Reactie op comments:
Hai Mo,
Leuk dat je ook nog wat schreef. Ja, de hitte is best lekker maar gisteravond toen ik aan het zwemmen was had ik het ineens een soort van koel. Koud zou het goede woord niet zijn. Gewoon even niet zo heel warm, het begon toen nl al een beetje te regenen. En ik vond dat lekker joh. Heerlijk, even niet warm, even geen klamme huid. Maar ik klaag niet hoor.
Wanneer ik thuis kom is nog niet duidelijk. Zo als het er nu uit ziet zou ik rond de 25e maart wel weer eens thuis kunnen zijn maar er ligt een aanvraag tot verlenging van API. Afwachten dus maar.
Wat een rotidee dat er weer een kapsolon is overvallen. Ik moet er ook maar niet te veel aan denken maar kijk toch maar goed uit.
Ik heb van Pa wel al twee emails gehad maar contact via sms is nog niet gelukt.
Liefs Lisette.

Terwijl de regen hier met bakken naar beneden komt en de temperatuur gewoon hoog blijft ga ik even lekker door met mijn weblog. Kan nu toch niet op het strand liggen.
Zondag heb ik me beter gemeld en ben maandag samen met Louis onze eerste vlucht "los" naar Perth gaan doen. Enkele beginnersfoutjes gemaakt maar wel snel weer opgelost als heel ervaren pursers.
We hadden erg leuke collega's en ook de australiers vind ik leuke passagiers. Allemaal heel makkelijk en aardig. Ze drukken erg vaak op het belletje, dat wel, maar ja, dat hoort erbij. De hoeveelheden alcohol die er door heen gaan zijn enorm. Maar dronken wordt er geen een. Ze kunnen er schijnbaar goed tegen. De catering en schoonmaak op Perth gaat in een razendsnel tempo, ondanks de hoge temperaturen (maandag, 36 graden).
Dinsdagavond om 8 uur hebben we ons dus voor de Taipei gemeld. Met grote verbazing heb ik het instapproces gade geslagen. Het leek wel een mierenhoop. Alles liep door elkaar heen alsof ze niet wisten wat hun stoelnummer was. Erg grappig.
De service is gelijk aan die van de Perth dus dat ging al lekker gesmeerd. De taiwanezen zijn ook erg aardig maar vrij moeilijk om mee te communiceren. Engels is vaak niet hun sterkste kant. Gelukig is er een tolk Mandarijns mee.
Blijkbaar had ik een toeristenvisum in mijn paspoort gekregen want mijn paspoort werd ingenomen en pas aan boord kreeg ik hem terug. Door mijn oude visum stond een stempel cancelled en ik heb een nieuwe gekregen die tot dezelfde datum geldig was alleen dit keer een werk visum. Hij loopt al vrij snel af. Ik geloof 16 februari. Net als de rest van de crew overigens. Het hele visa verhaal hier is een lachertje. Niemand weet hoe het in elkaar steekt. Er wordt maar wat gedaan.
Enfin, na de Taipei heb ik aardig uitgeslapen zoals jullie al hebben kunnen lezen en heb 's avonds heerlijk in het hotel gegeten samen met nog wat crewleden die ook nog een beetje gaar waren. Heerlijk ravioli pesto op. Erg indonesisch..............
Gisteren hebben Louis en ik een taxi naar Kuta genomen. Lekker geshopped. Ik word al aardig goed in het afdingen ook. Louis heeft zich een pak aan laten meten voor maar 40 euro. Helemaal op maat gemaakt. Geweldig toch. Ik zit er aan te denken om nog een avondjurk te gaan laten maken.
We waren het op een gegeven ogenblik wel ontzettend beu. Het was bloedwarm en overal op straat wordt je aangeklampt of je iets wil kopen. Vriendelijk nee zeggen had geen effect. Net doen alsof je ze niet hoort wel. Toch wordt het een beetje vervelend.
Tussen de middag hebben we heerlijk bij Mc Donalds gegeten. Weer erg indonesisch ;-). Hoewel, ik had kip met rijst. Dat kan je bij ons toch niet eten in de Mc.
Het stikt hier van de Ralph Lauren winkels waar je leuke polo's kunt kopen. Voor hier best nog wel duur maar je krijgt dan wel goede kwaliteit en dat is natuurlijk ook belangrijk.
Verder heb ik drie dvd's gekocht en een cd van Dido voor maar 7 euro. De lijst is nog langer hoor maar daar zal ik jullie niet mee vervelen.
's Avonds wilden we eigenlijk de zojuist door Louis gekochte Last Samurai met Tom Cruise gaan kijken op zijn lap top maar toen we ons in het restaurant aan de Gado Gado te goed deden stortten we een soort van in. Wat is winkelen in de hitte toch vermoeiend ;-).
Besloten om dan maar vroeg te gaan slapen. Geen slecht besluit want de regen kwam met bakken naar beneden.
Vanochtend regende het niet meer maar was het wel bewolkt en zijn we dus naar het strand gegaan waar heel af en toe toch het zonnetje doorkwam. Genoeg blijkbaar voor een aardig rode rug en decollete en een lekker kleurtje in mijn gezicht.
De laatsten van de oude crew zijn net vertrokken. We hebben ze uitgezwaaid. "Bali huilt" zeiden we lachend maar dat was heel even een klein beetje het gevoel dat heerste. Nu is het "just us" en dat voelt wel een beetje raar maar ook dat zal weer snel wennen.
Ik ga me nu maar bij de rest in de lobby voegen. Het afscheid van de anderen heeft ons hier verzameld natuurlijk en dat is wel even gezellig. Om acht uur gaan we tonijn snavelen aan het strand. Ik hoop dat het dan weer een beetje droog is.

Hai Rowan,
Waren inderdaad een paar verschrikkelijke dagen maar alles is weer goed gekomen. Zelfs hier kom je er wel weer doorheen. Ook al voel je je dan nog zo alleen.

Hai Eva,
Wat leuk dat jullie ook mijn avontuur volgen. Je was zeker wel verbaasd dat ik je verjaardag herinnerde. Hopelijk gaan niet te veel mensen nu denken dat ik mijn leven heb gebeterd want dat zou verwachtingen scheppen.

Diewerke,
Ik heb Maarten het comment laten lezen. Leuk dat je meeleest!

Tante Wil en Ome Frans,
Alles goed daar in Zoetermeer. Bedankt voor jullie lieve berichtje.

Marijn, ik ben zo blij voor jullie dat het weer goed gaat met je vader. Ik maak me van hier uit toch een beetje zorgen hoor. Geef mijn schatten een lekkere knuffel en heeeeeeeeeeeeeeeel erg bedankt. Monique arriveert 6 februari.

Hai Maris en Leen,
Hier is alles goed weer hoor. Ben je geslaagd voor flight safety? Vast wel. Oh, wat zou ik Mylan graag even zien. 5 minuutjes maar en dan moet die wel even naar me lachen en guh, guh doen. Kan je me geen foto sturen? Als je die invoegt in de mail kan ik hem volgens mij wel zien. Dikke kus

Hai Menno,
Je ziet het, er staat weer een heel verhaal op. Ik heb mail van Pa gehad maar kon het op een of andere manier niet beantwoorden vanwege slome internetverbinding. Ik mail hem een dezer dagen nog een keer.
Groetjes aan Cynthia.

Nou Ma, wij hebben al uitgebreid gesproken. Ik weet hoe het met jou en Wim gaat daar in Etten-Leur. Jullie weten hoe het met mij gaat. Liefs!

Iedereen heel erg bedankt voor de commentjes. Ik vind dat zo leuk om te lezen. Doet me echt goed. Liefs allemaal.

En ja hoor, daar ben ik weer. Weer opgeknapt en wel. Op het moment staan er zoveel collega's om me heen dat het moeilijk is om me te concentreren. Terwijl ik bij lag te slapen van de nacht Taipei (lag vanochtend om 9 uur op bed) hebben sommige andere collega's genoten van de wijn. Ze zitten me nu allemaal lastig te vallen. Goed bedoeld hoor maar ze moeten met hun ietwat beschonken lijven niet mijn bureau laten bewegen, hihi.

Goed, ik wilde eigenlijk terug naar 20 januari, de dag dat we hebben hebben geraft. Ondanks dat ik daar waarschijnlijk mijn dysenterie aan heb overgehouden kijk ik daar op terug als een hele bijzondere dag. Alleen de rit ernaar toe al was geweldig. We kwamen door dorpjes waarvan het uiterlijk je deed vermoeden dat daar al een jaar of 100 niks veranderd is. Je zag af en toen zelfs nog dames met blote borsten rondlopen. Met name oudere dames hoor. De jongeren dragen vaak modernere kleding, ook daar. Hoewel de balinese traditionele kleding hier toch ook vaak gezien wordt. In de verschillende, naar beneden aflopende stromingen, stonden mensen zich ongeneerd te wassen. En gelijk hebben ze natuurlijk.
Aangekomen bij het raftgebeuren kregen we koffie, thee en instructies. Heel simpel. Forward is naar voren roeien, backpeddle (ofzo iets geloof ik) was naar achteren roeien. Boom betekende hou je vast we gaan ergens tegen aan varen en als je Lay Back hoorde moest je als de wiedeweerga plat op je rug gaan liggen of je zou je hoofd wel eens hard kunnen stoten.
Meestal ging het dan om hele primitieve bamboe bruggetjes die nog maar net langs je neus scheerden.
Helaas hadden wij natuurlijk weer een half kapotte boot maar we hebben wel ontzettend gelachen.Onderweg ook nog heel erg van de prachtige natuur genoten.
Het mooiste vond ik de momenten dat we tussen twee rotswanden doorvaarden en het water in nevelachtige stroompjes langs de bomen naar beneden kwam. "Jongens, we zijn in de Efteling" riep ik nog een keer. Het leek af en toe wel de Fata Morgana. Even donker, vochtig en nevelig.
Ook hier weer half of geheel naakte mensen die zich aan het wassen waren, vrouwen die met balen gras op hun hoofd liepen, kleine rijstveldjes met van die leuke indonesische hutjes met rieten dakjes. Kortom: het paradijs was even dichtbij.
Toen ik even te veel van het uitzicht aan het genieten was heb ik een "Boom" gemist en vloog naar voren en eindigde tegen de rug van Erik. Ik lag gelijk weer in een stuip natuurlijk.
Onderweg even gestopt bij een waterval waar we onder zijn gaan staan. Wat een herrie op je helm zeg.
Onze boot werd ook weer een beetje bijgepompt ondertussen.....................
Aan het eind van de rit moesten we een oneindig lijkend aantal treden op om bij een eetgelegenheid te komen waar een lokaal buffet was. Heerlijk gegeten.
Een van de captains (Willem) viel nog bijna van de trap maar draaide zich gelukkig in zijn val om anders was het nog slecht afgelopen. Zijn voet is nu nog een beetje dik en hij heeft een paar dagen lopen hinken.

Na nog een wat minder groot aantal treden bereikten we onze busjes die ons terug naar het hotel hebben gebracht. Einde van een hele memorabele dag.

Nou, de rest weten jullie, ziek, ziek, ziek!
Zondag weer beter gemeld hoewel velen vonden dat ik nog een dagje moest rusten maar ik had maandag een vlucht naar Perth en die wilde ik toch doen.
Mariette stond Standby en haar vriend Hans zou die dag aankomen dus ik had het er erg opstaan om te vliegen hoewel zij me wel 10 keer is komen vertellen dat dat echt geen probleem was. Ik had het ook niet gedaan als ik had gedacht dat het niet ging en de vlucht is verder ook gewoon goed verlopen. Geen centje pijn.

Gisteren de Taipei gedaan met een meldingstijd van acht uur 's avonds. Lekker de nacht door dus. Vanochtend om 9 uur in mijn bedje en luisterend naar mijn lijf heb ik lekker tot 17.00 geslapen.
Op de terugweg toch een beetje misselijk geworden en ik kan ook niet zeggen dat ik veel gegeten heb. Hoeveel zou ik al afgevallen zijn? Dat is wel een leuke bijkomstigheid hoor.
Zo, nu ga ik eerst op mijn gemakje al jullie reacties lezen.
Liefs Lisette.

Ma gefeliciteerd met je 65e verjaardag. Volgend jaar ben ik weer van de partij. Dikke pakkerd.

Ik heb even niks geschreven omdat ik na een geweldig gave dag van raften ziek ben geworden. Dit begon met flauwvallen in het internetcafe. Ik kan me nog herinneren dat de tegelvloer zo lekker koel aanvoelde en dat ik heerlijk wilde wegzakken maar dat ze maar tegen me bleven praten. Heel irritant.
Gelukkig was collega Chris ook aan het internetten. Hij heeft me met een busje naar het hotel gebracht (een afstand van wel 200 meter). Op mijn kamer aangekomen had ik wel weer wat kleur en bijbehorende praatjes en dacht dat ik met een hazeslaapje al wel weer ver opgeknapt zou zijn.
Niet dus. Ik werd doodziek wakker, buikpijn, diarree, algehele malaise.
Mijn unitcoach heeft de hotelarts laten komen en die zette gelijk een injectienaald in mijn billen. AU!!!
Een half uur later lag ik aan het infuus. Het infuus hing aan het schilderij boven mijn bed. Hoe ziek ik me ook voelde, ik besefte wat een bizar plaatje dit was en heb er even aan gedacht om de zusters die bij mijn bed zaten te vragen een foto te maken. Toch maar niet gedaan. Van collega Frans hoorde ik dat hij dat wel heeft laten doen, waarschijnlijk dus toch geen rare gedachte.
De volgende dag nog dood- en doodziek. Gelukkig belde Jan me veel en kletste me er doorheen want ik begon me toch erg ziek te voelen. En als je dan ook nog de vertrouwde stem van je zus hoort wordt het even te veel en ga je huilen.............
Maar goed, gisteren ging ik ineens een stuk vooruit. Vannacht weer een terugslag dus vanochtend de dokter gebeld en voor de derde keer de beruchte injectie in de bil gekregen. Dit keer wel een sterker antibioticum. Ook weer andere pillen gekregen. Daar zijn ze hier niet zielig mee hoor.
Ik voel me weer een stuk beter. Kan alleen nog niet goed eten maar al meer als bijvoorbeeld gisteren dus dat gaat de goede kant op.
Tot zover mijn verslag. Volgende keer wat meer over dat geweldige raften waar ik volgens de dokter mijn dysenterie van heb gekregen. Dat rivierwater is namelijk giga vervuild. Had ik dat maar geweten had ik beter opgelet dat ik niks binnen had gekregen. Ach, als ik nu maar snel weer helemaal op en top ben.

Even een reactie op de comments:

Nienke en Marijn, ik ben blij dat het goed gaat met jullie vader. Doe hem de hartelijke groetjes van me. Bedankt voor het zorgen van mijn schatjes. Hou me op de hoogte wanneer jullie vader gedottert gaat worden.

Hoi Hennie, je hoeft niet jaloers te zijn hoor. Het is helemaal niet leuk hier ;-). Geef Bas nog een dikke knuffel.

Hai lieve Rowan, hou me maar goed op de hoogte van alles wat er gebeurt. doe iedereen de groetjes thuis.

Ma, ik ben blij dat je weer wat op mijn weblog kan zetten. Ik hoop veel van jullie te horen. xxx

Vandaag voor het eerst een massage gehad. Gelijk goed afgedongen ook. Ze vroeg 100.000 roepia voor een uur en we zijn geeindigd op 50.000 roepia (5 euro ongeveer).
Daarna helemaal slaperig weer terug naar het strand gegaan.
Ondanks dat ik maar even heb gelegen nog en ik factor 17 gesmeerd heb ben ik toch op mijn schouders verbrand en hoewel ik een petje droeg is ook mijn gezicht wel enigszins verkleurd.
We zijn net met een paar crew en wat aanhang wezen eten bij een tentje aan zee. Heerlijk buiten gezeten.
We gaan dinsdag raften met een hele groep. Verder komen er steeds meer ideeen omhoog. Zo willen we nog op kookles gaan in Ubud. Iets wat de crew voor ons ook heeft gedaan en wat erg goed bevallen is. We moeten nog vis eten in Jimbaran en ga zo maar door. Tussendoor moeten we natuurlijk ook nog werken. Dat is jammer ;-).
Ondertussen raak ik weer gewend aan de hagedisjes en heb ik al heel veel geko's gehoord maar er nog geen een gezien. In eerste instantie dacht ik een papagaai te horen maar het bleek een gekko te zijn. Zo'n grappig geluid. Ze zitten vaak in de daken van restaurants enzo maar ze verschuilen zich goed. Je hoort ze wel maar ziet ze niet.

Morgen ga ik samen met Barbel een familiarisatievlucht doen naar Perth. De kunst een beetje afkijken van de andere crew. Zij gaan waarschijnlijk zo rond de 28e weg. De rest van onze eigen crew verwachten we de 23e als ik het goed heb.

Ik heb nog steeds geen idee wat het aantal graden hier is maar ik heb vandaag al twee keer gedouched omdat ik met zo vies en klam voelde. Ook dat zal wel gaan wennen.

Onderstaand verhaal heb ik in twee stukken opgeslagen omdat je hier nog wel eens offline gaat onverwachts. Alleen blijkt nu dat het laatste stuk boven aan komt dus voor de goed volgorde even met het tweede stuk beginnen en dan terug naar boven en daar verder gaan met lezen.
Nee, ik ben niet blond.......

Waarschijnlijk ga ik morgen of overmorgen naar een andere kamer.
Al deze bovenstaande belevenissen resulteerde in een slaapje van een uur of 10,11 en ik werd om 2 uur eens wakker. Ik ben gaan ontbijten met een club Sandwich aan het zwembad. mmmmmm.....het kon slechter.
Tjarko was toen zo aardig om even met mij een nieuwe lokale sim kaart te gaan kopen en deze voor mij te plaatsen. Ik hoor net via de Messenger van Ma dat zij mijn sms-je ontvangen hebben. Helaas heb ik nog niks terug gekregen maar ik ben nu een paar uurtjes van mijn kamer af dus wie weet wat er in de tussentijd is gebeurd. Volgende keer zal ik voor diegenenen die me willen sms-en het nummer hier neerzetten.
Nog even met collega's aan het zwembad gezeten en toen besloot ik dat ik het strand wilde zien en ben er lekker in mijn eentje op uit gegaan. Ik had al gezien dat het strand aan het einde van de weg naast het hotel lag. Voor het privestrand (sorry, maar tekentjes op letters werkt hier niet) moet je met het hotelbusje mee.
Ik had allemaal toeristen verwacht maar het hele strand was vol met indonesiers en ik voelde me wel een klein beetje opgelaten en vooral erg wit..........
Maar ik was gekomen om op het strand te zitten dus dat heb ik ook maar gedaan. Ik had ook nog heel graag even gezwommen maar ik zag alleen kinderen en mannen zwemmen en de vrouwen die het water ingingen deden dat geheel gekleed. Ik heb maar besloten om dat niet te doen.
Ik ben nog even het strand een stuk afgelopen en kwam langs allerlei luxe hotels. Zag ook af en toe een toerist nu.
Op de weg terug naar het hotel even dit internetcafe in gedoken om mijn weblog bij te werken en mijn mail te checken. Internetcafe is wel een erg groot woord hoor. Er staan hier drie oude computers met een erg klein scherm en ik ben al een keertje onbedoeld off line gegaan.
Morgen om 16.30 hebben we hier een briefing. Hoewel de eerste Taipei waar ik opstond gecancelled is blijk ik toch ingeroosterd te zijn. Barbel en ik gaan on top off mee met de Perth crew zodat we de service een beetje kunnen leren. Schijnt een hele nieuwe ervaring te zijn. Nou, we zullen het wel zien. We zitten in de cockpit aangezien de cabine vol is dus neem ik wel mijn camera mee om foto's te maken vanuit de cockpit van zowel Perth als Bali.
Heel veel groetjes iedereen............tot hoors!

En ja hoor, hier is dan mijn eerste blog vanuit Bali. Ondanks dat het hier nu half acht 's avonds is is het nog bloedheet.
Maar laat ik bij het begin beginnen.
Uitgezwaaid door Ma, Wim en Jan begon ik aan een comfortabele reis naar Singapore op het upperdeck bij de KLM. Al voor de maaltijd heb ik snel een Temazepammetje ingenomen en ik had mijn toetje nog niet op of ik was al onder zeil. Ik werd 5 uur later wakker en toen hoefden we nog maar een uur of 3. Met ontbijt als afleiding gingen ook die uren vrij snel om.
In Singapore moesten we overstappen op een Garuda vlucht maar aangezien we een uur of 3 moesten wachten zijn we naar de business class lounge gegaan.
Hoewel we ook het stuk Singapore-Denpassar business zaten en een heerlijke maaltijd kregen begon toen de vermoeidheid toch toe te slaan.
Ik zat naast Willem Driessen en samen hebben we geprobeerd indonesische woorden van de purser te leren. Met zijn drietjes lagen we in een stuip. Ik mocht gelijk een Garuda peper en zoutstel van hem meenemen en oh ja.......Wim........ook lepeltjes natuurlijk!
Toen we uiteindelijk in het hotel aankwamen zat er al een groot gedeelte van de daar aanwezige crew op ons te wachten. Allemaal lekker bruin natuurlijk. Was even een gezellige bijeenkomst.
Aangezien ik niet kon sms-en (mijn T-mobile werkt hier niet) ben ik eerst even een mailtje naar thuis gaan sturen.
Daarna naar mijn kamer gegaan met de intentie om te gaan slapen maar na een heerlijke douche besloot ik toch nog even in de lobby te gaan kijken en daar zaten nog een paar van mijn crewleden aan de Bintang.
Toen iedereen ging slapen ben ik even meegelopen met Charlie die ging pinnen, ik had zo'n zin om even over de straten te zwalken. Uiteindelijk zijn we beland in de Jazzclub waar een indonesische band speelde. Er kwam een verbazingwekkend mooi en sterk geluid uit de kelen van de twee kleine, hele tengere zangeressen. Een van de twee had wel hollandse knieen volgens Charlie en dat klopte ook eigenlijk wel. Niet zo gek eigenlijk als je nagaat dat wij hier vanaf volgens mij 1600 tot na WOII de scepter hebben gezwaaid.
Na een biertje zijn we toch maar wijs naar het hotel teruggegaan.
Helaas kon ik niet slapen want mijn kamer heeft een deur die grenst aan de volgende kamer en ze waren naast mij een aardig feestje aan het vieren. Na een paar keer kloppen ging het dan uiteindelijk toch over maar de hier aanwezig unitcoach gaat toch een andere kamer voor me regelen.

De koffer zit dicht. Jan is hier gekomen om me weg te brengen. We gaan nog even naar de KFC aangezien ik waarschijnlijk niet voor een uur of 10 aan een hapje eten zit in het vliegtuig.
Gisteren is Mariska nog even langs gekomen en hebben we onder het genot van een glaasje rosé afscheid genomen. Wat zal Mylan veranderd zijn als ik terugkom.
Vincent Worm belde me nog. Die lieverd had even gekeken waar ik zit. Op het upperdeck, stoel 78. Niet naast een collega, dat is wel een beetje jammer. Ze hebben ons een beetje verstrooid neergezet.
Ach, als we er maar komen.
Ik ga mijn compie nu maar uitzetten en mijn volgende post zal vanuit Bali zijn. Gek idee hoor.

Vandaag de infosessie gehad. Was zeer zeker erg informatief. De eerste week vlieg ik met Barbel en daarna wordt Louis mijn vliegmaatje. Daar ben ik wel blij mee.
Er zijn voor ons businessclass tickets naar Singapore geboekt. Daar stappen we over op een vlucht naar Denpassar met een Premium Class ticket voor Garuda. Premium class betekent bij Garuda business class stoelen maar economy maaltijden. Ook prima dus. We komen in ieder geval niet geradbraakt aan omdat we uren lang met onze knieën tegen de stoel voor ons hebben gezeten.
Verder zijn we geïnformeerd over enkele cultuurverschillen voor wat betreft werkomstandigheden. Zo blijkt de API crew na de briefing te bidden. Uiteraard gaan we dat respecteren. Ik vind het wel leuk om juist dit soort dingen mee te mogen maken.
Ook boffen we met het hotel. We zitten in een 4,5 sterren hotel in Sanur.
http://www.bali-paradise.com/sanurparadiseplaza
Wat mij betreft stukken beter dan in het hele erge drukke Kuta waar de crew ook heel lang heeft gezeten. Sommigen vonden het echter jammer en hadden liever in Kuta (toeristisch, druk en één groot feestparadijs) gezeten. Gelukkig kosten ook de taxi's niet veel in Bali en is Kuta niet ver van Sanur.

Ik hoorde vandaag ook dat er al twee dames door hun vriend te huwelijk zijn gevraagd in Bali. Wat romantisch hé.

Na de sessie ben ik nog even afscheid gaan nemen bij Hennie. Gezellig samen koffie gedronken en de Wehkamp doorgesnuffeld want ik moet eigenlijk nog een tweede bikini hebben. Gelijk maar besteld dus. Nog even Bas lekker gezoend hoewel deze stoere kerel dat natuurlijk helemaal niet wil.

Vanavond maar eens beginnen met de koffer inpakken............................

00.23 (nederlandse tijd uiteraard)
Nog even Blogspeak verwijderd en Haloscan er op gezet. Blogspeak werkte niet zo lekker en heb nu ook een paar negatieve reacties van ex-gebruikers op het web gelezen. Even Haloscan proberen dus. Hopelijk krijg ik een paar reacties zodat ik kan zien of het werkt (gewoon even op comment klikken, onderaan dit stukje) en Blogspeak heeft mijn eerste reacties kwijt gemaakt dus................snik.
Welterusten!

Of ik mijn koffer al gepakt heb? Nee, nog niet. Hoe moet je nu eigenlijk voor drie maanden pakken? Volgens Jan net als voor 3 weken, alleen moet je wat vaker wassen. Ik vond dat wel een relaxte insteek. En voor de rest herinner ik me zelf er regelmatig aan dat je daar ook alles kunt kopen.
Ik heb wel bedacht dat het makkelijker pakken is als je strijkmand leeg is zodat je in ieder geval weet wat je voor kleding hebt. En een lege wasmand wil ook wel eens helpen.
De strijkmand is in 3 jaar niet zo leeg geweest en ik heb 11 sokken zonder wederhelft. Volgens mij eet mijn strijkmand sokken.
Het is nu 12 uur 's nachts nederlandse tijd en heb morgen een infosessie met de rest van de crew. Ik ga mijn mandje opzoeken maar eerst nog even een wasje er in gooien. Anders heb ik morgen niks te strijken.

Het begint nu wel echt te worden hoor. In het gebouw word ik door iedereen aangesproken en wensen ze me veel plezier in Bali. Bij de eerste van de maandag van de maand borrel in Thijssen (café in de Jordaan) kwam ik een co tegen die ook ging. Hij had er, net als ik, ontzettend veel zin in.
Alles lijkt de laatste dagen in het teken te staan van Bali.

Tijdens de verkooptraining kwam ik nog een ex BBC-er (BBC=Bali Based Crew) tegen. Hij zei tegen mij: "Het is een kadootje." Stiekem zag ik me zelf al genietend op Bali lopen, terugdenkend aan deze woorden.
Ik kreeg ook nog wat tips van hem. De Australiërs schijnen geweldig leuke passagiers te zijn maar erg veel te drinken. 18 belletjes in 2 minuten is normaal. Zij losten dat op door één cabinelid de bestelling op te laten schrijven zodat iedereen mee kon helpen de bestelling klaar te maken. Ik kan me niet herinneren ooit een bestelling opgeschreven te hebben in al die jaren dat ik bij Trans werk. Een uitdaging dus.
De Taiwanezen schijnen ontzettend aardig en makkelijk te zijn.
Mariette, die samen met mij en Barbel de rest van de groep al vooruitgaan en dus ook de 15e vertrekt, zat bij mij in de cursus. Zij wist me te vertellen dat de crew die er nu zit verkast is naar een 4 of 5 sterren hotel in Sanur. Dat is natuurlijk veeeeeeeel beter dan Kuta. Misschien gingen ze terug naar het hotel in Kuta, misschien zouden ze blijven en mochten wij ook genieten van de luxe aldaar. Ik hoop het maar vind eigenlijk alles wel goed. Het is een blijft een kadootje.
Drie maanden Bali.............heerlijk!

Gisteren na een vluchtje Madrid kwam ik nog een captain tegen die bij de eerste groep zat. Hij haalde net een foto uit zijn postvak van Bali. Enthousiast vertelde hij dat ze daar hadden geraft en dat dat echt een aanrader was. Ik vond het gelijk een geweldig idee. Ben alleen een beetje bang dat mijn conditie niet echt geweldig is maar dat is geen probleem volgens hem. "Gewoon niet roeien als je moe bent."

Het is dus nu al alles Bali, wat de klok slaat en ik vind het heerlijk!

Wat echt zeg! Ik heb mijn eigen weblog.
Morgenochtend vroeg op voor verkooptraining dus nu even geen tijd om echt wat te gaan schrijven. Maar wil natuurlijk wel even zien hoe dit eruit gaat zien voor het "eggie" dus even snel een tekstje typen.