Op de inbound hadden we een groepje van 4 geestelijk en lichamelijk gehandicapten die samen met twee begeleidsters een weekje vakantie hadden gehouden. Wat een respect had ik voor die twee meiden. Zo jong nog en zo'n verantwoordelijkheid al.
Het viel me op hoe vrolijk en lief ze met deze mensen omgingen terwijl deze toch echt wel de nodige aandacht en zorg behoefden.
Eéntje met een lijf dat amper wat anders kon dan tegen het grote speciaal voor hem gemaakte kussen kon liggen. Praten deed hij niet.
Nog een jongen was nerveus en heeft alleen maar boos en verkrampt met zijn gezicht tussen zijn handen gezeten. Behalve als je in zijn buurt wat neer wilde zetten dan probeerde hij dat weg te duwen.
Nummer 3 en 4 waren twee hele vrolijke mannen. Eéntje had constant een microfoon in zijn hand. Ik vroeg hem of hij op ging treden maar dat was volgens de begeleidster niet de bedoeling maar het zou wel zo maar kunnen dat ik later nog geïntervieuwd zou worden.
Hoe gezellig deze twee mannen ook waren. Het was toch een hele klus voor die twee vrolijke meiden.
En klagen kwam niet in hun woordenboek voor. Toen ik mijn bewondering voor hun uitsprak was hun antwoord dat ze er zelf ook veel plezier aan beleefden. Wat een topmeiden!
Gelukkig kwamen we in Amsterdam op onze oude vertrouwde D-pier aan en hoefde we niet ver te lopen.
Tussen de C en D pier is trouwens een heel nieuw stukje Schiphol ontstaan dat werkelijk een winkel- annex eet en drinkparadijs is geworden. Op een prachtige stenen vloer vind je de meest mooie zaken. Als ik daar loop ben ik stiekem hartstikke trots op onze nationale luchthaven.
Ik had hier een paar hele mooie foto's gepland maar mijn server werkt niet erg mee dus die moeten jullie maar even tegoed houden.
Thuisgekomen kon ik niet meer vechten tegen de slaap. Wat wil je ook. Om half vier 's ochtends beginnen. Eigenlijk een aanslag op je lijf. Ik ben dan ook lekker in mijn bedje gaan liggen en kan me niet herinneren dat ik ook maar 1 minuut wakker heb gelegen.
Posts
No comments:
Post a Comment