieve verrassing. Helaas moesten wij de volgende dag werken en konden ons niet echt te buiten gaan aan alchohol en hebben het bij een glaasje rose gehouden.
Leuke afsluiting van een hele leuke dag.

Om een lang verhaal kort te maken hebben we op zondag en maandag naar Perth gevlogen en zijn wij in de nacht van dinsdag op woensdag (vandaag dus) naar Taipei op en neer geweest.

We leren de Api's echt een beetje kennen. Leuk hoor. Ze leren mij ook zoveel mogelijk indonesisch en lachen zich af en toe helemaal rot om mijn uitspraak maar gelukkig krijg ik ook veel complimenten van ze.

Maandagavond hadden Melanie en Mark met wat Api's afgesproken in de Macceroni club in Kuta en wij werden ook meegevraagd maar helaas begon mijn maag weer op te spelen en heb ik me toch wel weer een klein beetje ziek gevoeld. Gelukkig was dat de volgende ochtend weer over. Het zal wel sukkelen blijven. Ik moet gewoon niet te veel eten.

Dinsdagochtend heb ik een heerlijke ontspannende conditioning and scalp massage treatment genomen in het hotel.
Ineke, de vrouw van een van de captains is kapster en was zo lief om mijn haar te knippen, waarna ik gelijk door ben gegaan naar de kapper van het hotel voor deze behandeling waarvan je haar blijkbaar erg mooi gaat glimmen.
Ik heb een of ander ginseng spulletje in mijn haar gekregen en ik moet zeggen dat het er weer een stuk gezonder van is geworden.
Morgenochtend, half elf ga ik mijn blonde plukken bij laten werken. Hopelijk gaat dat goed. Duim voor me. Oh nee, dat kan niet, dan liggen jullie nog te slapen. Over 2 weken krijg ik een herhaling van de ginseng treatment, dat schijnt een beter resultaat te geven. Ik heb er geen problemen mee. Ondertussen wordt je heerlijk gemassseerd. Ook je schouders, rug en handen. Erg vervelend allemaal dus. En dat voor nog geen 8 euro.

Anyway, daarna ben ik voor gaan slapen voor de nacht Taipei en hoewel het een lange vlucht was viel het allemaal wel mee. Was niet echt doodmoe. Maar toen ik vanochtend om 9 uur mijn hoofd op mijn kussen neerlegde was ik toch erg snel vertrokken.
Ik had de wekker op 1 uur gezet en ben samen met Louis naar Kuta geweest. Louis moest bij de kleermaker zijn pak doorpassen en ik moest mee om te kijken. Er moest nogal wat aan veranderd worden dus er volgt nog een doorpassessie.
Daarna hebben we een (erg) late lunch gehouden in Kori, welbekend waarschijnlijk bij de BBC 1 en 2 crew zoals ik hoorde van Greg (chef de mission) en Maureen (unitcoach ter plaatse).
Een restaurant in koloniale stijl waar je lekker kunt loungen. Heerlijk gegeten en genoten van de omgeving.
Daarna nog wat geshopped en taxi terug naar hotel genomen. Nu zit ik hier in het internetcafe en begin nu toch slaap te krijgen wat niet echt verwonderlijk is natuurlijk.
Welterusten allemaal!