Het is hier even stil. Sorry about that. Ik heb weer een giga keelontsteking, net als in December. Ben dan gelijk na de eerste slapeloze nacht naar de huisarts gegaan en deze heeft me penicilline gegeven en raadde paracetamol aan als pijnstiller maar helaas werkt die niet echt geweldig.
Dacht vanmiddag even dat het veel beter ging maar voel me nu weer *&^%*. Ik ga dus weer snel naar bed en hoop snel beter nieuws te kunnen schrijven.

Het is prachtig weer geweest en het ziet er nu ook niet echt slecht uit. Ik hoop op een vroege, lange en warme zomer en roep bij deze iedereen op zoveel mogelijk spuitbussen te gebruiken. Nee hoor geintje!
Vandaag met de taxi naar Rotterdam om vervolgens via Faro in Amsterdam te landen.

Gisteravond was het weer meidenavond met de Alphense meiden. Er stond een etentje, een film en kroegbezoek op de agenda.
De film werd vertoond in het parkhuistheater. Ik stond er een beetje cynisch tegenover. Ik heb niet zoveel met het alternatieve circuit en was dan ook bang dat de film erg saai zou worden.
De mevrouw die de kaartjes verkocht ging mee de zaal in en vertelde ons dat er geen pauze zou zijn maar dat tijdens het verwisselen van de banden er tijd voor een toiletbezoek zou zijn. Ze droeg overigens geen geitewollen sokken.
In het begin moest ik erg wennen aan de film. De vale kleuren die gebruikt werden en het tempo van de film deed me erg denken aan de 70-er jaren. Heel raar als je dan één van de hoofdrolspelers een mobieltje ziet gebruiken. Dat past zo helemaal niet in de sfeer van de film.
Toch heeft de film me gegrepen. Ik heb zelfs ontzettend moeten lachen. Verschillende malen voelde ik plaatsvervangende schaamte of ongeloof over de absurde situatie. Vaak had ik medelijden met de twee vrienden waar deze film over gaat hoewel bij allebei om totaal verschillende redenen maar laat ik daar maar niet over uitweiden want dan wordt dit blog veel te lang.
Conclusie: Ik vind het een aanrader!
Lees hier de recensie.

De volgende tekst ontving ik van collega M. via email en staat op www.telegraaf.nl. Wie wil er in godsnaam voor zo'n maatschappij werken was de vraag die ik mezelf tijdens het lezen stelde. Aan het eind van dit artikel wordt deze vraag beantwoord.

Ryanair verbiedt personeel opladen mobieltjes
DUBLIN - Werknemers van de Ierse luchtvaartmaatschappij Ryanair moeten hun mobiele telefoons voortaan thuis opladen. Ryaniar beschouwt het opladen op onder werktijd als stroomdiefstal en heeft het verboden.


Met de maatregel bespaart de prijsvechter jaarlijks 41,90 euro aan elektriciteit, omgerekend ruim anderhalve eurocent per werknemer. Ryanair boekte het afgelopen jaar 226 miljoen euro winst.

Werknemers en vakbonden staan op hun achterste benen. Het verbod op het opladen van telefoons is onderdeel van een reeks van kostenbesparingen. Zo worden de 2600 employees van de luchtvaartmaatschappij geacht hun eigen uniformen, maaltijden en cursussen te betalen.

Ook het gebruik van internet wordt op het hoofdkantoor sterk ontmoedigd. De directie vreest dat werknemers hun gal zullen spuwen op de talloze websites gewijd aan de krenterigheid van Ryanair.

Het animo onder de Ieren om voor de zuinige luchtvaartmaatschappij te komen werken is tot het nulpunt gedaald. Daarom betrekt Ryanair nu tijdelijke werknemers uit Polen en de Baltische staten.

Via de website van mijn broertje kwam ik op deze weblog van ene Marcel. Waar haalt die jongen het allemaal vandaan. Elke dag een andere leuke link van vingertwister tot een online karaoke machine tot een schema om je Senseo apparaat af te stellen.
Ik zou zeggen. Ga gewoon ff kijken. Voordat je het weet zit je naar webcams te staren, zit je mee te bleren met de online karaoke machine (schuldig!), speel je nutteloze spelletjes met je cursor etc. Hij staat onder mijn favorieten! Ik hou wel van al dat nutteloze vermaak.

Gerona moest Girona zijn maar daar kwam ik pas achter op het vliegveld zelf toen ik ineens keer Costa Brava zag staan op de verkeerstoren.
Ik vond het al zo vreemd dat er zoveel Spanjaarden naar Italië gingen.

Zo, dat was me wel even een eindje rijden naar Airport Rotterdam. Dat ben ik niet echt gewend. Ik ben binnen 20 minuten op P30 en deed er toch zo'n 40,50 minuten over naar Rotterdam.
Aangekomen in the brand new crewroom bleek na inloggen dat ik naar Schönefeld moest en niet naar Gerona. Schönefeld was pas 50 minuten later melden. Foutje in de regie! Ik heb de tijd dus maar even benut om de nieuwe omgeving te verkennen. Eigenlijk weinig over te melden. Het zal nog moeten gaan leven. Het is nu nog allemaal nieuw en onwennig.
Enfin, de vlucht naar SXF. Ik was geen purser maar nummer 2. Dat is voor mijn gevoel eeuwen geleden. Heerlijk om de verantwoording weer eens uit handen te kunnen geven.
Terwijl de purser het aantal passagiers aan het tellen is bestelt een man al cognac, bier en nootjes bij haar. Onverstoord telt ze verder.
"58, 22, 36" probeert hij haar van haar stuk te brengen.
"Mijnheer, dat is wel heel flauw" zeg ik.
"Een beetje stewardess telt gewoon door" antwoordt hij.
Het juiste antwoord zou zijn geweest: "Een beetje man verzint een originele grap" maar het blijft natuurlijk een klant.
Even later zeg ik dan ook heel luid: "Ja, nou weten we het aantal passagiers niet. Dat wordt een flinke vertraging dankzij de mijnheer op 16B"
De groep mannen waar hij mee is kan er hard om lachen.
Overigens ging dit allemaal in een hele vriendschappelijke sfeer hoor. C'est le ton qui fait le music.
De nadering op SXF is vrij turbulent en ik word misselijk. Ineens is achterin zitten minder leuk.


Het weer op SXF is prachtig, type strandweer. De cabine wordt al snel een oventje en dat vermengd met de lucht van een kind dat overgegeven heeft op rij 8 houdt mij ver van de cabine. Ik ga even op de achtertrap staan genieten van het mooie weer.
Bij terugkomst op RTM verkleed ik me snel in mijn sportschoolkleren hoewel ik me nog niet helemaal tof voel.
Op de trap naar beneden word ik aangesproken.
"Ben jij Lisette?"
"Ja" zeg ik en probeer te bedenken waar ik deze jongen van ken.
"En jij nu maar denken wie ik ben natuurlijk"
"Ja, eigenlijk wel"
Gelukkig blijkt dat ik hem nog nooit eerder gezien heb. Het is Michel, een weblog kennis. Bijna hadden we eens afgesproken in Maastricht waar ik een stopje had en hij in opleiding voor piloot was maar een trouwerij gooide roet in het eten.
En nu kom je elkaar dus tegen op de trap. Leuk!
Michel is 21 en nu al klaar met zijn opleiding. Petje af hoor!

En nu ben ik opgeroepen voor Gerona. Dit keer echt, dus ik moet rennen. Ciao!

Opgeroepen
Ik ben net opgeroepen voor een vluchtje Gerona. Voor het eerst dat ik op Rotterdam ga melden. Ik vertrek dus maar extra vroeg. Doei!

Vandaag standby van 13.00 tot 21.00. Ik stel me maar vast in op een vlucht(je). Met dit mooie weer zal vast iedereen vrij willen.

update
Niet opgeroepen tot mijn grote verbazing. Morgen van 09.00 tot 17.00 standby voor Rotterdam. Mijn allereerste standby voor Rotterdam. Misschien hebben ze mij daarvoor gespaard? We zullen het morgen zien.

2 uur 50, zondagochtend en ik loop naar mijn auto. Op straat fietsen (dronken)jongelui voor wie het nog steeds zaterdagavond is. In sommige huizen brandt nog licht, meestal op de 1e verdieping. Die mensen gaan zo slapen.
En ik? Ik ga werken. En ik realiseer me weer wat een raar leven we toch hebben.
Gelukkig doet het vroege tijdstip niks af aan mijn energie en met 183 passagiers gaan we vrolijk richting Kos.
Het is de eerste vlucht van dit seizoen. Slechts 4 passagiers terug. Zij zijn twee weken geleden met Olympic heengevlogen en hebben twee weken lang geklommen op één of ander klein grieks eilandje.
Het is 17 graden op Kos maar het voelt ontzettend koud aan. Je waait zowat uit je hempje. Brrrrrrrr.
Terug op Nederlandse bodem worden we verrast door heel erg lekker weer.
Snel naar huis voor een kopje thee en een kop groentesoep, in de tuinstoel, genietend van het zonnetje.
Hé lekker, voor het eerst zit ik buiten dit jaar. Ik hoop op een lange warme zomer.
Nog even wat gras tussen de tegels uit zitten pulken met zo'n haak. Het ding brak ook nog. Nou ja, het oerwoud achter mijn schutting is weer verdwenen. De buren kunnen tevreden zijn.

Ik krijg een sms-je van Hennie uit Bali. Wanneer ik nou eens antwoord. Ik antwoord dat dit het eerste sms-je is dat ik ontvang en we kleppen even gezellig via sms.
Ze zit met L. in Kory in Kuta. Daar heb ik nog met Louis gegeten. Erg lekker! Mmmmmmmmm..........ik krijg honger.
Donderdag komen ze thuis. Kan ik tenminste weer gezellig koffie drinken met Hennie.

Conditie. Ik snap er niks van. Ik ging vanochtend met frisse tegenzin naar de sportschool. Zodra ik het cardiogedeelte binnenkwam kreeg ik het al warm. Alleen de gedachte aan sporten alleen al. Ik vroeg me werkelijk af wat ik hier deed.
Na 10 minuten op de hometrainer zweette ik me al helemaal de tandjes. Oh, dit is lijden zeg.
Toch maar doorgegaan naar de step en ineens kreeg ik me daar een energie. Als een gek ging ik tekeer. Lekker door naar de crosstrainer en op de loopband mijn eigen record met een minuut verbeterd! Het is niet veel maar toch.
Nog even een circuitje krachttraining erachteraan en dan vind ik het mooi. Bovendien gaat de sportschool zo dicht.

Wel raar hoor, er zijn dagen dat ik met onwijs veel zin en inzet ga en dan bak ik er niks van en ligt mijn tong al op mijn schoenen als ik 1 minuut heb gelopen. Ik snap werkelijk niet hoe dat kan.

Nou ja, morgenochtend begin ik om 03.50 en moet dus 01.50 op. Dat zijn toch geen tijden meer. Vroeg beginnen okay maar zo heeft het bijna geen zin meer om naar bed te gaan.
Ach, misschien valt ook dit weer mee. Je weet het maar nooit.

Ben op weg naar de sportschool. Even de giftige stoffen van gisteravond er uit werken. Wat doe je jezelf toch aan?

Dit is de koelvriescombinatie waar ik mijn zinnen op heb gezet maar sodeju wat zijn die inbouwdingen gruwelijk duur. Helaas heeft mijn Candy die er in zat toen ik dit huisje kocht het begeven. Ik ga nu maar voor een wat beter merk maar daar zit ook een prijsplaatje aan.
Ik kreeg de prijs iets naar beneden door de verschillende winkels tegen elkaar uit te spelen. van 1149 naar 1050 euro inclusief bezorgen. Niet echt schokkend dus.
Nou vloog ik van de week met een collega die me aanraadde om eens op www.kieskeurig.nl te kijken. Daar zouden reviews van gebruikers staan. Waarschijnlijk is dit model nog te nieuw en er stonden nog geen reviews op. Wel webwinkels die deze verkochten. En die hebben onderling ook een soort van concurrentiestrijd. Als je het op een andere webwinkel goedkoper tegenkomt dan gaat na één emailtje de prijs al weer omloog.
Ik zit nu op 856 euro inclusief bezorgen en verwijderingsbijdrage. Nou nog even alle webwinkels af om te kijken of het echt het allergoedkoopste is.
Conclusie: alvorens te kopen eerst even naar www.kieskeurig.nl.

En nu moet ik er als een speer vandoor. Ga borrelen met Angela om te vieren dat ze geslaagd is voor haar flight safety en haar allereerste rooster van het seizoen heeft gekregen.

In het weekend van 7 en 8 mei komt George W. Bush naar Maastricht om daar het oorlogskerkhof in het Zuidlimburgse Margraten te bezoeken. Dat zou betekenen dat waarschijnlijk Airforce One te zien is in Maastricht.
Of ze daar blij mee zijn op MST? De meningen zullen wel verdeeld zijn. Het is toch wel een soort van leuk om de Airforce One op je luchthaven te mogen begroeten. Ik denk dat iedereen dan wel op dienst zal willen zijn.
Anderzijds schijnt de aangrenzende A2 hermetisch afgesloten te moeten worden en dat al 30 uur van te voren.

By the way...........mocht je nog zin hebben om 23 mei met een stel leuke collega's (waaronder ik natuurlijk) mee te gaan naar de voorstelling van Stessen. We hebben nog één kaart a 33 euri over. Wie het eerst komt, wie het eerst maalt.

Cursusdag op Oost. Iedereen is braaf aan het luisteren naar de trainers als het brandalarm afgaat.
Iedereen pakt zijn of haar tas en loopt rustig naar buiten.



Gezellig kletsend lopen we de trappen af. Uiteraard neemt niemand de lift. Er is niemand die denkt dat er echt wel eens brand kan zijn. "Het zal wel een oefening zijn" is de algemene gedachte.


Buiten verzamelt iedereen zich bij de parkeerplaats.



De brandweer neemt het iets serieuzer dan wij. Al gauw blijkt dat het niet om een oefening gaat.
Gelukkig is het wel vals alarm.
Als het geen vals alarm was geweest had iedereen toch goed gereageerd volgens mij, geen paniek en buiten verzamelen.

Tja, en dan schrijf je een heel leuk blog waar je je heel ziel en zaligheid in legt. Je voegt er ook nog eens een hele zooi foto's van Bonaire aan toe en dat neemt net even wat meer tijd in beslag.
Ergens vaag in je achterhoofd vraag je je af of je het eerst zal kopiëren (intuïtie?) alvorens op de Publish knop te klikken maar tegen de tijd dat het zover is ben je dat allang weer vergeten. Je klikt.............


.............en dan gebeurt het! Oh, wat is dat toch superirritant. In plaats van dat je blog geplaatst is ben je hem kwijt! Grrrrrrr......... Blogspot is weer eens van de leg.
En dan heb je ineens geen zin meer en laat je het bloggen zomaar een week voor wat het is.
Maar hier ben ik weer.
Wat ik in het verloren blog geschreven had ben ik allang vergeten maar hier nog even de foto's.


Doorkijkje op de weg naar Sorobon Beach.

De ruige natuur van Bonaire, een bloemetjeseiland is het niet!


Regelmatig kom je ze tegen, de wilde ezels.

Sorobon Beach

Sorobon Beach

Creatieve mensen, die Bonarianen.

Put Bronswinkel in het Washington Slagbaai Park. Hier vond je ook grote en kleine Iguana's. Gelukkig zijn de groten sloom want ben nog nooit zo dicht bij zo'n grote geweest zonder dat er veilig glas tussen zat.

Washington Slagbaai Park, één van de vele mooie plekjes.

Het huis van de broeders Ferrera waarvan dit gebied is geweest tot aan de dood van de laatste telg. Ze dreven hier onder onder een Aloëplantage.

En ja hoor, ook hier zie je ze weer. Het grote aantal bij elkaar en de korte afstand tussen de flamingo's en de mens is echter wel uniek.

Ik schreef er al eerder over. Een gele kokokosnoot kappen, ijsblokjes en Bacardi toevoegen aan de melk en je hebt een heerlijke cocktail!

De gele hebben klaarblijkelijk de lekkerste kokosmelk, de groenen het lekkerste vruchtvlees.

Maar goed, dit lijkt alweer in een ver verleden plaats gevonden te hebben. Ondertussen doe ik mee weer mee aan de Nederlandse ratrace en heb ik vannacht veel te weinig geslapen. Ik had vandaag om een latere vlucht gevraagd in verband met een familiereünie gisteren maar helaas kreeg ik er eentje om half zes 's ochtends, dus toch om half vier opstaan. Weer een typisch gevalletje van GAAAAAAAAAP.
Maar wel weer een goede vlucht gehad met hele leuke crew en collega's. Het instorten begint pas als je thuis komt en je even gaat zitten. Niet gaan zitten is het sleutelwoord als je wakker wilt blijven. Maar ja, je moet toch eens een keer gaan zitten. In ieder geval toch weer een klein uurtje slaap gepakt vanmiddag.
En nu ga ik ook maar eens mijn warme nestje opzoeken want morgen word ik geacht fris en fruitig op een cursus verschijnen. De modules mochten we zelf kiezen. Ik weet nog dat ik gekozen had voor o.a. produktkennis maar de andere module(s) zullen zich morgen vanzelf wel aandienen.
Welterusten!

Vandaag zijn Eric en ik naar Slagbaai Park geweest, een natuurreservaat. Ik kan iedere vrouw die gaat aanraden een goede bh aan te doen. Dan weten jullie wel hoe de condities van de wegen is. Je mag er ook niet met een personenauto in, alleen met een 4WD of een pick-up.
Ik ga straks proberen mee te komen op de nachtvlucht van 2.30 uur. Duim voor me dat het deze keer beter gaat.
Ayoo!

Nog geen 11 uur 's ochtends en ik zat al aan de alcohol. Het gaat hard achteruit met me.
Eric had een gele kokosnoot gevonden en de poolman had deze even gevild met zijn kapmes. Hupakee, ijsblokjes erin een een goede schuit bacardi en drinken maar! Lekker joh!
Gelijk een nieuwe cocktail bedacht voor Eric zijn bar. Coconot Chillout! Rietje erin, bloemetje erbij. Helemaal toppie toch.
Ik ga snel kokosnoten zoeken.............Ayoo!

Nog eventjes en het zit er weer op. Ik speel met de gedachte om zaterdagavond al een vlucht te nemen. Heb ik nog even wat tijd om bij te komen. Ook lekker. Ik heb gehoord dat het weer in Nederland aantrekt. Bon!
Peter vroeg of ze hier file hebben. Nee, Peter, zelfs geen druk verkeer. En of ik al zin had om weer te gaan werken. Ach, een beetje misschien wel maar ik denk dat ik de eerste weken nog weemoedig terug zal denken aan dit eiland waar ik een beetje verliefd op ben geworden.
Ik heb zelfs vandaag naar een huisje gekeken. Heel leuk, met twee slaapkamers en een aardig stukje grond voor maar 80.000 nafjes. Geen geld toch!
Vanavond met Mimi in China Boko gaan eten. Heerlijk! De dochter van de chinese eigenaar woont in Utrecht maar was even over. Raar..............een chinese die vloeiend papiemento zit te spreken.
En hoewel het een heel lokaal tentje is kwam ik al mensen tegen die ik van gezichtje, of praatje kende. Het is hier echt een heel klein eiland.
Veel mensen hebben in Nederland gewoond en bijna iedereen heeft er wel familie. Zelfs in Alphen aan den Rijn!

Morgenavond de laatste Happy Hour en dan gaan Erik en ik zaterdag naar Washington Slagbaai Park en denk dat ik dan 's nachts maar vertrek.
Ik mis ook mijn katjes. Wil ze wel weer eens knuffelen.
Ayoo!