Liszha's scrappy world

Dinsdag de 16e ben ik weer eens wezen touren met Louis. Ik wilde nog steeds Padang Padang zien. Een idyllisch baaitje waar Marieke en ik een paar nachten hebben geslapen in 1999. Dat kostte toendertijd iets van 3 gulden per nacht. Je sliep dan ook wel op rieten matjes op een houten vlonder. 's Nachts kwam de zee op en hoorde je de golven tegen het vlonder slaan. Heel romantisch en giga primitief allemaal. We hebben daar toen nog onze namen in de palen gekerfd en de term "Effe Garuda bellen". Dat fotograferen was mijn missie van de dag.
Helaas..................het was half ingestort. Het dak kwam al half naar beneden en één gedeelte was gewoon verdwenen. Alleen het betonnen trappetje stond er nog. Daar heb ik nog verliefd op zitten wezen met mijn vakantieliefde en werden we vervolgens door een grote golf overspoeld. Doorweekt waren we.
Louis en ik werden zo'n beetje gestalkt door dames met stickers, t-shirt, sarongs en broeken. Dat had je er toendertijd nog niet zo.
Al met al had het ondanks de nog steeds prachtige natuur toch wel een beetje zijn charme en romantiek verloren.

Onze reis ging vervolgens richting Uluwatu, mij ook nog bekend van 1999 en volgens mijn mening qua ligging en omgeving één van de mooiste tempels.
Om 6 uur begon de Kecak en Fire dance tegen de achtergrond van de zonsondergang. Prachtig!
Er was geen muziek. De dansers, gekleed in zwart met wit geblokte sarongs gaven het ritme aan door Cak geluiden te maken. Tsjakke, tsjakke, tsjakke, tsjakke, tsjakke, tsjakke en dat een uur lang. Vraag me af of dat een leuke baan is. Misschien komen ze wel elke dag super relaxed thuis maar misschien kunnen ze na een jaar Kecak dansen geen "tsjakke" meer horen. Ik had het ze eigenlijk moeten vragen.............
Tijdens de dans kwamen ook Richard, Myrthe en Edvard, respectievelijk vrienden van Mariette, Melanie en Neill ons vergezellen. De naam Emil Ratelband is ook nog gevallen.
Edvard is na de dans overgestapt in onze taxi en gezellig met ons gaan eten in Jimbaran. Ook zo'n must die we toch nog even gedaan wilden hebben.
De setting was dan ook ideaal. Je zat nog net niet met je voeten in de branding te eten. Er staat uiteraard alleen vis op het menu. Je betaalt per ons. De prijzen worden per kilo aangegeven. De snapper van Edvard en Louis was erg lekker maar mijn krab was wat minder helaas. Dat mocht echter de pret niet drukken. De omgeving maakte heel veel goed.
Ook hier natuurlijk weer veel verkopers. Dit keer een laserstraal gekocht. Kan Macho weer leuk spelen en zich het schompes rennen terwijl ik lui in de bank zit.

Woensdag daaropvolgend had ik mijn laatste vlucht. Ik had echt zo'n "Ik heb de klus geklaard" gevoel. In het hotel aangekomen kwam ik Melanie en Myrthe tegen. Ze gingen bij Ming eten. Oh ja, Ming, dat restaurant waar iedereen het over heeft en ik nog steeds niet gegeten heb. Snel naar mijn kamer gerend. Uniform uit, kleren aan en terugrennen naar de lobby waar net de taxi aankwam. Het eten was heerlijk. Het lekkerste wat ik tot nu toe op heb hier in Bali. Ik had weer eens vis genomen. Fishcurry in a claypot. Mmmmmmmmmm

De volgende ochtend weer een uurtje of twee in de sportschool vertoefd en weer meer dan 700 calorietjes verbrand. Ik was ontzettend moe erna en na het douchen werd ik een beetje misselijk. Uiteindelijk was ik tegen de middag zo ziek dat ik de dokter maar gebeld heb. Met het komende vertrek in zicht had ik geen zin om lang ziek te zijn.
En natuurlijk kreeg ik weer de inmiddels beruchte prik in mijn bil en medicijnen. Volgens de dokter had ik wat verkeerds gegeten. Leuk, heb ik weer!
Gelukkig belde Jan me om me weer op te beuren.
De volgende middag is de dokter weer even langs gekomen en voelde ik me al een stuk beter maar om zeker te zijn dat de bacterie verdween kreeg ik nog maar eens een prik in mijn bil.

Gisteravond ben ik dan ook meegegaan naar de Farewell party van Air Paradise in restaurant Gado Gado, dat wilde ik natuurlijk niet missen. Het was leuk om nog even alle meiden te zien en we kregen nog allemaal schattige kleine kadootjes. Gelukkig hadden wij ook wat voor hun meegenomen. Een tegoedbon van een Spa in Sanur.
Na het voorgerecht ging ik me wel afvragen hoe ik in godsnaam mijn hoofdgerecht nog naar binnen moest krijgen. Degenen die mij kennen weten dat het dan echt mis is met mij.
Na twee happen van mijn overigens geweldig lekkere zalmfilet stortte ik een beetje in en besloot de taxi naar huis te nemen na afscheid genomen te hebben van alle meiden en de gastheer Barry (australische manager van Air Paradise).

Vandaag gaat het weer ietsjes beter maar of ik nou vanavond weer de fishcurry in a claypot moet eten bij Ming is natuurlijk de vraag. Wat een dilemma. Ik speel het toch maar op safe en neem iets anders.
Alfred komt ook even naar Ming om gedag te zeggen. Eigenlijk hadden Louis en ik bij hem willen eten maar ze zijn vandaag al gesloten vanwege Nipey day (de correcte spelling is vast anders, spreek uit Nippie).
Morgenochtend 6 uur is het zover. Dan zijn we opgesloten in ons hotel. Gelukkig mogen we in het hotel wel gewoon electriciteit gebruiken in tegenstelling tot de eilandbewoners. Die krijgen gelijk een bekeuring als ze daar op betrapt worden.
Wel waren ze vanochtend in het hotel bezig ramen die toegang gaven tot de straat met zwart plastic af te tapen.
Op zich vind ik het wel grappig om dit alles mee te maken. Bovendien hebben we zo een laatste dag met de hele crew bij elkaar. Iedereen komt naar het zwembad en de mannen (misschien ook wel wat vrouwen) kijken gezamelijk formule 1 in het café bij het zwembad.
Ook hebben we bedacht dat Nipey day een uitgelezen gelegendheid is om eens lekker te nippen. Zo geven wij onze eigen betekenis aan Nippie day.

En terwijl ik dit typ word ik door Alfred gebeld dat de halve Tamblingan (straat waar Ming zit) gesloten is en verplaatsen we onze afspraak naar restaurant Mamma Lucia. Je begrijpt het al, een italiaan.

Ik ga dus maar eens snel douchen. Ik moet ook nog mijn laatste CD rom met foto's op gaan halen.
Misschien is dit wel mijn laatste blog vanuit Bali, misschien vind ik maandag nog even tijd. Zo niet, tot ziens allemaal!