Zo ging ik vanochtend met mijn kat naar de dierenarts. "Goh, wat ziet de supermarkt er donker uit", dacht ik nog. "Wat is het stil op straat". "Moeten die kinderen niet op school zijn".
En ja hoor, de dierenartsenpraktijk zag er ook erg donker uit. Hoopvol heb ik toch nog 2x aangebeld. Geen succes.
Dan maar naar een andere dierenarts. Nou ja zeg, die was ook al niet aanwezig. Spreekuur zeker al voorbij. En je gelooft het niet maar ik ben zelfs nog naar een derde praktijk gereden. Onderweg daar naar toe kwam het ineens bij me op. HET IS HEMELVAART!
Zielige kat! Helemaal voor niks in zo'n mandje worden gestopt en ook nog eens mee moeten in de auto. Wat voel ik me toch een slecht vrouwtje.
Ik ga het maandag maar eens opnieuw proberen. Hopelijk is ze het dan al een beetje vergeten anders ga ik haar nooit meer in het mandje krijgen.
Als troost heb ik haar lekker lang geborsteld en ze ligt nu heerlijk in de tuin van het zonnetje te genieten dus ik heb grote hoop dat het geen traumatische ervaring voor haar is geweest.
Gister is mijn werkdag wat langer geworden dan gepland. Op weg naar Kreta werd al snel na de start een passagier niet lekker. De man bleek pilletjes voor onder zijn tong bij te hebben dus de alarmbellen gingen al snel rinkelen. Terwijl collega Bahare (Babs) zich over hem ontfermde heb een omroep gedaan en tot ons grote geluk meldde zich twee artsen en een verpleegkundige.
Die zagen eerst nog geen reden om te landen. Een kwartier later echter verloor de man weer even het bewustzijn en kreeg stuiptrekkingen. Ook geraakte hij in een soort shock. Snelheid was nu geboden en we hebben dus een landing gemaakt op vliegveld Klagenfurst, Oostenrijk, terwijl de man op de grond in de achterpantry lag vergezeld door twee van mijn collega's en de artsen.
De medische dienst aldaar heeft de man afgevoerd. Ik beloofde zijn vrouw nog te sms-en over hun bagage en weg gingen ze.
Gelukkig had ik een geweldige crew bij zich die ieder perfect hun taken oppakte. Een prachtig staaltje van teamwork.
Hoewel dit soort dingen je niet in de koude kleren gaan zitten moet je toch weer verder. Je hebt nog 184 passagiers over.
En zoals zo vaak komt een ongeluk niet alleen en bleek dat we een te zwaar landingsgewicht hadden gehad en moest er een check uitgevoerd worden. Een bevoegd iemand hadden ze daar niet voor op de luchthaven dus moest deze man ingevlogen worden.
We hebben dus onze basiq air service afgerond op de grond. Natuurlijk kregen de passagiers een vrij drankje. Toen we meer wisten over hoe lang het allemaal zou gaan duren hebben we onze passagiers naar het luchthavengebouw laten gaan zodat ze lekker even de benen konden strekken.
Ondanks dat de luchthaven Klagenfurst niet echt op dit soort vluchten berekend is verliep alles snel en ordelijk. Wat een geweldige mensen werken ook daar weer. Een geluk bij een ongeluk!
Een kleine 4 1/2 later konden wij onze vlucht vervolgen. Wij hebben de artsen natuurlijk uitgebreid bedankt voordat we ze van boord lieten gaan in Kreta.
Op de terugweg hadden we belgische passagiers die we naar Brussel brachten. Wat een ontzettend sympathiek publiek was dat. Ze snapten helemaal dat de vertraging een kwestie van overmacht was, vroegen hoe het met ons ging en complimenteerde ons na de vlucht ik weet niet hoe vaak. Dat gaf ons wel een goed gevoel maar je blijft natuurlijk denken aan die man. Hoe gaat het met hem? Overleeft hij het?
Eén van de artsen had opgemerkt dat wij met onze snelle landing waarschijnlijk een mensenleven hadden gered dus we hadden goede hoop.
Nadat we op Schiphol, Triport nog even ons ei kwijt konden bij een unit coach die speciaal op ons gewacht had heb ik de mevrouw nog even ge-smst over haar bagage en tot mijn grote vreugde kreeg ik een sms terug met een bedankje en de groeten van Peter. Hij heeft het dus gehaald! Geweldig.
Posts
No comments:
Post a Comment