De band is geplakt en mijn weg naar het strand kon vervolgd worden nadat ik eerst even langs Bonaire Superstore ben gereden. Heerlijk grote zaak met veel koopjes.
Ondertussen heb ik al twee keer geoefend maar het is nog niet zo makkelijk.
Gisteravond was de wekelijkse filmavond en hebben we Cellular gezien. Niet zo indrukwekkend als de film van vorige week, (The Notebook, een echte aanrader) maar wel leuk. Hoewel ik me wel heel de tijd afvroeg waarom die verdorie niet gewoon een ander politiebureau binnenging en het aan hun overliet maar ja............dan was er ook geen film geweest.
Na de film werd de bar druk bezocht en dat eindigde in een partijtje zwemmen met kleren aan, natte telefoons, sigaretten en aanstekers.
Zo, ga weer eens van het mooie weer hier genieten.
Ayoo

Zo, ben maar even een internetcafé ingedoken want ik kan bij Eric mijn commentjes niet lezen en ik was er erg nieuwsgierig naar.
Vannacht om 1 uur zijn we de meiden naar de luchthaven gaan brengen. Ze kregen gelijk een stoel dus dat liep gesmeerd.
En nu ben ik hier dus alleen. De appartementen wachten nog op hun nieuwe gasten, afwisseling van de wacht dus het is een beetje rustig.
Vanochtend mijn band laten plakken en heerlijk wezen shoppen in Bonaire superstore. Echt zo'n koopjeswinkel. Heb er nog slippers gekochten voor 10 nafjes (Nederlandse Antillen Florijnen).
Daarna doorgegaan naar Sorobon beach. Nog een nederlands meisje leren kennen dat hier is voor haar vriendin haar bruiloft en afgesproken dat we samen nog wat leuks gaan ondernemen.
En weer heb ik getracht te surfen. Het gaat wel iets beter geloof ik maar ik lig er nog erg veel naast. Kwestie van oefenen, denk ik.
Zo, dat was het weer zo'n beetje. Ayoo!

Bon dia!
Eindelijk heb ik het gedaan! Gewindsurfd. En ik vond het gaaf. Een crack ben ik niet en zal ik waarschijnlijk ook nooit worden. Ik ben zelfs nog niet echt aan het draaien toegekomen. Nou ja..........één keer is het me gelukt. Voor de rest heb ik me vooral geconcentreerd op vooruit komen.
Het eerste uur kregen we les. We, dat zijn Sharon en ik. Miriam genoot ondertussen van de zon en onze capriolen.
De surfleraar legde ons het een en ander uit. Altijd rug naar de wind, eerst in balans op de plank en dan met het touw het zeil ophalen. Wij hadden overigens een heel klein zeiltje en een ontzettend groot bord. Volgens mij het equivalent van het babyweitje met skiën.
Na een uurtje les mochten we nog een uurtje aanklooien. Gelukkig waren er meer beginners en was het nog lekker vroeg dus nog niet al te druk want je voelt je soms wel een beetje voor lul staan met al dat vallen en opstaan.
Het helpt ook niet echt als de nummer 4 van de wereld in dezelfde zee als jij aan het surfen is en moeiteloos zijn board even uit het water tilt en los komt van de zee, achterstevoren aan zijn zeil hangend scheurt hij me rakelings voorbij. Ik zou bijna buigen voor hem.
Maar ik had me voorgenomen om na elke val gelijk weer op het board te klimmen. Ik had alleen niet gedacht dat zo vaak te moeten doen.
Toch heb ik me super vermaakt en ga ik zeker morgen weer nadat de lekke band van mijn brommer gerepareerd is.

Even terug in de tijd. Dag 3 heb ik de meiden meegenomen naar het Gotomeer. Een route die ik ook met Elma heb gereden. Alleen scheen deze keer de zon genadeloos en reden we toen bij het Gotomeer in een kneiter van een regenbui.
Bij het Gotomeer heb je een soort uitkijkpunt waar je mooie foto's kan maken en kan parkeren. Een familie vierde Pasen door het hele eiland over te rijden. Muziek aan, biertje erbij, het was één groot feest! En wij werden uitgenodigd om een biertje met ze te drinken. Dat kan je niet afslaan toch. We hebben het er maar bij eentje gehouden ondanks aandringen. Rijden en drinken is hier nog geaccepteerd dus ze snapten het niet echt.
Onderweg kwamen we ze nog op verschillende punten tegen, wat altijd weer tot enthousiaste begroetingen leidde. Zoiets maak je in Nederland toch niet mee. Zo'n spontaniteit en vriendelijkheid.




Gotomeer
Rond een uur of 4 arriveerden we op Sorobon Beach. We lopen voor de Hangout Bar langs, zoekende naar een mooi plekje om te gaan liggen.
Ik hoor mijn naam keihard roepen. En ja hoor, daar staan twee collega's aan de bar. Ik had al van Miriam en Sharon gehoord dat ze er waren.
Gezellig samen een biertje gedronken.


Tot aan zondag komen we de heren regelmatig tegen. Karel's, Casablanca etc.
Zondagnacht zijn ze vertrokken.
Als wij nog even doorlopen naar het uiterste puntje van het strand komen we onze grote vrienden weer tegen. Dit keer moeten we een biertje drinken op de boot van een oudere kennis van hun. "De grijze" wordt hij genoemd.
Goede vrijdag en Pasen is hier echt een feestdag, dus we vallen met ons neus in de boter. De lokale bevoling kampeert aan de verschillende stranden. Hier ook.
Miriam en Sharon zijn Surinaams en we moeten mee naar de tenten om aan een surinaamse dame die hier woont te worden voorgesteld.
Voor we het weten zitten we in een diep en serieus gesprek met haar en loopt ze later mee met ons naar onze brommers om ons uit te zwaaien.

's Avonds gaan we nog even het dorp in, na de Happy Hour bij Carirbbean Chill Out maar het is een beetje tam bij City Café en ook bij Karel's.
De volgende avond is het echter wel supergezellig bij Karel's en staan we lekker te swingen.

Gisteren, mijn verjaardag, zijn we naar Jos ,in de Knoek, geweest en hebben daar heerlijk saté gegeten en heeft Miriam nog salsa gedanst met één van de beste dansers van het eiland. Het zag er dan ook super uit.

Hier nog even een foto van de slavenhuisjes waar we de eerste dag geweest zijn.

Tot de volgende blog maar weer. Ayoo!

En ja hoor, ik zit in Bonaire! Twaalf uur later dan gepland zijn we dan midden om 04.20 's ochtends geland. Eric en Sharon stonden ons al op te wachten. Koffers achter in de pick up en voordat ik het wist zat ik er weer. Alsof je nooit weggeweest bent.
Natuurlijk is het wel anders omdat de hele groep waar ik de eerste keer mee was er nu niet bij is. Maar niet minder leuk. Zeker niet omdat Sharon en Miriam er ook bij zijn.
Omdat we aan boord een paar uur hadden kunnen slapen (business class!) voelden we ons te fit om nog te gaan slapen en hebben we de tijd al kletsend aan het zwembad doorgebracht.
Zo snel mogelijk zijn we brommertjes gaan halen. Vervolgens zijn we naar de zoutwinning gereden en hebben we foto's gemaakt bij de slavenhuisjes om vervolgens neer te ploffen op Sorobon beach. Voor zo'n eerste dag hebben we een aardig stukkie gereden.
Gisteren dan ook rustig aan gedaan. Chillen op de Antillen! Sapje drinken in Kralendijk, winkeltjes kijken, genieten van de omgeving en bij het zwembad hangen.
Vandaag weer tijd voor actie!
In ons VNC blad had een stukje gestaan over de ezelopvang op Bonaire. Geweldig wat die vrouw allemaal voor elkaar heeft gekregen. Ze heeft meer dan 370 ezels rondlopen. Allemaal probleemgevallen die de weg opliepen en ongelukken veroorzaakten of bij mensen in de tuin kwamen etc.
De ezels die nu nog rondlopen zijn geen probleemgevallen. Die blijven netjes van de weg of bewoond gebied.
Het aandoenlijkst waren natuurlijk de jonge ezeltjes. Vaak halen mensen zo'n lief klein ezeltje bij de moeder weg om als huisdier te houden. Maar zo'n lief klein ezeltje wordt groot en minder aandoenlijk en weer teruggezet op straat.
We mochten ook nog wat ezels stukjes appel voeren en voordat we het wisten stonden we helemaal klem tussen al die ezels. Geweldig! Sharon en Miriam vonden het toen wat minder worden.
Hennie Huisman, die overigens niet ver van de Donkey Sanctuary af een huis heeft komt hier regelmatig langs en heeft ook een stelletje ezels geadopteerd. Wij zijn wat minder rijk als Hennie en doen een donatie.
Ik heb bewondering voor deze vrouw die dit allemaal opgezet heeft! Haar leven staat van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat in het teken van de ezels.
Uiteindelijk is haar doel om een safaripark te creëren en te zorgen dat er een kleine gezonde populatie overblijft. Daartoe zal ze ook ezels uit het buitenland moeten halen om de inteelt te stoppen.

Ik ga nu nog even in de schaduw liggen, ben een beetje verbrand dus rustig aan met de zon.

Shit! Ik ben weer thuis. Er waren giga veel IPB-ers en we zijn niet eens tot de gate gekomen. S. was al ingechecked en die mocht als laatste naar de gate. Wij waren de eerste die geweigerd werden.
We hebben al wel vast ingechecked voor de vlucht van vanavond om 23.25. Onze koffers staan op standby dus die hoefden we niet meer mee te sjouwen.
Bevriende Free-Lance Collega V. werkt ook op de grond en had vanmiddag een Malaga vluchtje. Hij is even snel op een computer ingelogd en heeft gekeken naar de cijfers. 33 overboekingen op economy en 14 lege businessclass stoelen. 19 overboekingen dus!
Volgens Gerben is dat geen probleem. Gerben heeft op de grond gewerkt voor de KLM. Hij denkt dat we wel meekomen. Duimen dus!

Ik kan mijn geluk niet op. Weer niet opgeroepen! Ongelooflijk! Ik voel me bijna schuldig maar het komt wel heel goed uit. De koffer stond al ver ingepakt maar nu kan het wat relaxter allemaal.
Bonaire here I come!

In Canada mogen zeehondjes nog steeds doodgeknuppeld worden. Alleen al dit jaar staat de Canadese regering het vermoorden van 319.500 zeehondjes toe. Meer dan ooit.
Deze beestjes worden geknuppeld totdat ze niet meer bewegen. Of ze echt dood zijn wordt niet gechecked. Vaak worden ze dus nog halflevend aan een haak aan de boot gehangen en gevild.
En waarvoor? Ter versiering van de mens.
HIER MAAK IK ME KWAAD OVER! En dat is nog een understatement.

De IFAW heeft een petitie opgesteld. Ik hoop echt dat jullie deze gaan tekenen! Dit gaat me zo aan het hart.
Klik HIER om de petitie te tekenen. DOEN! ALSJEBLIEFT!

En ja hoor, ik werd glimlachend wakker! Weer niet opgeroepen. Gelukkig maar, ik heb veel werk aan de winkel.
Moet nog kadootjes kopen voor de stessen van Air Paradise. Niet allemaal natuurlijk, een paar maar, waar ik een leuke tijd mee heb gehad. En dan geef ik deze mee aan Hennie. Die vertrekt de 24e al naar Bali! Ik ben nu al benieuwd naar de verhalen en foto's die ze heeft bij terugkomst.
Het is dat ikzelf lekker op vakantie ga, anders zou ik stinkend jaloers zijn.
Ik ga toch maar kijken of ik mijn laatste standby vrij kan krijgen. Ik zou zo graag maandag al in het vliegtuig naar Bonaire zitten. En als ik zondag opgeroepen wordt dan is het nog maar de vraag of ik dat nog red.

Wat een heerlijk weer was het gisteren en wat een bizar weerbeeld heeft Nederland toch vaak. Van vorst naar heerlijk zonnig in een paar dagen tijd. Gek hoor.
's Ochtends een ticket gaan kopen voor Bonaire. Twee weken de hort op! Heerlijk!
Twee van mijn collega's zouden samen naar Suriname gaan maar Surinam Airways heeft een reisembargo (alleen voor IPB) tot ergens eind april. Viel mooi hun vakantie in het water.
Op de site van High Tree Travel zagen ze dat Eric zijn appartementen helemaal vol zaten en dus stuurden ze mij een mailtje of ik wat voor ze kon doen.
Nou ga ik op een slaapbankje in het huis en zij in "mijn" studiootje. Het zijn twee hele leuke meiden, dus vooruit maar weer. Waarschijnlijk blijven ze een weekje en kan ik de andere week gebruik maken van de studio.
En ach..........als ik maar op Bonaire ben. Ik zie mezelf alweer cruisen op mijn brommertje op weg naar Sorobon of Kralendijk. Heerlijk!


Om terug te komen op het mooie weer van gisteren. Samen met een vriendin ben ik naar verschillende keukenzaken geweest omdat mijn inbouwkoelvriescombinatie (3x woordwaarde!) het begeven heeft.
Jeetje wat zijn die krengen duur.
Nadat ik haar afgezet heb ben ik mijn auto gaan wassen. Het was tenslotte echt autowasweer. Oh, wat blinkt die weer mooi! En wat ben ik er nog blij mee.

Vandaag stond ik tot 15.00 standby en ben niet opgeroepen. Mijn standby van morgen is vervroegd naar 2 tot 10 uur 's ochtends. Mijn favoriete standby dus ik klaag niet.
Het kan 2 kanten op. Je wordt opgeroepen en met je slaapdronken kop trek je je uniform aan en springt in de auto. Of je wordt 's ochtends glimlachend wakker, bedenkend dat je weer een werkdag achter de rug hebt.
Tot morgen!

Arrecife versus Las Palmas
Zoals gezegd gingen we afgelopen zondag om 4 uur 50 melden voor een Arrecife. Twee hele nieuwe collega's, een oudgediende en ik (bijna cabinosaurus) vormden de cabinebemanning. Het was weer eens een ouderwets gezellig vluchtje, niet in het minst door het enthousiasme van de twee nieuwe meiden.
Tijdens de nadering maakte ik nog deze foto's.





Met één ervan wilde ik, in navolging van Loppies en Didimon een plaatsje in het weerbericht van RTL4 veroveren. Maar dat heb ik me al zo vaak voorgenomen en elke keer vergeet ik het ook weer als ik eenmaal lekker thuis ben.


Privé Jet?


Niki is back in business. Wat een gave striping! En wat een mooie kleur ook. Zo'n ouderwetse staalkleur. Top!

Op de terugweg (inbound) roept de captain me. "Vlug! Pak je camera!"
Geen idee waarvoor maar ik pak als de wiedeweerga mijn camera en wordt door hun attent gemaakt op onze collega's die vanuit Las Palmas komen en nu op maar 1000 ft afstand van ons vliegen. Wat een onwijs mooi gezicht.


Dan gaan ze nog even rechts van ons vliegen en maakt de co onderstaande foto.
Ondertussen hebben we radiocontact met elkaar en vraagt de andere crew aan ons of ze er mooi op staan.
Mijn Balimaatje Louis zit in de andere kist en we praten nog even met elkaar. Is dit een gaaf beroep, of wat?


Het viel me mee dat de kist niet naar links helde. Alle passagiers wilde meegenieten van dit prachtige plaatjes en hingen allemaal voor de raampjes links. Rechts zat niemand meer. Grappig gezicht, een half lege kist!


En dit is het zicht vanuit het pantryraampje. Ik heb ook nog foto's van veel dichterbij (flink ingezoemd) maar helaas is daar ons logo erg goed op te zien en dus niet geschikt voor publicatie.
Onderling hebben wij ze natuurlijk allang uitgewisseld.


En aan het einde van een ontzettend leuke en speciale vlucht tref je dit aan. Ik snap dit niet. Ik heb nog heel lang met deze mevrouw staan kletsen. Zo'n leuke vrouw en onwijs lieve kinderen. En dan laten ze het zo achter. De schoonmaak wist niet wat ze zagen en stiekem had ik medelijden met ze. Jammer!

Ik heb al weer een tijdje niks geschreven. Soms zijn je werktijden dusdanig dat je het bloggen gewoon even voor gezien houdt.
Na mijn leuke stopje Maastricht kwam ik om half 7 's ochtends een keertje thuis. Dan wil je alleen maar naar bed. En als je dan om half 3 's midddags wakker wordt moet je eigenlijk al weer gaan slapen omdat je de volgende ochtend een Arrecife hebt en om 04.50 moet melden. Slapen is dan een beetje moeilijk maar een paar uurtjes heb ik wel meegepikt.
Hieronder een fotoverslag van het stopje Maastricht waar we zwaar vertraagd aankwamen. Het vliegtuig waarmee de City Hopper ons in Maastricht zou afzetten had een technisch probleem. Het was dus wachten tot er een toestel binnen zou komen dat ons wel naar Maastricht kon brengen. Restaurant de Vier Azen maar afgebeld en vervolgens naar de Burger King.
Na aankomst op Maastricht zaten we al snel in de kroeg.







Na van Bommel en de Clinique haakte ik af. Samen met nog een collega.
Later hoorde ik dat er uiteindelijk 3 echte die hards zijn overgebleven die tot half 5 's ochtends Maastricht onveilig hebben gemaakt.
Aan het ontbijt trof ik alleen één van de co-piloten. We hebben de fiets gepakt en zijn naar het centrum van Maastricht gereden. Leuke winkeltjes kijken, kopje koffie, de Slegte bezocht en............Xenos afgestruind. Xenos rules!


Terug zijn we over de nieuwe brug gegaan zodat we de oude (en veel mooiere) brug konden fotograferen.




We beginnen een uurtje later dan gepland aan onze vlucht vanwege LIAC (late incoming air craft). De zon gaat al snel onder.




De rest is bekend. Ik kwam om half 7 's ochtends thuis. Puf!

Vandaag dus een Arrecife gedaan maar daar morgen meer over!

Vanavond gaan we met een Air Exel vluchtje, die nu overgenomen is door de City Hopper, naar Maastricht.
Vandaaruit morgen een vlucht naar Tenerife die eindigt in Amsterdam om 03.00 am.
Zal best wel vermoeiend zijn maar toch heb ik megazin. Ik ga namelijk gezellig met Maria. Jaren terug, toen zij net in dienst was, zaten wij al samen in Maastricht. Ik kan me nog herinneren dat het toen heel mooi weer was en we bij het zwembad lagen.
In December hebben we samen de Lapland stop gedaan en stonden we in Rovaniemi in het donker op de lange latten.
En nu dus weer naar MST samen. Dat wordt uit eten gaan, naar de kroeg en vooral veel lachen en beppen!
Bijna was Michel ook aanwezig geweest maar een bruiloft gooit roet in het eten.
Jullie zien de foto's wel! Van ons dus..................niet van de bruiloft ;-).

Vandaag eigenlijk niks beleefd. Gestreken, de badkamer gepoetst, slaapkamer gedaan. Saai hé?

Weer niet opgeroepen. Wat een mazzel. Ik ga maar eens vroeg naar bed!

Niet opgeroepen en heerlijk uitgeslapen! Nu nog standby staan tot 19.00. Ik gok op een Barcelonaatje.

Met zijn drietjes gingen we in de taxi richting Rotterdam. De cockpit deed vandaag twee stretches en zouden we op Rotterdam zien.
De A4 gaf 14 kilometer file vanwege een ongeluk dus zijn we via de A44 gegaan. Ook daar reed het niet altijd even lekker door maar we reden tenminste af en toe.
Ik belde crewcoördinatie en liet ze weten dat we zeer waarschijnlijk niet op tijd op Airport Rotterdam zouden arriveren.
We kwamen dan ook 3 kwartier na de geplande tijd aan en gingen aan boord van het zojuist, te laat, gelande vliegtuig.
Bijna waren ze niet op Rotterdam geland maar uitgeweken naar Amsterdam vanwege de slechte weersomstandigheden.
Dan hadden we dus mooi voor niks in Rotterdam gestaan.
In ieder geval gingen we iets later dan gepland richting Stansted. Vlak voor de landing ging de luchthaven een kwartiertje dicht. Er werd preventief gestrooid. Even rondjes draaien dus (in de holding).
Op Stansted lag overigens geen sneeuw. Zo snel als mogelijk lieten we de passagiers aan boord komen.
Een uur na schema landen we uiteindelijk weer op Rotterdam. Niet slecht gezien de weersomstandigheden.



Mijn standby van vandaag is omgezet. In plaats van 12.00 tot 20.00 heb ik nu een standby van 19.00 tot 01.00.
Dat kan maar één ding betekenen. Dat ik standby sta voor de nacht Tel Aviv.
Deze vlucht wordt door ons gezien als De Hoofdprijs. Ik heb al even gekeken wie er allemaal op stonden. De purser was 24 uur van tevoren nog helemaal gezond en van plan de vlucht te doen hoorde ik van Crew Support maar toch vrees ik met grote vrezen. Ik haat deze vlucht!
Toch vanmiddag maar proberen een tukkie te doen.

Gisteren mocht ik het weer proberen. Vliegen naar Milaan. Dit keer wel daar geland.
's Ochtends was er ook al een vlucht naar Milaan uitgegaan en daarop zaten 50 van "mijn" passagiers van de dag ervoor.
Arme mensen. Ze zijn weer niet in Milaan geland maar moesten van wegen hevige sneeuwval op Milaan uitwijken naar Verona en werden van daar met een bus naar Milaan gebracht.
Ik had ook nog een paar oude bekenden aan boord die er vermoeid uitzagen. Gelukkig waren ze niet boos (meer?). En wij zijn gelukkig wel geland op Milaan.
Zelf was ik op één of andere manier moe en slaperig. Als purser zijnde ben je vaak wel de sfeermaker dus een slechte zaak maar gelukkig had ik een superprofessionele crew die vrolijk, fris en fruitig hun werk deden.
En nu ga ik er als een speer vandoor voor een taxiritje naar Rotterdam en vervolgens een Londen Stansted doen. Hoop ik!
Ik zie net dat het weer sneeuwt. Duimen jullie?

Ken je die mop van die vlucht naar Milaan? Die ging niet.
Ken je die mop van die vlucht naar Alicante? Die ging niet.
Ken je die mop van.................. Okay, okay, gisteravond was die wel grappig.
Als je na urenlang aan boord zitten met passagiers die het in het begin allemaal nog wel snappen maar na een paar uur toch lichtelijk geïrriteerd raken en zelfs heel boos worden.
Als je na al die uren passagiers beloofd dat ze van de vlucht afmogen maar er is niemand om de gate aan te sluiten vanwege de grote chaos op Schiphol.
Als je urenlang probeert uit te leggen aan de passagiers dat ............... ja wat valt er eigenlijk uit te leggen. Zelf snap je het ook niet meer, het is overmacht. Bovendien begrijp je maar al te goed dat de passagiers boos worden dat ze zolang opgesloten zitten.
Als je na 4 uur een passagier voor je hebt staan die op het punt staat te gaan flippen.
Als je denkt: "Oh, oh, als dat maar goed gaat".
Als de passagiers na 4 uur opgesloten te hebben gezeten in een stalen buis te horen krijgen dat de vlucht toch niet doorgaat en ze op stretchers in de luchthaven moeten slapen omdat alle hotels in de buurt vol zijn.
Als je dan in de crewroom zit uit te puffen en daar telkens weer een andere crew met bijna dezelfde ervaringen binnenkomt lopen. Ja, dan is het grappig!
Nu is het ondertussen een "je had er bij moeten zijn" gevalletje.

Het zoekplaatje hieronder is de bovenkant van de forward entry door. We zagen het al gebeuren dat een passagier een pak ijs in zijn kraag kreeg. Maar een man van de KLM (TLO-er?) was zo lief het er voor ons af te halen.


Zo zag het er uit in de cockpit. Eigenlijk wel een uniek plaatje. Het zal best eens aardig wat jaren kunnen duren voordat dit plaatje weer genomen kan worden.


Na de vlucht die niet ging staan we te wachten op de taxi die ons naar het gebouw brengt en ziet Schiphol er mooier uit dan ooit.
Als de vlucht wel was gegaan hadden we er op dit tijdstip ook gestaan. Hoeveel minder vermoeiend was het geweest voor zowel de passagiers als voor ons als we gewoon hadden gevlogen.


Ook de toren lijkt ineens indrukwekkender dan anders.


Na een beetje bijgekomen en bijgepraat te zijn in de crewroom staat mijn trouwe bolide nog steeds op me te wachten en moet ik hem voor de tweede keer vandaag van sneeuw ontdoen.


De volgende ochtend. De tuin is nog witter dan gisteren. Vooruit, nog maar een fotootje.


En Macho? Die wil nog steeds de sneeuw niet in en gunt mij die ene mooie foto van hem midden in een dik pak sneeuw niet.


Chica heeft even bij de open deur gestaan en hooghartig naar buiten gekeken. Ze ligt nu weer op haar kussentje achter de verwarming. Als de prinses op de erwt.



En straks ga ik precies dezelfde vlucht als gisteren proberen te doen. Ik ben zojuist opgeroepen uit mijn standby.
Stiekem hoop ik dat ik niet dezelfde passagiers als gisteren heb. Hopelijk zijn deze vanochtend al vertrokken.

SNEEUW
Gisteravond maar weer eens naar de total body les gegaan samen met Angela en Mariska. Daarna een zonnebankje en bijkleppen met een kopje thee.
Vanochtend heb ik heerlijk uitgeslapen en toen ik om een uur of 10 mijn gordijnen opende geloofde ik mijn ogen gewoon niet. Een dik pak sneeuw lag in mijn tuin.


Dat is echt jaren geleden, dat ik zoveel sneeuw in Nederland heb gezien. Zoals elke ochtend kan Macho niet wachten om naar buiten te sprinten. Nu echter keek hij na zijn eerste stappen bedenkelijk rond en deed voorzichtig nog een paar stappen. Snel pakte ik mijn camera. Mooi toch, zo'n donkere kat in de witte sneeuw. Maar Macho bleek een watje!


Vervolgens wilde hij er langs de voordeur uit. Misschien wilde hij even kijken of de situatie daar niet wat beter was. Niet dus!


Hij heeft het even geprobeerd maar houdt dus echt niet van sneeuw.


Bij het open raam verwonderd naar buiten staren, daar houdt hij het maar bij. Nou ja, hij heeft het geprobeerd. Chica ligt achter de verwarming en denkt er niet eens aan om ook maar één stap naar buiten te doen. Die vindt het wel best zo.

Vanavond doe ik een Milaan. De vlucht moet om 18.20 vertrekken maar ik hoorde zo juist van Edvard Niessing dat Schiphol te kampen heeft met de nodige vertragingen.
Jullie horen het morgen wel weer!