Zo, dat was weer een hele zware werkdag. Je staat tenslotte toch al om 4 uur op om je om 5 voor 6 te melden. Als je daarna dan wordt verteld dat je vlucht is gecancelled en je weer naar huis mag. Pfffffffff, dat valt niet mee.
Dan nog maar even gezellig een bakkie koffie doen met Jansje. Je moet wel weer even bijkomen. Het valt tenslotte niet mee, zo'n lange werkdag.
Collega Mark zit er ook nog. Zijn vlucht van gisteravond was 6 uur vertraagd en hij is nog even aan het napuffen. Lollig als wij zijn geworden door ons onverwacht meevallertje vinden wij dat hij niet mag klagen. Zo erg is 6 uur vertraging toch ook weer niet.
Als ik op de stoep nog even sta na te kletsen met Jansje zie ik een autoraam langzaam een beetje naar beneden gaan. Volgens mij is het Mark die mij quasi boos aankijkt en ik lach een beetje gemeen terug.
Ik zeg Jansje gedag en wil het zebrapad oversteken op weg naar mijn auto. De auto van Mark komt er aan rijden en komt gevaarlijk dichtbij. Geintje van Mark, natuurlijk. Lachend steek ik een vermanend vingertje op. Het raam gaat weer open en een voor mij totaal vreemd gezicht kijkt me aan. "Zal ik je even naar je auto brengen?" Getver, jakkes, heb ik dit?
"Nee, nee.....eh....nee........ik dacht dat je iemand anders was......eh.......nee.......dus.........."
Okay, ik heb mijn blunder van de dag weer gemaakt. Hebben we dat maar vast gehad.
Ik ga nog even een uurtje slapen, toedeledoki.

Vandaag een Bordeaux gedaan. Relaxt wel. Lekker kort dagje. Makkelijke passagiers. De meldingstijd 05.25 is het enige wat nog verbeterd zou kunnen worden. Maar ach.......hij gaat per 1 juli uit ons assortiment, dus waar hebben we het over.
De pijn in mijn kies wordt steeds minder en gaat af en toe over in jeuk. Volgens een collega mocht je niet binnen 24 uur na een wortelkanaalbehandeling vliegen maar ik heb het er toch maar op gegokt en alles is goed gegaan.
Morgen een Faro en dan overmorgen nog een mallegaatje en dan weer "weekend". Lekker!

10 uur 's ochtends en er staan twee heel aardige mensen aan de deur. Ze willen een praatje met me aanknopen. En niet zomaar een praatje. Nee, over het feit of het nog wereldvrede gaat worden. Nou, als ze snel weer vertrekken komt dat wel goed. Heb ze met mijn stewardessenglimlach nog een fijne dag gewenst.
Voet tussen de deur zijn tegenwoordig niet meer hun technieken en ze druipen vriendelijk terug glimlachend af.

Gister heerlijk zitten eten met Jan in de Gelaarsde Kat. Ontzettend aardig personeel dat ons telkens maar weer verzekerde dat ze echt niet voor twaalven gingen sluiten en dat we gerust nog wat konden bestellen. Dat er verder geen klanten meer in de zaak waren maakte niks uit en onze glazen werden telkens weer tot aan het randje gevuld. Kijk, zo verdien je nou een goede fooi.

Vanmiddag naar de tandarts voor het afwerken van de wortelkanaalbehandeling. Brrrrrrr........wish me luck.

Vandaag dan eindelijk met dit moppie hier boven naar de dierenarts geweest. Ik heb haar van de straat moeten plukken om haar in de draagbare kennel te krijgen. Op één of andere manier vertikte ze het om binnen te komen. Ze rook waarschijnlijk al onraad.
Met maar een schrammetje of 2 is het me gelukt dit tijgerinnetje onder luid protest in de kennel te krijgen. Dat viel mee!
De dierenarts constateerde 39,7 graden koorts waarschijnlijk vanwege een ontsteking. Ze schijnt er weinig last van te hebben gelukkig. Ze kreeg een prikje en ik kreeg antibiotica mee. Hoera! Het gevecht met de pilletjes kan weer beginnen.
Volgens de assistente vinden de meeste katten deze pilletjes net zo lekker als snoepjes. Nou maar hopen dat Chica dat ook vindt maar ik heb zo mijn twijfels.
Wat dat betreft kan ik beter goedzak Macho hebben. Die komt niet zo snel in opstand tegen zijn vrouwtje.

Wat een lekker ding hé?

Over lekkere dingen gesproken. Vanavond uit eten met mijn stuk. Hij wordt vandaag 41! En dat moet gevierd worden met een lekker etentje.

Vandaag wakker geworden met hoofdpijn en een dichte neus en heb me dus maar weer lekker omgedraaid.
Van al mijn plannen voor vandaag komt dus niks terecht. Het dierenartsbezoek moet maar tot morgen wachten.

Ik haat die wormen die mijn computer van allerlei kanten bestoken. Grrrrrrrrr! Ik krijg van de vreemdste mensen post. Vandaag zelfs van poepopeenplaat@hotmail.com. Nou ja! Wie verzint zo'n naam.

Vandaag op het laatste moment van mijn Palmaatje afgehaald omdat ik mijn noodvulling verloor. Ik ben nog steeds erg moe en nog niet echt bijgekomen na die dag dat we 16 uur gewerkt hebben vanwege een hartaanval aan boord dus misschien was het wel de voorzienigheid. Nu alleen maar duimen dat de pijn mee gaat vallen tot woensdag. Dan sta ik op het schema van mijn tandarts voor een wortelkanaalbehandeling.

Op weg naar huis zag ik iemand skeeleren achter een looprek. Is dat de nieuwste manier om skeeleren te leren? Net zoiets als dat je vroeger leerde ijsschaatsen achter een stoel?

Soms heb ik weleens het idee dat de rest van de wereld aan mij voorbij gaat en dat het tijd wordt dat ik een "normale" baan ga zoeken.
Zo ging ik vanochtend met mijn kat naar de dierenarts. "Goh, wat ziet de supermarkt er donker uit", dacht ik nog. "Wat is het stil op straat". "Moeten die kinderen niet op school zijn".
En ja hoor, de dierenartsenpraktijk zag er ook erg donker uit. Hoopvol heb ik toch nog 2x aangebeld. Geen succes.
Dan maar naar een andere dierenarts. Nou ja zeg, die was ook al niet aanwezig. Spreekuur zeker al voorbij. En je gelooft het niet maar ik ben zelfs nog naar een derde praktijk gereden. Onderweg daar naar toe kwam het ineens bij me op. HET IS HEMELVAART!
Zielige kat! Helemaal voor niks in zo'n mandje worden gestopt en ook nog eens mee moeten in de auto. Wat voel ik me toch een slecht vrouwtje.
Ik ga het maandag maar eens opnieuw proberen. Hopelijk is ze het dan al een beetje vergeten anders ga ik haar nooit meer in het mandje krijgen.
Als troost heb ik haar lekker lang geborsteld en ze ligt nu heerlijk in de tuin van het zonnetje te genieten dus ik heb grote hoop dat het geen traumatische ervaring voor haar is geweest.



Gister is mijn werkdag wat langer geworden dan gepland. Op weg naar Kreta werd al snel na de start een passagier niet lekker. De man bleek pilletjes voor onder zijn tong bij te hebben dus de alarmbellen gingen al snel rinkelen. Terwijl collega Bahare (Babs) zich over hem ontfermde heb een omroep gedaan en tot ons grote geluk meldde zich twee artsen en een verpleegkundige.
Die zagen eerst nog geen reden om te landen. Een kwartier later echter verloor de man weer even het bewustzijn en kreeg stuiptrekkingen. Ook geraakte hij in een soort shock. Snelheid was nu geboden en we hebben dus een landing gemaakt op vliegveld Klagenfurst, Oostenrijk, terwijl de man op de grond in de achterpantry lag vergezeld door twee van mijn collega's en de artsen.
De medische dienst aldaar heeft de man afgevoerd. Ik beloofde zijn vrouw nog te sms-en over hun bagage en weg gingen ze.
Gelukkig had ik een geweldige crew bij zich die ieder perfect hun taken oppakte. Een prachtig staaltje van teamwork.
Hoewel dit soort dingen je niet in de koude kleren gaan zitten moet je toch weer verder. Je hebt nog 184 passagiers over.
En zoals zo vaak komt een ongeluk niet alleen en bleek dat we een te zwaar landingsgewicht hadden gehad en moest er een check uitgevoerd worden. Een bevoegd iemand hadden ze daar niet voor op de luchthaven dus moest deze man ingevlogen worden.
We hebben dus onze basiq air service afgerond op de grond. Natuurlijk kregen de passagiers een vrij drankje. Toen we meer wisten over hoe lang het allemaal zou gaan duren hebben we onze passagiers naar het luchthavengebouw laten gaan zodat ze lekker even de benen konden strekken.
Ondanks dat de luchthaven Klagenfurst niet echt op dit soort vluchten berekend is verliep alles snel en ordelijk. Wat een geweldige mensen werken ook daar weer. Een geluk bij een ongeluk!
Een kleine 4 1/2 later konden wij onze vlucht vervolgen. Wij hebben de artsen natuurlijk uitgebreid bedankt voordat we ze van boord lieten gaan in Kreta.

Op de terugweg hadden we belgische passagiers die we naar Brussel brachten. Wat een ontzettend sympathiek publiek was dat. Ze snapten helemaal dat de vertraging een kwestie van overmacht was, vroegen hoe het met ons ging en complimenteerde ons na de vlucht ik weet niet hoe vaak. Dat gaf ons wel een goed gevoel maar je blijft natuurlijk denken aan die man. Hoe gaat het met hem? Overleeft hij het?
Eén van de artsen had opgemerkt dat wij met onze snelle landing waarschijnlijk een mensenleven hadden gered dus we hadden goede hoop.
Nadat we op Schiphol, Triport nog even ons ei kwijt konden bij een unit coach die speciaal op ons gewacht had heb ik de mevrouw nog even ge-smst over haar bagage en tot mijn grote vreugde kreeg ik een sms terug met een bedankje en de groeten van Peter. Hij heeft het dus gehaald! Geweldig.

Ik ben gek op verrassingen! Gisteren kwam Hennie onverwachts op de koffie en had een kadootje bij. Het boek shopaholic van Sophie Kinsella.
Hennie en ik zijn twee grote liefhebbers van shoppen. Oh, okay, ik geef het toe, we zijn shopaholics. Ons ultieme idee van een dagje uit is samen naar de Ikea en dan elk hoekje van vooral de hebbedingetjes kelder van boven tot onder besnuffelen.
In de auto op weg naar Ikea Delft bezweren we elkaar niet te veel geld uit te zullen gaan geven en vooral geen dingen te kopen die we niet nodig hebben.
Helaas.......al op de trap naar boven stoten we een soort indianengehuil uit als we het eerste leuke koopje dat we absoluut nodig hebben tegenkomen en wordt er met de snelheid van het licht een kar gehaald om onze nieuwe aanwinsten in te leggen. Als we dit niet meenemen hebben we de rest van ons leven spijt. Bovendien kan je eigenlijk helemaal niet zonder. Supergelukkig zijn we dan, de adrenaline schiet ons door het lijf, onze ontwenningsverschijnselen worden weer voor even opgeheven. Hé, wat een lekker gevoel.
Ik kan niet wachten om in het boek te gaan beginnen. Het schijnt het enige boek te zijn dat nog leuker is dan shoppen zelf.

Maar voorlopgi ga ik op dit vroege uur gewoon even naar de sportschool. De 3e keer al deze week. Ik ben trots op mezelf.

Vanmiddag om 16.05 ga ik melden voor een Alicante die om 23.40 weer land en daarna kan mijn weekend beginnen. Een heerlijk dagje naar Thermen 2000 in Roosendaal ligt in het verschiet. Dat wordt genieten!

13.33
Vandaag is het 74 jaar geleden dat Ellen Church vloog als eerste stewardess ter wereld.
Klik hier om er meer over te lezen

Ondertussen kent iedereen Pucca wel zo'n beetje. Ik heb een pagina vol aan mijn website toegevoegd. Klik hier om er heen te gaan.

Ik haat die startpagina's die zichzelf ineens in je computer vastzetten. Nu had ik weer mysearch.com. Geen idee hoe ik er aan kwam.
Uit de software (via configuratiescherm) verwijderd, Internet opties weer teruggezet, Program Files, cookies overal had ik het uit verwijderd en het kreng wilde maar niet weggaan.
Ik geloof dat ik het nu voor elkaar heb. Ik hoop het want ik word hier zo woest om. Ik vind dit zo'n agressieve vorm van reclame. Nog 10 x erger dan spam.
Je zou er je computer van door het raam gooien. Wat denken ze daar nu mee te bereiken behalve giga veel ergernis?

Nog een half uurtje standby en dan is mijn drukke werkdag weer voorbij. Nog twee standby's to go. Ik heb wel zo het gevoel dat ik morgen en overmorgen in die ijzeren buis met die groene komkommer er op sta. In het weekend is het vaker raak dan normaal.

Met grote verbazing hebben we zondagavond naar reality soap "De Tokkies" gekeken. Wat een familie zeg! Je kan het ze bijna niet kwalijk nemen dat ze een burenruzie zo uit de hand hebben laten lopen dat de wijk veranderde in een slagveld. Het leek er werkelijk wel oorlog.
Die mensen zijn gewoon zo dom. Die zouden eigenlijk onder toezicht geplaatst moeten worden.
Moeder is zo dik dat ik ter plaatse heb besloten mijn dieet aan de kant te zetten. Zo mager lijk ik als ik haar zie. 180 kilo! Ik heb haar ook geen stap zien doen. Alleen maar zien zitten met haar buik op schoot.
Pa Tokkie loopt de godganselijke dag in zijn oranje werkbroek. Misschien slaapt hij er zelfs wel in. Ruik je het al?
Jongste zoon Wimpie heeft al twee jaar geen school van binnen gezien en zoon Dennis is al 1 1/2 jaar geleden arbeidsongeschikt verklaard. Wat hij mankeert is onduidelijk. "Dat ken nie op t.v."
Dan is er nog een tweeling. Twee dochters, de oudsten.
Eentje woont in Almere met haar man, die niet in beeld kwam. De andere woont in Amsterdam. Haar leven staat even stil want haar man zit in de bak. Het begint dan ook pas weer als hij terugkomt.
Ze is Algerijnse, zegt ze. Dat is n.l. de nationaliteit van haar man.
Als de tweeling jarig is wordt er in huize Tokkie gebak geserveerd. Gebaksvorkjes hebben ze klaarblijkelijk niet want iedereen propt een megastuk uit het handje naar binnen. Zo, taart op!
Wat een familie! Echt erg!
Ik kijk volgende week weer. Dit is smullen! Beter als Puur Froger.