Nog een paar uur te gaan als het goed is. Gisteren waren er onduidelijkheden en werd ons verteld dat er nog geen flying permits waren voor Indonesie en Iran. Vandaag schijnt dat toch weer opgelost te zijn en gaan we gewoon op tijd weg.
Gelukkig maar want Jan heeft zijn afspraken erop afgestemd, Mo heeft 's middags geen klanten aangenomen en dat zou dan toch heel vervelend zijn.
Bovendien wil ik iedereen die ik gemist heb graag zo snel mogelijk weer zien. Als je de stal eenmaal geroken hebt ben je niet meer te houden, toch? De koffer is grotendeels al gepakt maar nog niet helemaal. Nog wat laatste dingetjes en dan ben ik zover. Op een of andere manier zijn altijd die laatste dingetjes het vervelendste en moeilijkste om te pakken en laat ik die tot het aller, allerlaatst wachten.
Bovendien ga ik tot aan Teheran werkend terug dus moet ik ook nog een tas met kleding die ik daarna aan kan doen inpakken. Ook zo vervelend, wat moet ik nu aan? Wat is nog schoon en toch netjes? En terwijl ik hier zit bedenk ik me dat ik ook nog vuile was in de mand heb liggen. Hopelijk gaat dat nog passen..................

Aan Frank van Duivenvoorden de "eer" om ons vanaf Teheran naar huis te begeleiden.

Ome Frans en Maris, nog bedankt voor jullie laatste commentjes en bedankt voor het compliment. Volgens mijn moeder (die verder helemaal niet bevooroordeeld is) heb ik ooit op school een 20 gekregen voor een opstel maar ik moet eerlijk zeggen dat er collega's met een betere schrijfstijl zijn. Klik hier maar eens.

Vanmiddag om 16.00 krijgen we nog een High Tea aangeboden van het hotel. Leuk van ze!

Gisteren met Nyepi day waren we (noodgedwongen) allemaal bij elkaar bij het zwembad. En hoewel ik me soms wel een beetje opgesloten voelde was het toch wel leuk om een van de laatste dagen hier gezamenlijk door te brengen. Bovendien ben ik ook al weer aardig wit aan het worden omdat ik al een tijdje de zon niet heb aanbeden. Nu is er toch weer een klein beetje een kleurtje opgekomen.
's Avonds had Bhanu, de vrouw van Charlie, een Tandori Chicken en een Curry Lamb gekookt voor ons allemaal en hebben we gezamenlijk in het Komodo Cafe gegeten. Uiteraard werd er nog gespeecht. Dit keer door Lubee. Iedereen is bedankt, Greg, Maureen, Captains, Co-piloten, Cabine en (last but certaintly not least) de TD.
Ik heb nog even een applausje voor Bhanu gevraagd die zo heerlijk had gekookt.
Ondertussen is ook al bekend dat Pak Kadek (de grote baas) ons in Oktober graag terug wil zien. Goed nieuws denk ik voor diegenen in Nederland die dit jaar door omstandigheden niet konden.
Ik gun het ze van harte want het is een ervaring om nooit meer te vergeten en hoewel ik nu blij ben om weer naar huis te gaan heb ik Bali en Air Paradise toch in mijn hart gesloten.

Nog een paar uur te gaan als het goed is. Gisteren waren er onduidelijkheden en werd ons verteld dat er nog geen flying permits waren voor Indonesie en Iran. Vandaag schijnt dat toch weer opgelost te zijn en gaan we gewoon op tijd weg.
Gelukkig maar want Jan heeft zijn afspraken erop afgestemd, Mo heeft 's middags geen klanten aangenomen en dat zou dan toch heel vervelend zijn.
Bovendien wil ik iedereen die ik gemist heb graag zo snel mogelijk weer zien. Als je de stal eenmaal geroken hebt ben je niet meer te houden, toch?

Ome Frans en Maris, nog bedankt voor jullie laatste commentjes en bedankt voor het compliment. Volgens mijn moeder heb ik ooit op school een 20 gekregen voor een opstel maar ik moet eerlijk zeggen dat er collega's met een betere schrijfstijl zijn. Klik hier maar eens.

Nog een paar uur te gaan als het goed is. Gisteren waren er onduidelijkheden en werd ons verteld dat er nog geen flying permits waren voor Indonesie en Iran. Vandaag schijnt dat toch weer opgelost te zijn en gaan we gewoon op tijd weg.
Gelukkig maar want Jan heeft zijn afspraken erop afgestemd, Mo heeft 's middags geen klanten aangenomen en dat zou dan toch heel vervelend zijn.
Bovendien wil ik iedereen die ik gemist heb graag zo snel mogelijk weer zien. Als je de stal eenmaal geroken hebt ben je niet meer te houden, toch?

Ome Frans en Maris, nog bedankt voor jullie laatste commentjes en bedankt voor het compliment. Volgens mijn moeder heb ik ooit op school een 20 gekregen voor een opstel maar ik moet eerlijk zeggen dat er collega's met een betere schrijfstijl zijn. Klik hier maar eens.

Nog een paar uur te gaan als het goed is. Gisteren waren er onduidelijkheden en werd ons verteld dat er nog geen flying permits waren voor Indonesie en Iran. Vandaag schijnt dat toch weer opgelost te zijn en gaan we gewoon op tijd weg.
Gelukkig maar want Jan heeft zijn afspraken erop afgestemd, Mo heeft 's middags geen klanten aangenomen en dat zou dan toch heel vervelend zijn.
Bovendien wil ik iedereen die ik gemist heb graag zo snel mogelijk weer zien. Als je de stal eenmaal geroken hebt ben je niet meer te houden, toch?

Ome Frans en Maris, nog bedankt voor jullie laatste commentjes en bedankt voor het compliment. Volgens mijn moeder heb ik ooit op school een 20 gekregen voor een opstel maar ik moet eerlijk zeggen dat er collega's met een betere schrijfstijl zijn. Klik hier maar eens.

Dinsdag de 16e ben ik weer eens wezen touren met Louis. Ik wilde nog steeds Padang Padang zien. Een idyllisch baaitje waar Marieke en ik een paar nachten hebben geslapen in 1999. Dat kostte toendertijd iets van 3 gulden per nacht. Je sliep dan ook wel op rieten matjes op een houten vlonder. 's Nachts kwam de zee op en hoorde je de golven tegen het vlonder slaan. Heel romantisch en giga primitief allemaal. We hebben daar toen nog onze namen in de palen gekerfd en de term "Effe Garuda bellen". Dat fotograferen was mijn missie van de dag.
Helaas..................het was half ingestort. Het dak kwam al half naar beneden en één gedeelte was gewoon verdwenen. Alleen het betonnen trappetje stond er nog. Daar heb ik nog verliefd op zitten wezen met mijn vakantieliefde en werden we vervolgens door een grote golf overspoeld. Doorweekt waren we.
Louis en ik werden zo'n beetje gestalkt door dames met stickers, t-shirt, sarongs en broeken. Dat had je er toendertijd nog niet zo.
Al met al had het ondanks de nog steeds prachtige natuur toch wel een beetje zijn charme en romantiek verloren.

Onze reis ging vervolgens richting Uluwatu, mij ook nog bekend van 1999 en volgens mijn mening qua ligging en omgeving één van de mooiste tempels.
Om 6 uur begon de Kecak en Fire dance tegen de achtergrond van de zonsondergang. Prachtig!
Er was geen muziek. De dansers, gekleed in zwart met wit geblokte sarongs gaven het ritme aan door Cak geluiden te maken. Tsjakke, tsjakke, tsjakke, tsjakke, tsjakke, tsjakke en dat een uur lang. Vraag me af of dat een leuke baan is. Misschien komen ze wel elke dag super relaxed thuis maar misschien kunnen ze na een jaar Kecak dansen geen "tsjakke" meer horen. Ik had het ze eigenlijk moeten vragen.............
Tijdens de dans kwamen ook Richard, Myrthe en Edvard, respectievelijk vrienden van Mariette, Melanie en Neill ons vergezellen. De naam Emil Ratelband is ook nog gevallen.
Edvard is na de dans overgestapt in onze taxi en gezellig met ons gaan eten in Jimbaran. Ook zo'n must die we toch nog even gedaan wilden hebben.
De setting was dan ook ideaal. Je zat nog net niet met je voeten in de branding te eten. Er staat uiteraard alleen vis op het menu. Je betaalt per ons. De prijzen worden per kilo aangegeven. De snapper van Edvard en Louis was erg lekker maar mijn krab was wat minder helaas. Dat mocht echter de pret niet drukken. De omgeving maakte heel veel goed.
Ook hier natuurlijk weer veel verkopers. Dit keer een laserstraal gekocht. Kan Macho weer leuk spelen en zich het schompes rennen terwijl ik lui in de bank zit.

Woensdag daaropvolgend had ik mijn laatste vlucht. Ik had echt zo'n "Ik heb de klus geklaard" gevoel. In het hotel aangekomen kwam ik Melanie en Myrthe tegen. Ze gingen bij Ming eten. Oh ja, Ming, dat restaurant waar iedereen het over heeft en ik nog steeds niet gegeten heb. Snel naar mijn kamer gerend. Uniform uit, kleren aan en terugrennen naar de lobby waar net de taxi aankwam. Het eten was heerlijk. Het lekkerste wat ik tot nu toe op heb hier in Bali. Ik had weer eens vis genomen. Fishcurry in a claypot. Mmmmmmmmmm

De volgende ochtend weer een uurtje of twee in de sportschool vertoefd en weer meer dan 700 calorietjes verbrand. Ik was ontzettend moe erna en na het douchen werd ik een beetje misselijk. Uiteindelijk was ik tegen de middag zo ziek dat ik de dokter maar gebeld heb. Met het komende vertrek in zicht had ik geen zin om lang ziek te zijn.
En natuurlijk kreeg ik weer de inmiddels beruchte prik in mijn bil en medicijnen. Volgens de dokter had ik wat verkeerds gegeten. Leuk, heb ik weer!
Gelukkig belde Jan me om me weer op te beuren.
De volgende middag is de dokter weer even langs gekomen en voelde ik me al een stuk beter maar om zeker te zijn dat de bacterie verdween kreeg ik nog maar eens een prik in mijn bil.

Gisteravond ben ik dan ook meegegaan naar de Farewell party van Air Paradise in restaurant Gado Gado, dat wilde ik natuurlijk niet missen. Het was leuk om nog even alle meiden te zien en we kregen nog allemaal schattige kleine kadootjes. Gelukkig hadden wij ook wat voor hun meegenomen. Een tegoedbon van een Spa in Sanur.
Na het voorgerecht ging ik me wel afvragen hoe ik in godsnaam mijn hoofdgerecht nog naar binnen moest krijgen. Degenen die mij kennen weten dat het dan echt mis is met mij.
Na twee happen van mijn overigens geweldig lekkere zalmfilet stortte ik een beetje in en besloot de taxi naar huis te nemen na afscheid genomen te hebben van alle meiden en de gastheer Barry (australische manager van Air Paradise).

Vandaag gaat het weer ietsjes beter maar of ik nou vanavond weer de fishcurry in a claypot moet eten bij Ming is natuurlijk de vraag. Wat een dilemma. Ik speel het toch maar op safe en neem iets anders.
Alfred komt ook even naar Ming om gedag te zeggen. Eigenlijk hadden Louis en ik bij hem willen eten maar ze zijn vandaag al gesloten vanwege Nipey day (de correcte spelling is vast anders, spreek uit Nippie).
Morgenochtend 6 uur is het zover. Dan zijn we opgesloten in ons hotel. Gelukkig mogen we in het hotel wel gewoon electriciteit gebruiken in tegenstelling tot de eilandbewoners. Die krijgen gelijk een bekeuring als ze daar op betrapt worden.
Wel waren ze vanochtend in het hotel bezig ramen die toegang gaven tot de straat met zwart plastic af te tapen.
Op zich vind ik het wel grappig om dit alles mee te maken. Bovendien hebben we zo een laatste dag met de hele crew bij elkaar. Iedereen komt naar het zwembad en de mannen (misschien ook wel wat vrouwen) kijken gezamelijk formule 1 in het café bij het zwembad.
Ook hebben we bedacht dat Nipey day een uitgelezen gelegendheid is om eens lekker te nippen. Zo geven wij onze eigen betekenis aan Nippie day.

En terwijl ik dit typ word ik door Alfred gebeld dat de halve Tamblingan (straat waar Ming zit) gesloten is en verplaatsen we onze afspraak naar restaurant Mamma Lucia. Je begrijpt het al, een italiaan.

Ik ga dus maar eens snel douchen. Ik moet ook nog mijn laatste CD rom met foto's op gaan halen.
Misschien is dit wel mijn laatste blog vanuit Bali, misschien vind ik maandag nog even tijd. Zo niet, tot ziens allemaal!

Vandaag weer een Perth gedaan. Gelukkig vloog ik met "mijn" crew. Diane, Grace, Miriya en Indiria. Tot voor kort vlogen Louis en ik bijna alleen met hun en dan bouw je toch een band op.
Van Diane hadden we allemaal een sleutelhanger uit Melbourne gekregen maar vandaag kreeg ik van Grace een sleutelhanger die ze samen met haar vriend in Melbourne voor me heeft uitgezocht. Het is het woord FRIEND. Hoezo lief?
We hadden vandaag een Schotse mevrouw aan boord die een grote reis aan het maken is die ze eigenlijk met haar man zou maken. Alleen werd hij op een morgen niet wakker vertelde ze mij en Mariette terwijl ze mijn hand even vasthield, vastbesloten om niet te gaan huilen. Nou, bij mij zat er al een traantje in mijn rechter ooghoek.
Ze maakt deze reis nu met een vriendin. Ik heb haar verteld dat ik haar een hartstikke sterke vrouw vindt.
Ze heeft nog een foto van mij en Mariette gemaakt en ik één van haar en Mariette en die gaan we per email uitwisselen.
Vandaag ook met de meiden adressen en telefoonnummers uitgewisseld en afgesproken dat we contact via mail en sms blijven houden. Ik zal ze best een beetje gaan missen en zeker nog heel vaak aan ze terug denken.
Er zijn al aardig wat crewleden in hun hoofd druk bezig met het thuiskomen. Ik ook! Toch is het wel dubbel. Er zijn momenten dat ik stil sta bij de dingen in Bali die ik straks in Nederland zal missen maar er zijn nu toch steeds meer momenten dat ik denk aan wat ik mis van thuis. Niet in het minst doordat er thuis iemand is die ik heel erg mis. En ik kan ook niet wachten tot ik weer met mijn katten kan knuffelen of dat ze weer lekker bij me op bed liggen.
Zou Macho me nog overal volgen? En zal Chica 's nachts nog lekker tegen me aan komen liggen en zo heerlijk spinnen? Ja, tuurlijk wel.
Thuis zijn..........lekker lijkt me dat

De regen komt met (hele grote) bakken naar beneden. Mooi weer dus om een hernieuwde poging te doen om wat foto's online te zetten. Zie ook de link rechts.



14 februari was er feest vanwege het 1 jarig bestaan van Air Paradise


16 februari brengen wij de managers, reisagenten etc. terug naar Perth en ter gelegenheid van het 1 jarig bestaan is de cabine versierd.


Even terug in de tijd met de verjaardag van Willem die hier ons kado krijgt aangeboden van Charlie. Willem trakteerde ons op een rijsttafel bij Gazebo.




Louis en ik waren ook van de partij.


De volgende verjaardag was die van Louis.


Having fun.




Zwembad van ons hotel.


Gisteravond nog met Louis naar de nightmarket in Den Pasar geweest. Erg leuk om een keer gezien te hebben maar ook wel een beetje vies. Zoals Louis zei:"Je durft bijna niet door je mond te ademen".
Er liggen allerlei soorten vlees, kip en vis uitgestald op tafels, ongekoeld. Daarbij nog de ontzettend erge rook van de uitlaatgassen maakt dat hier vast een heel bijzonder aroma aan toegevoegd is. Het was zaterdagavond en Den Pasar leek wel een mierennest.
De markt hadden we snel gezien en voor 1000 roepia (10 cent) de bemo naar Robinson genomen. Bemo is een busje waar je gewoon in kan stappen ongeacht of er al mensen inzitten of niet. Als ze maar jouw kant op gaan natuurlijk.
Daarna nog even naar Kuta gegaan. Wat een drukte daar toch! Ben nog steeds erg blij dat wij in het rustigere Sanur zitten.
Teruggekomen in mijn hotel nog heel eventjes gebeld door Jan die net terug was van wintersport.

Robbert Kain attendeerde me op een foutje (nou ja, fout). 150.000 roepia is 15 euro en 15.000 is anderhalve euro. Maar wees maar niet ongerust hoor Robbert. Ik was gewoon even niet helemaal alert. We hebben 15.000 betaald. Ik word gek van al die nullen hier!

Sorry, ik zie nu pas dat ik er 10 maart een zooitje van heb gemaakt. Ik wilde dat laatste stukje (met kruisjes) helemaal niet publiceren. Haal ik volgende keer wel weer weg. Moet nu haasten, Barbel en ik gaan guacemole en taco chips eten aan de overkant en ze zit al te wachten.

Gisteren ben ik samen met Louis, ondanks een aanhoudende hoofdpijn, waarschijnlijk een overblijfsel van twee nachten vliegen, in de taxi richting Besaki tempel gestapt.
Het hele eiland zag rood van de vlaggen en t-shirts bedrukt met het zwarte hoofd van een stier. Het was hier campagnedag voor Megawati. Tijdens de 2 uur durende rit voerde de kleur rood de boventoon. Af en toe moesten we stoppen voor een optocht van rode mensen die zich ergens op het eiland gingen verzamelen. Blijkbaar was Megawati er ook. Het was werkelijk massaal en ik weet zeker dat Megawati hier als grote overwinnaar uit de bus komt.

De Besaki tempel ligt op Mountain Agung en is de grootste tempel van Bali, ook wel de moedertempel genoemd.
Onze taxichauffeur, Scooby Doo bijgenaamd, is Hindu en stopte vlak voordat we bij de tempel kwamen eerst nog even om te offeren. Het offerbakje en de wierook lag al heel de reis klaar op het dashboard.
Erg mooi allemaal ondanks het ontbreken van de zon, wat het plaatje toch altijd net iets mooier maakt.
Al gewaarschuwd door collega's wisten we dat we er niet onderuit zouden komen met een gids te gaan. De taxichauffeur waarschuwde ons niet meer dan 150.000 roepia te betalen. De entree hadden we al betaald ver voor de parkeerplaats. Nu moesten we met zijn tweetjes eerst een kilometertje omhoog lopen om bij de tempel te komen.
We werden bij een kantoortje geroepen. Aan de officiële status ervan twijfel ik nog steeds maar ze lieten het wel erg officieel en gewichtig overkomen.
We kregen een of ander vaag verhaal van een heel erg serieus kijkende jongen en we moesten voor 8 euro een gids nemen. We zijn gewoon weggelopen nadat ze ons aanbod van 150.000 roepia ( 1 1/2 euro) weigerden.
Al gelijk liep er weer een man naast ons. "Could you please leave" zei Louis nog. Leuk geprobeerd Louis. Uiteindelijk kwamen we overeen voor 150.000 roepia. De man haastte ons eigenlijk alleen maar en kraamde een heleboel onzin uit. Ik heb tegen hem gezegd dat hij wat mij betreft zijn geld kon krijgen en verder kon gaan maar dat wilde hij ook weer niet.
Toen we boven aan de tempel aangekomen even uitrustte op een bankje werd de man toch erg onrustig en begon een heel moeilijk verhaal over dat we alles nu wel gehoord hadden enzo. Het was duidelijk dat hij weg wilde om beneden weer andere argeloze toeristen lastig te gaan vallen. Normaal kreeg hij altijd 300.000 roepia, zei hij. Louis en ik vielen allebei nogal uit tegen hem en hij droop af met 150.000 roepia in zijn zak.

Daarna zijn we rustig naar beneden gelopen en verwonderde ons over de troep die overal lag en de urinegeur die overal vandaan kwam.
Maarten merkte deze stop nog een keer op dat hij in nog geen één land zoveel mensen heeft zien vegen en dat het land desondanks op sommige plekken erg vies kan zijn.
Volgens mij komt dat ook door het ontbreken van vuilniszakken en een goede reinigingsdienst. Aan het einde van de dag gooien bijvoorbeeld de warungs gewoon hun zooi op straat. Ze vegen het nog wel even bij elkaar, dat wel. Na verloop van tijd wordt het wel opgehaald door een wagen met zo'n open laadbak. En stinken joh! Maar er zijn ook plekjes waar al zo lang als ik hier ben vuilnis ligt.

Vanwege de Megawati festaties zijn we met een omweg terug gereden en hebben we nog even Gianyar aangedaan. Heeeeeeeeeeeeele leuke tassen gekocht.

's Avonds hadden we een barbeceu bij Gazebo.
Louis en ik zijn eerst nog met Diane (API) en een airbus captain (Timbul) wat gaan drinken in de jazzclub alvorens richting Gazebo te vertrekken. We hadden ook een stel Api meiden uitgenodigd en uiteindelijk waren we met nog wat aanhang en vrienden van die en gene erbij met een clubje van 30.
Tijdens het eten kregen we van de Api meisjes nog een windgong en een sleutelhanger van Bali. Onwijs lief!
Na afloop nog gedanst en gezongen op de geimpoviseerde dansvloer. De eigenaars Resa en Elian deden lekker mee. Na klachten over geluidsoverlast werd het tijd om te verkassen.
We zijn toen naar Arena Sportcafe gegaan, waar de man van Meyke (API), manager is. Al vrij snel kakte ik in en werd mijn hoofdpijn alleen maar erger en was het alcohol niveau ook wel erg goed op peil.
Taxi naar het hotel genomen en als een blok in slaap gevallen.

Vanochtend, een beetje later dan anders, de sportschool weer onveilig gemaakt. Natuurlijk ging de zon weg toen ik een uurtje of 2 later buiten kwam.
En nu zit ik dus, vergezeld door Barbel (hokje 03), in het internetcafe.

Niet veel bijzonders te melden vandaag. Vanochtend weer 2 uur in de sportschool het luie zweet eruit gewerkt en meer dan 700 calorieen verbrand. Damn I am good!

Eergisteren heeft Mo me nog even gebeld. Gezellig hoor, zo kleppen met je zus. Dan proef je weer even het leven thuis, dat ook niet slecht is.

De Perth was ontzettend gezellig. Ik stond achter met mijn twee grote vriendinnen, Grace en Diane.
Helaas gingen ze niet meer naar Adelaide omdat ze een Seoul hadden. Zag ze nog wel bij Operations waar ze gekke bekken naar me trokken tijdens hun briefing.
De Adelaide was een echte killer en toen we 's middags om 1 uur in het hotel kwamen gisteravond ben ik lekker gaan slapen en werd tot mijn grote schande pas vanochtend om 7 uur weer wakker.
Vanavond om 23.15 weer opnieuw melden voor de Adelaide en dan drie dagen om bij te komen. Nog twee keer een Perth en dan..................koffers pakken.
Langzamerhand komt het einde dichterbij. Ik probeer er niet teveel aan te denken want dan word ik nog een soort van weemoedig.
De geplande vertrektijd van 11 uur 's avonds (lokaal) wordt al door veel mensen betwijfeld. Nou ja, we zien het wel.
Ik hoop alleen dat er voor de crew die die zelfde dag naar Perth vliegen iets geregeld wordt. Anders zouden ze 36 uur hun bedje niet zien en dan hou ik nog geen eens rekening met vertragingen en ga uit van vertrek om 23.00 uur. Dat is pas een killer.

Ik ga nu nog even aan het zwembad hangen en dan een beetje voorslapen voor de Adelaide.

Wim, hartstikke leuk dat jij nou ook eens op mijn commentjes staat. Zouden die 2 1/2 maand opschieten voor mijn pensioen, denk je?

Ik had weer veel reacties op mijn weblog en daar ben ik altijd erg blij mee.
Zelfs van mijn nichtje Angelle die een maand lang een computerverbod heeft. Ben benieuwd wat ze nu weer uitgevroten heeft ;-). Houw ook van jouw Angelle en Rowan, dikke sjoen terug. Leuk hoor Rowan, dat je zo vaak wat laat horen.
Robbert vroeg nog naar collega's. Ik heb 1x met Ruly gevlogen maar dat was helemaal in het begin. Ondertussen ook 2x met Ratna, een ontzettend leuke spontane meid. Ze spreekt ook goed engels, wat wel lekker werkt.
De rest van de namen zegt me niets.
Ook Mirjam Touwslager stond er weer op. Ik hoor het haar al zeggen: "Wat een toestand zeg, die rat".
Nee, Marieke, ben nog steeds niet op Pedang pedang geweest hoewel ik het me wel voor heb genomen maar weet ook niet of ik het nog kan vinden. Weet je nog wat er nog meer op die paal stond? Ff Garuda bellen. Was toen een uitdrukking van ons. Veel skiplezier.
Van Mark Bosgraaf hoorde ik dat het elektronisch intekenen nog niet vlekkeloos gaat. Missen wij mooi de opstartprobleempjes.

Daarnet hebben we van een ceremonie hier bij het hotel mogen genieten maar daarover volgende keer meer.

Afgelopen donderdag zijn we weer wezen raften op de rivier Telaga Waja. Wat is de natuur van Bali toch mooi.
Nog kon ik af en toe verwonderd om me heen kijken en me overdonderd voelen door de prachtige natuur om ons heen, de hoge bergen, de palmbomen er boven op, de rijstvelden, boerinnen die met balen gras, voor de koe, op het hoofd voorbijlopen.
Af en toe was het natuurlijk ook opletten geblazen wanneer de rivier wat wilder werd. Ik heb goed opgelet dat ik geen water inslikte want ik herinner me de gevolgen van vorige keer nog erg goed.
Ik zag trouwens ook nog twee dode kippen in de rivier liggen. Gatver...........
Neill Lee had het geregeld en we hadden nu bij een andere organisatie geboekt dan vorige keer. We begonnen nu dus op een heel ander stuk van de rivier wat natuurlijk wel leuk was.
Onderweg nog gestopt bij een waterval waar je onder kon staan maar daarvoor moest je eerst een heuveltje vol met gladde keien beklimmen. Ik heb er halverwege maar van af gezien maar er zaten wel een paar echte die hards in de crew die de klim volbracht hebben. Ook maakte deze organisatie een film die we gekocht hebben en Neil tot een kortere versie zal bewerken. Even alle bekenden skippen.
Morgen weer naar Perth en de twee Adelaides zitten er ook aan te komen. Ik zal blij zijn als ik die twee achter de rug heb want het zijn toch wel killers.

Vanmiddag zijn Madeleine (collega die op visite was) en de zus van Walter Bongaard weer op het vliegtuig richting Nederland gestapt. Ook de zoon van Neill en Margot heeft vanavond de kuierlatten getrokken.

We beginnen zachtjes aan al een beetje aan het einde van deze onderneming te denken. De een meer dan de ander. Ik zal Bali best gaan missen maar heb een heleboel waar ik graag weer voor thuis kom.

Ik zal nog even genieten van de laatste weken hier.

Ik kom net terug van een meeting in de lobby en heb de volgende gegevens over onze thuiskomst.

Op 22.03.03 om 23.00 lokale tijd (16.00 nederlandse tijd) vertrekken we met vluchtnummer HV 52.
Dit is uiteraard afhankelijk van het op tijd klaar zijn van het vliegtuig. Het vliegtuig komt namelijk om 18.00 lokale tijd terug van een Perth. Moet nog beladen worden enzo dus het lijkt mij een moeilijke klus.

We komen vervolgens om 21.05 GMT in CCU (Calcutta) aan en vertrekken dan om 22.05 GMT richting THR (Teheran), aankomst en vertrek aldaar resprectievelijk 04.25 en 05.25 GMT.

Louis, Mariette en ik werken tot aan Teheran en gaan dus in uniform maar in THR worden we afgelost door 1 purser en een volledige cockpit.
Ook hier natuurlijk enige onduidelijkheid, gezien het feit dat wij drietjes door 1 persoon worden vervangen.

Aankomst in Amsterdam om 12.20 lokale tijd op 23 maart 2003.
Dit alles natuurlijk onder voorbehoud.

Zo, en nu ga ik even lekker lunchen met Louis en aan het strand hangen bij Gazebo.
Morgen weer een Perth.

Op de laatste Perth die ik deed kwam een van de schoonmakers naar ons (Reinder en ik) toe en liet ons een foto zien van een hele oude kist van ons, een Caravelair uit 1967 meen ik. Hij belaadde toen in Leeds, Bradford de "tulip flights". Hij vond het volgens mij geweldig dat hij nu onze kist mocht schoonmaken. Grappig he, dat zo'n man in Perth een beetje een band met onze maatschappij heeft. Ik heb een foto van hem gemaakt en hij beloofde mij de foto van de Caravalair (schrijf ik het goed?) op te sturen. Toch leuk, vind ik.

Zo zijn er ook wel eens Nederlanders aan boord, of mensen met Nederlandse ouders, die ons graag hun kennis van de Nederlandse taal laten horen. Altijd leuk en gezellig.
Een man bestelde een whiskey coke met niet te veel Whiskey. "Dan bent u vast geen echte Australier" zei ik.
"Actually, I am dutch" zei hij.
Hij bleek uit Zandvoort te komen en zijn zus woonde nu in Haarlem.

En zo spreek je toch af en toe nog Nederlands met je passagiers.

Op zondag belt Jan altijd. Dus was ik afgelopen zondag (28e) lekker op tijd op mijn kamer. Voor mijn klerenkast heb je een verlaagd houten plafonnetje waar de airco achter verstopt is. Daar hoorde ik vreemde geluiden die verdacht veel op rattegetrippel leken. Ik had een week of 2 geleden al een rat weg zien glippen toen ik binnenkwam en ik had dit bij de receptie gemeld. Eigenlijk nooit meer gevraagd of ze er wat mee gedaan hadden.
Maar nu hoorde ik hem toch duidelijk lopen. Ik bel dus de receptie die iemand zou sturen. Die kwam uiteraard net toen Jan belde dus dat gesprek moest even onderbroken worden.
Tja, die jongen hoorde het ook duidelijk maar hij kon het plafond niet zomaar openen. Daar moesten de enigineers morgen maar voor komen. Morgen? Dat dacht ik niet. Ik ga echt niet slapen terwijl ik heel de nacht naar rattevoetjes ga luisteren. Dus pakte ik een grote waterfles zodat ik het plafond kon bereiken en liet hem zien dat je heel makkelijk de plankjes kon verwijderen.
Het was een aardige jongen die wel begreep dat hij echt niet zomaar weg kon gaan. De prullebak uit de douche moest het dus ontzien en werd als trapje gebruikt. Na het verwijderen van een paar planken zag hij de rat.
"He is dead" en met zijn vinger port hij de rat.
"Oh no, he is alive"
Hoewel ik niet echt bang ben van muizen vind ik een rat toch een stuk viezer klinken. Je hoort ook altijd van die enge verhalen dat ze ziektes over brengen enzo. Ik zat nu dus al op mijn bed om te voorkomen dat de rat over mijn voeten zou lopen wanneer hij vanuit het plafond naar beneden viel.
Maar die jongen bleef maar vol houden dat ik moest komen kijken. Nou, vooruit dan maar. Toen bleek dat het arme beestje gevangen zat in een kooitje dat ze daar geplaatst hadden met wat lekkers erin. En die rat is er nog ingetrapt ook. Hij heeft gegeten van het lekkers en vervolgens heeft het deurtje zich achter hem gesloten.
Het ratje werd even op de veranda gezet en vervolgens werden de engineers die morgen pas konden komen (?) gebeld om het plafond weer in elkaar te zetten.

De volgende ochtend weer op tijd opstaan om te gaan werken. Perth was weer aan de beurt. Ik had al een dag of 6 niet gewerkt en had er dus wel weer zin in, ook al wist ik dat de schema's vanaf die dag weer pittig zouden worden. Weer heerlijk van de service genoten. Voordat ik het weet sta ik weer te verkopen en hoewel ik helemaal geen hekel aan de Basiq vluchten heb vind ik het toch heerlijk om zoveel service te mogen verlenen zonder dat mensen hoeven te betalen.
Voor de vlucht was ik nog even snel mijn nagels aan het lakken met een blanke lak. Indiria vond het mooi en dus vroeg ik haar of ze ook wilde maar dan kon ze niet meer bidden zei ze. Ze kan alleen maar nagellak dragen als ze ongesteld is want dan mag ze toch niet bidden. Indiria komt van Djakarta en is moslim. Vandaar.
Ook gisteren (1 maart) weer een lekker Perth vluchtje gedaan.
Vandaag een BB en morgen weer naar Perth.

Vanochtend vroeg opgestaan en om 8 uur stond Lisette weer in de gym. Flink veel cardio gedaan. Bergetappe op de fiets, 20 minuten steps en eindelijk ben ik ook eens op de crossstep gegaan. Daar staat er maar eentje van dus is dat ding steeds bezet en eerlijk gezegd zag ik er ook wel een beetje tegenop. Het leek me het moeilijkste apparaat van allemaal.
Ik kreeg weer netjes uitleg en hoewel ik 10 minuten in mijn hoofd had werd er door de instructrice 20 minuten ingetikt. "Ach, ik kan altijd na 10 minuten gewoon stoppen" dacht ik nog.
Maar tot mijn eigen verbazing vond ik het toen net lekker worden, dus besloot ik nog 10 minuten door te gaan. Om het wat zwaarder te maken ben ik de laatste 7 minuten nog achteruit gegaan. En toen bleek dat je ook nog 5 minuten cooldown moest doen. Tenminste, dat stond in het display. Dus alles bij elkaar toch nog 25 minuten op dat apparaat gewerkt. En ik vond het heerlijk.
Alles bij elkaar heb ik 624 calorieen verbrand. Ha,ha, ik tel ze allemaal. Nog wat fitnessapparaten voor de armen gedaan. De gebruikelijke (ahum, dat klinkt wel erg stoer) 200 buikspieroefeningen. Mijn buik brandde weer aardig. Je zou toch denken dat zich onder die zachte bovenlaag wel wat spieren moeten gaan ontwikkelen maar ik zie nog steeds niks. Of ben ik nu te ongeduldig?
Alles bij elkaar toch 2 uur bezig geweest. Hoezo trots op mezelf?

Louis is ook niet ontkomen aan de epidemie die onder de crew heerst en is flink verkouden en heeft vandaag op zijn kamer doorgebracht. Zelf ben ik nog even naar de Gazebo geweest. Zo nog even wat paracetamol voor Louis gaan kopen en dan weer naar het hotel en op tijd gaan slapen want morgen is er weer een Perth te doen. Met of zonder Louis, dat valt nog te bezien.