Er werd in mijn commentjes gesuggereerd dat ik vast nog uitgeteld was van het feest. Maar nee hoor, Lisette was al weer aan het werk. Gelukkig pas om 15.00 melden want een klein beetje moe was ik nog wel. Het was toch een beetje later geworden dan ik van te voren had gedacht.
Ik ben begonnen bij Gerben, Bram en Lucy (zijn katten) thuis. Streng regime heerst daar.

Daarna heerlijk gegeten in Roses Cantina. In van Daele hadden we afgesproken met Mo en een vriend van haar. Mo zit momenteel in de Ini bij Holland Exel en leert zich helemaal suf. Elke dag examen met een verplicht resultaat van minimaal een 8. Vandaar dat ze het etentje even oversloeg. Maar daarna gingen we los!

Mo, Gerben en ik
Hoewel het feest een stuk minder druk bezocht werd dan de vorige keer vond ik het véél gezelliger. In de NL heb je eerst zo'n lange pijpelaar. Achterin de dansvloer met daaromheen zitjes. Omdat het nu niet zo heel erg druk was concentreerde alles zich grotendeels om de dansvloer.
Dat was ook de kracht van de Sol, die is zo ingedeeld dat waar je ook staat je eigenlijk altijd in de buurt van de dansvloer bent. Op één of andere manier veel gezelliger. De Sol is weer heropend en het feest gaat weer terug naar zijn roots als ik het goed begrepen heb.
Hieronder nog een paar impressies van de party Back to Flightcase, the 80's.





Maar aan al het goede komt een eind. Dit keer ergens in de ochtendlijke uurtjes. Vlug naar bed om de volgende dag beslagen ten ijs te komen.
Met de taxi naar Rotterdam om vandaar uit op en neer te gaan naar Alicante. Een leuk vluchtje. Even hard doorwerken was het maar daar hou ik op zich wel van, gaat de tijd lekker snel.
Op de terugweg nog een kleine aanvaring met een passagier.
Vaak begrijpen ouders niet dat hun kind echt in de riemen moet wanneer het teken riemen vast aan gaat en dat hier voor de veiligheid van hun kind ook nog wat richtlijnen voor zijn.
Zo moet een baby op schoot met een babyriempje (infant/extensionbelt) aan en daarbij naar voren kijken. Dus met de rug tegen de buik van pappa of mamma. Wanneer er dan onverhoopt iets mocht gebeuren zal de baby zijn/haar ruggetje niet breken. Dit kan namelijk wel gebeuren wanneer het babytje met het gezichtje naar de ouder toegekeerd is. Enige uitleg helpt meestal wel.

Gisteren dus niet. Tijdens het taxiën naar de startbaan zat er weer een baby aft-facing op schoot bij pappa.
Mijn collega had netjes uitgelegd waarom dit niet raadzaam was maar mijnheer zei dat zijn kind dat niet wilde. Hoe mijn collega ook probeerde, hij bleef botweg weigeren en liet daarbij ook nog eens op een onvriendelijke manier merken mijn collega absoluut niet serieus te nemen.
Tja, dan moet de purser er weer bij komen.
Ik heb hem er dus opgewezen dat ik dit niet kon toelaten en dat als hij zich niet aan onze aanwijzingen hield ik het vliegtuig zou laten stoppen.
Of ik altijd met zulke dreigende taal begon.
"Nee, eigenlijk bijna nooit. Ik laat u dan nu ook alleen maar weten wat de consequenties van uw weigering zijn"
Mopperend werd het kind in de juiste positie gezet. De moeder waarschuwde me nog dat het kind dan echt wel zou gaan gillen.
"Ja mevrouw, dat doen kinderen wel eens"
Zowel bij start als landing hebben de ouders zich aan onze aanwijzingen gehouden en tijdens de vlucht hebben we gewoon een vriendelijk contact met de ouders gehad.
Dat moet ik ze dan wel weer nageven. Ze waren na dit akkefietje gewoon weer heel vriendelijk tegen ons. Wij uiteraard ook tegen hun. Zij zijn tenslotte de klant en hebben recht op een zo aangenaam mogelijke vlucht. Bovendien is dat voor beide partijen dan wel zo prettig.
Eind goed, al goed!

Straks mag ik weer de taxi in richting Rotterdam om vervolgens een vluchtje Berlijn uit te voeren.

Gisteravond thuisgekomen met pijn in mijn armen en een grijs kapsel van het stof. Ik heb de hele dag geschuurd, geschuurd en geschuurd. En als jullie nu denken dat het hele huis dan wel geschuurd zal zijn. Think again! Eén kamer slechts.
Een warme douche en een gezonde maaltijd brachten mij weer terug in het land der levenden.
En vandaag is er weer een flightcase party in dat land. Eerst even een lekker hapje eten met Gerben en dan richting de NL.
Ik ben wel weer eens toe aan een avondje weg.

De luchthaven van Pisa vandaag aangedaan. Weinig bijzonderheden die mijn trouwe lezers zullen boeien.
Nu heb ik twee hele dagen weekend en ga de eerste daarvan morgen weer bij mijn broertje in zijn nieuwe huis doorbrengen. Kanonnuh, wat moet daar nog veel gebeuren.
Ik had in eerste instantie dinsdag willen gaan maar ik kwam vandaag Suki tegen. Suki organiseert samen met Robert Feelgood feesten die je eigenlijk niet mag missen. Ik maak ook altijd foto's voor ze om deze vervolgens op een site te plaatsen.
Anyway, Suki vroeg dus of ik dinsdag nog kwam. Ik in mijn agenda kijken of ik vrij was................huh......wat.........deze dinsdag al? Ja dus!
Okay! Plannen omgooien dan maar weer. Broertje bellen of hij morgen ook wat voor me te doen had. Domme vraag natuurlijk aan iemand die net zijn halve huis afgebroken heeft en bezig is met de wederopbouw.
Dus dat wordt morgen weer aan de arbeid. Ach, arbeid adelt toch?

Nog even wat bijzonderheden over het feest. Dat vindt plaats in de NL in Amsterdam en is voor iedereen toegankelijk.
Het thema is tachtiger jaren, denk spandex, denk big hair, denk Wham, denk fluo etc, etc. Verkleed komen in het thema is leuk maar hoeft niet.
Entree 11 euro. Gratis cosmopolitan (het drankje, niet het blad), breakdance act, een 80's mystery guest een kado en de muziek van Robert Feelgood & Jayh Samson.
En? Heb je al zin in een feestje?

Het is trouwens goed mogelijk dat de flightcase party weer terug gaat naar de Sol, op veler verzoek. Dit uit betrouwbare bron (Suki dus).

Zakinthos

Ondanks dat ik eerder beweerde de echte nederlandse vakantieganger te missen had ik er vanochtend in alle vroegte toch weer een heleboel aan boord.
We vertrokken al om 5 uur! Dat betekent dus om 03.30 melden. Wederom gaaaaaaaaaaaap! Het wordt dan toch een beetje een gevecht tegen de slaap en het algehele zombiegevoel. Daar is maar één remedie voor en dat is hard werken.
Maar als alle passagiers liggen te slapen dan valt er zo weinig te werken. Gaaaaaaaaaaap.
Gelukkig ging het op de terugweg stukken beter. De mensen waren al een soort van wakker en wilde ook wel het een en ander nuttigen. De tijd ging dan ook 2 keer zo snel.
Vanmiddag thuis was er geen houden meer aan. Gaaaaaahaaaaaaap. Mijn ogen wilde gewoon niet meer open blijven. En daar heb ik dan maar aan toegegeven.
Morgen nog een Pisa. Op een christelijke tijd melden gelukkig.

Michiel en Mosselen

Sommige collega's hebben meer in hun mars dan "alleen" purseren. Michiel bijvoorbeeld. Hij heeft zich in het radioprogramma van Sjaak Bral van Noordzee FM weten te werken. Samen met topkok Pierre Wind heeft hij mosselen gemaakt naar eigen recept. Als je Michiel kent moet je echt even gaan kijken. Als je Michiel niet kent is het trouwens ook een leuk blog hoor! Klik HIER voor de link.

Verder is Chica weer een trouwe klant op dit adres. Het blijft een aparte kat. Ik denk zef wel eens dat ze een soort van psychische afwijking heeft. Dat schijnt bij katten ook voor te komen. Echt waar!

De gekte om André's dood blijft voortduren. Hij krijgt zelfs een afscheid in de Arena met André op de middenstip. Ik ben eerlijk gezegd wel een beetje verbaasd maar het nederlandse publiek schijnt het zo te willen.

Vandaag een Nice gedaan die geheel niet aan het verwachtingspatroon voldeed. De Nice passagier is het vaak allemaal wel gewend. Slaapt een beetje, leest een beetje, wilt niet veel en de service is er in een klein half uurtje doorheen. Vandaag was het nog een soort van druk. We moesten zelfs haasten!
Morgen Zakinthos, Griekenland. Een uur later vertrekt er nog een vliegtuig naar Zakinthos. Dat belooft weer een volle bak dus.

Lisette gaat slapen, want ging afgelopen nacht haar wekker om 03.20, deze nacht wordt dat zelfs nog een half uur eerder! Gaaaaaaaaaaap, dat zijn toch geen tijden voor een avondmens als ik.

En weer is Chica niet van plan thuis te komen. Hoe ik ook roep en fluit en met de brokjes rammel, ze is nergens te bekennen. Wat heeft ze toch? Zou ze ergens een scharrel hebben? Ik maak me al minder zorgen als gisteren want ik heb nu het gevoel dat ze wel weer terug komt maar toch......................echt lekker zit het me niet.

André Hazes is dood. Vanochtend vroeg hoorde ik het tijdens het behang krabben op de radio. Ik had toen nog geen idee dat Nederland zo zou gaan rouwen. Je kan geen radio of t.v. aanzetten zonder ermee geconfronteerd te worden.
Het condoleanceregister van de fanclub heeft al 127 bladzijdes.
Dinsdag wordt hij gecremeerd. Op RTL boulevard stelde een fan van het eerste uur voor om die dag om 12 uur overal de speakers naar buiten te richten en het nummer "Zij gelooft in mij" te draaien. Kwalbert Verlinden vond dit een heel erg goed idee.
Een leuke anekdote van hem vond ik wel dat hij op de sportschool naast André op de loopband stond. Hij probeerde om nog een beetje in shape te komen voor een groot concert. André had een biertje voor zijn neus staan omdat je van sporten zo uitdroogt.
Tja, het is wel het biertje en andere slechte leefgewoontes die hem zijn leven gekost hebben. Triest hoor.
De eerste grap via email heb ik al ontvangen (grafsteen met Heineken uithangbord) en mijn broertje wilde gelijk zijn Heineken aandelen verkopen.

Chica is zoek. Gisterochtend heb ik haar buiten gelaten en pas tegen het eind van de middag weer gezien. Ze zat op de schutting maar wilde niet binnen komen. Ze is nogal een gevoelig katje dat vlug van streek is en wel vaker niet binnen wil komen maar ze komt altijd 's nachts binnen slapen.
Vannacht dus niet en tot nu toe heb ik haar de hele dag nog niet gezien. Ik heb al door de wijk gelopen in de hoop haar te zien. Onder een auto of een carport ofzo, schuilend tegen de regen. Bij de dierenbescherming heb ik haar als vermist opgegeven.
Eigenlijk dacht ik dat ze wel weer binnen zou komen lopen en dat klagende miauwtje van haar zou laten horen maar daar ga ik nu toch aan twijfelen. Ik ben er niet happy mee.

21.50
Gelukkig! Ze is weer terug. Viel gelijk aan op haar etensbakje. Ze was helemaal uitgehongerd. Ze heeft vast ergens opgesloten gezeten.
Wat een opluchting.

Gisteravond bij mijn pa gegeten en in het nieuwe huis van mijn broertje en zijn vriendin wezen kijken. Wow, ze moeten er nog wel even tegenaan maar dan wordt het ook wel een paleisje.
Ik heb me donderdag gelijk vastgelegd voor behang afstomen. Leuk karweitje!

Van de website van de consumentenbond:
De zaterdag is bij budgetmaatschappijen de duurste vliegdag. Hoe verder de dag van uw vlucht verwijderd is van de zaterdag, des te voordeliger het ticket vaak zal zijn.

Zo, en nu ga ik weer wat nuttigs doen, zoals stofzuigen (yeach!). Vanavond komt vriendin Mo weer eens eten en dan moet het toch gezellig zijn.

Ik mis ze een beetje. De nederlandse vakantieganger. Vrolijk en blij want ze gaan eindelijk op vakantie. Het is een hoogtepunt van hun jaar en wij mogen ze er naar toe brengen. Deze tijd is nu echt voorbij, de winter gaat er weer aankomen maar ook de winter heeft zijn charmes en zal ons vast nog wel wat verrassingen brengen.

Werkelijk waar. Nog steeds zijn er mensen die een patatje met en een kroket bestellen. Met mijn allerliefste glimlach meld ik dat deze helaas op zijn.
"Die hadden we nog niet gehoord" kon ik nog net op tijd inslikken. Je bent een goede stess of niet hé. Je blijft beleefd.
Verder was de vlucht weer leuk en lekker kort. Op de italiaanse bestemmingen is het altijd maar weer afwachten hoe groot de zonnebrillen en hoe klein de mobieltjes zijn.
Laatst nog op Pisa gevlogen en op die vlucht waren de italiaanse passagiers zo modern dat ze wel een parodie op zichzelf leken. (Goh, wat ben ik kritisch vandaag).
Vandaag echter waren de italianen stijlvol, zoals het een goede italiaan betaamt.
En vooral op de heenweg hadden wij een paar aangename verschijningen aan boord. Uiteraard door ons meiden (all femal cabin crew vandaag) van top tot teen besproken.
Toch wel grappig dat je op sommige vluchten al een klein beetje weet wat te verwachten. Zo wachten Italianen nooit tot het teken "riemen vast" uitgaat maar staan al op als de wielen nog maar net de grond geraakt hebben. Daarna komen alle mobieltjes tevoorschijn en wordt er druk gebeld.
Okay, okay, een beetje generaliserend is het wel maar toch............... En oh ja, vaak zitten ze heel de weg met hun zonnebril op. Ook zo typisch italiaans.

Ik ben benieuwd hoe een italiaanse crew hun nederlandse passagiers zou beschrijven.

Morgen nog een Barcelonaatje en dan is het weer weekend voor deze stess. Vier dagen nogal liefst. Ik had nog wat te goed van een bewilliging.
Bewilligen is vliegen in je vrije tijd en wordt beloond met vrij dagen op je eerstvolgende te publiceren schema.

Verspreking van de dag:
"Wegens standaard veiligheidsvoorschriften zal de cabine verlichting worden gedimd. U vindt een leeslampje in uw hoofd."
Ik weer hoor! Volgens een van de meiden achterin heeft ook ooit een collega gezegd. "Wanneer u wilt lezen kunt u gebruik maken van uw hoofd." Ook een leuke!

Vandaag is er een irisscan bij mij gemaakt. Spannend hoor. Ik moest een nieuwe schipholpas hebben en aangezien er vanaf 2006 gebruik zal worden gemaakt van deze irisscan wordt iedereen die voor een nieuwe pas komt gelijk gescand.



Ik moest ook nog een ontzettend moeilijke apron test doen. Vragen als: "Een man vraagt u een pakje af te geven aan een vriend van hem achter de douane. Mag u dit doen?" waren wel zo'n beetje de moeilijkste. Ik had ze allemaal goed! Knap hé?

Ondertussen zit ik te vechten tegen de slaap. Tja, als je wekker om 2 uur 's nachts gaat is dat natuurlijk niet zo gek. Ik ga denk ik maar even een tukkie doen.

Militairen! Mag ik ze elke dag aan boord alstublieft. Ik zou er zo voor tekenen. Echt waar! De ideale passagiers zijn het.
Geen enkel onvertogen woord over het eten. Eten schoon hun bordje leeg en geven een heel net opdekje terug. Niks verschoven, niks opgestapeld, geen plakken kauwgom onder het traytje vastgeplakt. Gewoon netjes. Geweldig gewoon.
Ik heb nog nooit zo snel een bar gedaan. Ze weten wat er is, bestellen zonder aarzelen, zeggen netjes dank u wel, klaar!
Klinkt allemaal wel braaf hé. Maar gelukkig zo braaf waren ze nou ook weer niet.
Ook op deze vlucht gold weer het schoolreisjesprincipe. Achter in de bus (lees: vliegtuig) zitten de gangmakers.
En niets is zo leuk natuurlijk als de purser die driftig aan het tellen is van slag te brengen.
Maar ik ben gelijk gaan dreigen met 100 keer opdrukken en toen was het snel over. Volgende keer eens kijken of dat ook met "gewone" passagiers helpt.

"Wilt u koffie mijnheer?" helpt niet om de aandacht van een uit het raam starende militair te trekken.
"BRUINSMA! KOFFIE?" bulderde één van zijn collega's. Dat hielp wel.
"Komt door dat mijnheer hé. Is die niet gewend."

Nou was het uitzicht ook wel erg mooi. Hier een foto vlak voor de landing op de luchthaven Evenes (in de buurt van Harstadt), Noorwegen.



Maar de allergrootste verrassing kwam nog!
Nadat alle militairen waren uitgestapt.



Drie militairen kwamen terug. "Zijn jullie wat vergeten?" vroeg ik nog.
"Nee, even kijken of we geen troep hebben achtergelaten" Wow, ik viel bijna om. "Jullie zijn de ideale passagiers".
Hoewel ik het vliegtuig na een vlucht nog nooit zo schoon en netjes heb gezien kwamen ze toch nog met wat afval. Of we een prullenbak of zakje voor ze hadden. De tranen sprongen bijna in mijn ogen. Wat een mannen!



En dan ook nog zelf de bagage uitladen. De mannen van stavast!



Daar gaan ze. Ik hoop dat ze een leerzame maar ook leuke tijd zullen hebben want even alle gekheid op een stokje. Ik denk dat heel wat mensen uit onze maatschappij een voorbeeld aan deze stoere mannen mogen nemen.



Evenes was koud en regenachtig maar wel erg mooi!



Foto vlak na de start van Evenes.



Op weg naar Berlijn alwaar we het vliegtuig achter zullen laten voor onze collega's en zelf een vluchtje met de City Hopper richting Amsterdam nemen.



Berlijn, het lijkt wel de Bijlmer maar dan erger.



Maar ook dit is Berlijn. Ik weet wel waar ik het liefst zou wonen.

Zo'n 12 uur na meldingstijd landen we moe maar voldaan op Schiphol. Wederom was het een geweldig dagje uit met de stichting.

N.B. Ik heb met toestemming van de man in charge foto's van de militairen gemaakt. Ik zou dit niet zomaar uit eigen initiatief doen.

Morgen wordt een lange dag en weinig werken. Ik heb een zogenaamde ad hoc vlucht. Het vliegtuig is afgehuurd door het Ministerie van Defensie om hun soldaten voor de winteroefening naar Noorwegen te vliegen.
Als purser zijnde bel je dan in de week voorafgaand aan deze vlucht naar de betreffende afdeling om de service en bijzonderheden door te nemen.
Het wordt een warm ontbijtje en een bar maar vooral géén alcohol werd mij op het hart gedrukt. Lijkt me logisch!
Daarna gaan we met een lege kist door naar Berlijn, Tegel (TXL) alwaar collega's onze kist over zullen nemen.
Wij gaan dan met een KL vlucht naar Amsterdam.
Alles bij elkaar toch een dag van zo'n 12 uur. Veel reizen, weinig werken.
Dit soort afwijkende dagen kan wel eens een hele leuke sfeer bij crew onderling brengen. Je gaat weer eens van het geëffende padje af en moet samen die klus zien te klaren.
Enfin, morgen een verslag. Ik kruip tussen de lakens, huh.........onder het dekbed.

11 september 2001. Er zullen weinig mensen zijn die zich deze datum niet als de dag van gisteren herinneren. Iedereen weet nog waar die was, wat die deed op het moment dat........... De verhalen die na de eerste schok, de verbijstering en het ongeloof loskwamen. Nog steeds lijkt het een goed geregisseerde horrorfilm waarbij je denkt dat het in werkelijheid nooit kan gebeuren. Maar helaas...........hoewel niet zo massaal als op 11-9 is het niet daarna niet opgehouden. Madrid, Rusland............

Ik ben lid van verschillende mailgroups van Yahoo waar ook heel veel amerikanen lid zijn.
Mijn mailbox wordt vandaag overstelpt met plaatjes zoals hierboven.
Ik ben het met ze eens dat deze gruweldaad nooit vergeten mag worden.

Joepie! Niet opgeroepen. Wat een kadootje. Ik had vannacht standby van 2 uur tot 10 uur vanochtend. Niet gebeld! En dat komt goed uit, kan ik vanmiddag nog even op klerenjacht.
Ik heb van de week al flink geshopped met zuslief in Almere maar ik moet denk ik toch nog wat afvallen. Niks stond leuk maar ik geef niet op. Ga straks gewoon weer verder met de jacht.
Vannacht weer dezelfde standby maar gezien het feit dat het dan weekend is ga ik er alvast van uit dat ik opgeroepen word.

Hieronder 2 foto's van de ravage die Frances achter heeft gelaten bij de Panam Flight Academy te Fort Pierce.
Meer vind je op de weblog van Erwin. Zie link hiernaast.

God, wat heb ik gelachen om de aflevering van Sex in the City waarbij één van de dames (Charlotte) gaat trouwen.
Het wordt een echte "Wedding from Hell".
Vlekken op de trouwjurk, een kapotte armband waarvan de parels door de kerk vliegen en de bruid die er over uitglijdt.
De speech van een dronken vriend eindigt in een beschuldiging aan het adres van een vriendin van de bruid die hem alleen maar voor de sex heeft gebruikt. Zo, daar zit je dan met je goede fatsoen tussen 200 bruiloftsgasten, ontkennen heeft geen zin, hihi.
De speech van een nuchtere vriendin verbrandt boven een kaars, etc. etc.
Geweldige aflevering! Als alle bruiloften zo waren wilde ik er echt geen één missen.

Maar goed even terug in de tijd en een beetje plaatjes kijken.

Zondag vertrokken vanaf onze internationale luchthaven "Rotterdam Airport".


Kregen we nog een mooi militair schouwspel. Toch wel stoer hoor!



Af en toe heeft het wel iets charmants zo'n kleine luchthaven. Je ziet alles wat er gebeurt in één oogopslag en de passagiers kunnen zich voordat ze instappen nog even omdraaien en zwaaien naar familie en vrienden op het panormadak.

Maandag (gisteren) een vluchtje naar Nice. Weer één groot toneelspel aan boord gezien. Naam van het stuk? "Zien jullie hoe belangrijk ik ben?"
Op de terugweg ook weer een heleboel belangrijke mensen die zich niet aan de aan boord geldende regels hoeven te houden. Dat is blijkbaar chique.
Gelukkig zitten er ook nog een heleboel lieve mensen aan boord maar ik hoop toch dat deze bestemming even wegblijft van mijn rooster.

Thuisgekomen wacht gelukkig altijd weer mijn Macho op me. Wat een lekker ding is het toch. Niet dan?



En hij is ook zo lief. Hij helpt me altijd met het bed opmaken. Van de wal in de sloot, dat wel, maar het is toch lief bedoeld denk ik.
Hij denkt vast dat het handig is als hij tussen de lakens die ik in wil stoppen kruipt.

Ha,ha, wat had ik vandaag een leuke collega. Ze zat te vertellen over de laatste beachpop. Ze was ontzettend dronken en kwam op het toilet een meisje tegen dat precies dezelfde kleding droeg als zijzelf.
Dat vond ze zo grappig dat ze het meisje aansprak. Ze stond er een tijdje gezellig tegen te kleppen tot dat iemand haar vertelde dat ze tegen de spiegel stond te praten.

Ik had weer een kleine verspreking vandaag.
"U kunt betalen met zowel euro's als uw creditfart".
Ahum.......

Foto van uitzicht op een gletsjer onderweg naar Calvy (Corsica)

Killing zijn ze! Driehoeken! Ik ben moe. Het zuigt zoveel energie.
Een start en een landing schijnen al op je lijf in te werken. Bij een normale vlucht heb je 2 starts en landingen. Nu zijn het er vier.
Maar het instapproces heb je ook een keer extra. En op een driehoek is het tussenstuk altijd free seating omdat de verschillende luchthavens de stoelnummers niet op elkaar afgestemd krijgen. Dat vraagt extra inzet van ons. Passagiers met kinderen die niet bij elkaar zitten, rolstoelpassagiers die op rij 1 moeten, Mensen met lange benen die niet in een gewone rij passen, etc, etc.
Nou doen we dat natuurlijke met groot plezier, het is tenslotte ons werk maar het kan wel eens vermoeiend zijn hoor.
Hoe vaak ik dan ook nog eens mag tellen als purser zijnde heb ik hier ook al eens verteld dus daar zal ik verder niks meer over vertellen.

Vandaag was het erg vermoeiend. Vooral bij het instappen op bestemming 2.
Twee passagiers te veel met tellen, ouders niet bij hun kinderen, rij 13 uitgegeven als lange benen plaats (dat zijn de rijen 14 en 15) etc, etc.
Gelukkig had ik nog "lange benen plaatsen" over maar een mevrouw van misschien nét 1 meter 80 begon te verkondigen dat zij er wel ging zitten, ze was erg lang en erg belangrijk.
Het werd een grote kluwen mensen bij elkaar, die niet wisten waar ze moesten gaan zitten of al iemand op hun stoel aantroffen. De meesten waren heel schappelijk, behalve die belangrijke mevrouw dan.
Ik vertel het nu allemaal nog heel beknopt maar het was een grote chaos.
Tot Lisette besloot dat zij nu ging vertellen wie waar ging zitten.
Uiteraard met een hele vriendelijke glimlach op mijn gezicht. Zo..........ook weer geregeld!

Veel lieve kinderen aan boord vandaag maar eentje zal ik niet snel vergeten. Zo'n kleine dreumes die nog maar net kon lopen.
"Ciao bella" zei ik tegen haar. Ik zat op mijn crewseat.
Ze lacht heel lief, komt naar me toe lopen, gaat tegen me aanleunen en legt haar hoofd op mijn been.
Ik smolt ter plekke, wat een moppie!

Ook erg leuk! Vanochtend zat collega blogger Lucienne in een andere briefingroom en ik spotte haar toen ik voorbij liep. Ik herkende haar van haar foto want we hebben elkaar nog nooit in real life gezien maar schrijven regelmatig een commentje bij elkaar.
Ze was net zo spontaan als ik dacht dat ze zou zijn. Leuke meid!

Nog even een paar foto's ter afsluiting. Altijd leuk toch? Plaatjes kijken?



Luchthaven Calvy


Calvy, vlak na de start


Even inzoomen

Superman staat niet meer in de etalage van de gadgetstore. Nu is het spiderman! Voor een luttele 1999 euro is hij van u! Misschien een leuk kadootje voor mijn "broertje" zijn nieuwe huis (en dat van zijn vriendin). Ik denk dat hij dat wel zou waarderen. Helaas........moet ik toch nog een beetje sparen.



Malaga was een beetje nat en grijs vandaag. De reis er naar toe ietwat hobbelig. Wat een mazzel dat het hier zo lekker was. Heerlijk thuiskomen zo!



Morgen weer een driehoek! Jippie!
Calvy in Frankrijk en Alghero, Italië. Ach, ik ben er al een beetje los op, die driehoeken.

Gisteren doorgebracht met zuslief. Eerst in de kappersstoel waar ze me eens goed onder handen heeft genomen. Vervolgens de stad in om materialen aan te schaffen voor haar "etalage". Ik had namelijk hele leuke ideetjes. Helaas.........de winkel waar we moesten zijn was gesloten. Vakantie!
En aangezien het al tegen zessen was had het ook geen zin nog naar een ander deel van de stad te racen. Volgende keer beter.



Na het eten nog even mee gegaan om te kijken waar haar paard tegenwoordig gestald staat. Erg gezellige boel daar.

Paarden hebben trouwens overeenkomsten met een stewardess. Mijn zus haar paard was flink verkouden en blijkbaar mag ook een paard dan niet werken.
Wat voor een paard inhoudt dat er alleen maar een beetje gestapt mag worden.

Morgenochtend om 07.30 melden voor een Malaga. Dus ga zo maar eens lekker mijn bedje opzoeken, denk ik.