Liszha's scrappy world

Er werd in mijn commentjes gesuggereerd dat ik vast nog uitgeteld was van het feest. Maar nee hoor, Lisette was al weer aan het werk. Gelukkig pas om 15.00 melden want een klein beetje moe was ik nog wel. Het was toch een beetje later geworden dan ik van te voren had gedacht.
Ik ben begonnen bij Gerben, Bram en Lucy (zijn katten) thuis. Streng regime heerst daar.

Daarna heerlijk gegeten in Roses Cantina. In van Daele hadden we afgesproken met Mo en een vriend van haar. Mo zit momenteel in de Ini bij Holland Exel en leert zich helemaal suf. Elke dag examen met een verplicht resultaat van minimaal een 8. Vandaar dat ze het etentje even oversloeg. Maar daarna gingen we los!

Mo, Gerben en ik
Hoewel het feest een stuk minder druk bezocht werd dan de vorige keer vond ik het véél gezelliger. In de NL heb je eerst zo'n lange pijpelaar. Achterin de dansvloer met daaromheen zitjes. Omdat het nu niet zo heel erg druk was concentreerde alles zich grotendeels om de dansvloer.
Dat was ook de kracht van de Sol, die is zo ingedeeld dat waar je ook staat je eigenlijk altijd in de buurt van de dansvloer bent. Op één of andere manier veel gezelliger. De Sol is weer heropend en het feest gaat weer terug naar zijn roots als ik het goed begrepen heb.
Hieronder nog een paar impressies van de party Back to Flightcase, the 80's.





Maar aan al het goede komt een eind. Dit keer ergens in de ochtendlijke uurtjes. Vlug naar bed om de volgende dag beslagen ten ijs te komen.
Met de taxi naar Rotterdam om vandaar uit op en neer te gaan naar Alicante. Een leuk vluchtje. Even hard doorwerken was het maar daar hou ik op zich wel van, gaat de tijd lekker snel.
Op de terugweg nog een kleine aanvaring met een passagier.
Vaak begrijpen ouders niet dat hun kind echt in de riemen moet wanneer het teken riemen vast aan gaat en dat hier voor de veiligheid van hun kind ook nog wat richtlijnen voor zijn.
Zo moet een baby op schoot met een babyriempje (infant/extensionbelt) aan en daarbij naar voren kijken. Dus met de rug tegen de buik van pappa of mamma. Wanneer er dan onverhoopt iets mocht gebeuren zal de baby zijn/haar ruggetje niet breken. Dit kan namelijk wel gebeuren wanneer het babytje met het gezichtje naar de ouder toegekeerd is. Enige uitleg helpt meestal wel.

Gisteren dus niet. Tijdens het taxiën naar de startbaan zat er weer een baby aft-facing op schoot bij pappa.
Mijn collega had netjes uitgelegd waarom dit niet raadzaam was maar mijnheer zei dat zijn kind dat niet wilde. Hoe mijn collega ook probeerde, hij bleef botweg weigeren en liet daarbij ook nog eens op een onvriendelijke manier merken mijn collega absoluut niet serieus te nemen.
Tja, dan moet de purser er weer bij komen.
Ik heb hem er dus opgewezen dat ik dit niet kon toelaten en dat als hij zich niet aan onze aanwijzingen hield ik het vliegtuig zou laten stoppen.
Of ik altijd met zulke dreigende taal begon.
"Nee, eigenlijk bijna nooit. Ik laat u dan nu ook alleen maar weten wat de consequenties van uw weigering zijn"
Mopperend werd het kind in de juiste positie gezet. De moeder waarschuwde me nog dat het kind dan echt wel zou gaan gillen.
"Ja mevrouw, dat doen kinderen wel eens"
Zowel bij start als landing hebben de ouders zich aan onze aanwijzingen gehouden en tijdens de vlucht hebben we gewoon een vriendelijk contact met de ouders gehad.
Dat moet ik ze dan wel weer nageven. Ze waren na dit akkefietje gewoon weer heel vriendelijk tegen ons. Wij uiteraard ook tegen hun. Zij zijn tenslotte de klant en hebben recht op een zo aangenaam mogelijke vlucht. Bovendien is dat voor beide partijen dan wel zo prettig.
Eind goed, al goed!

Straks mag ik weer de taxi in richting Rotterdam om vervolgens een vluchtje Berlijn uit te voeren.