Nog even en de laatste dag van het jaar vangt aan.
Ik ben nog een beetje zwakjes. Waarschijnlijk omdat ik er ook nog een blaasontsteking bij heb gekregen en een heel hoog witte bloedlichaampjes gehalte heb. Zielig hé? Nee hoor, ik word morgen, na mijn oude wijven-middagdutje, opgehaald en vier oud en nieuw bij zuslief thuis. Hoe rot ik me ook voel, ik wil echt niet om 12 uur alleen thuiszitten.
Anyway, iedereen een heel goed 2005 toegewenst!

Als klein kind werd ik al pyromaantje genoemd. Ik was altijd met vuur aan het spelen, kaarsen, lucifers, noem maar op.
Het brand blussen bij de brandweer was dan ook altijd een geweldig leuk uitje voor me. Jammer dat we nu in Hoofddorp van die gelikte brandjes hebben. Geen bal aan.
Vuurwerk vond ik altijd geweldig! Ik kon niet wachten tot het oudejaarsavond was. Maar dat moest wel. Ik werd namelijk opgevoed en in de gaten gehouden door mijn ouders.
Vandaag is de vuurwerkverkoop begonnen en dat hebben we geweten hier. Het knalt aan alle kanten.


Chica interesseert het niet zo maar mijn Macho is echter soms een watje en zat dus trillend onder mijn bed. Zo zielig. En kom niet aan mijn Macho! Een paar keer ben ik nog de straat opgerend om eens één van die terroristjes aan te spreken. Nergens te bekennen. Gelukkig misschien maar.
Ik heb de politie nog gebeld, of ze er überhaupt wat aan doen. Ik kreeg zo'n half gaar antwoord dat ze er wel mee bezig waren en soms zelf wel eens een bekeuring uitdeelde. Grrrrrrrrr........wat een stelletje watjes zijn het toch! Ik word hier echt zo giga boos om. Je kan hier in dit land gewoon de wet overtreden, op grote en op kleine schaal.
Het allerergste vind ik eigenlijk dat die kinderen dus ouders hebben die geen overwicht hebben, niet in de gaten hebben wat hun kinderen doen, wie het niet interesseert en die misschien zelfs wel weten dat hun kids met vuurwerk de straat opgaat.
Dat zijn dezelfde ouders die hun kinderen met hun vieze stoelen op de vliegtuigstoelen laten staan en me stom aankijken als ik er wat van zeg. Dezelfde ouders die hun kinderen één grote puinhoop laten maken alsof er een derde wereldoorlog heeft gewoed in de kist en dit vervolgens voor de schoonmaak achterlaten.
Dezelfde ouders die het normaal vinden als hun kind "Cola" tegen je snauwt als ze een colaatje willen.
"Ik hoorde alstublieft maar wat zei je nou daarvoor?" is een opmerking die wij dan nog wel eens plaatsen, maar het is natuurlijk van de gekke dat de ouders daar niks van zeggen.
Dat soort ouders zouden ze nou eens een bekeuring moeten geven. Wat? Een bekeuring? De cel in. En verplicht een herinburgeringscursus volgen want deze mensen zijn toch wel heel ver van onze maatschappij af komen te staan.
Of sta ik er soms zo ver van af?

Collega Y. die een paar maanden door India aan het trekken is, is gelukkig okay. Vanochtend kwam er een email binnen met in de regel onderwerp: "Ik ben ok!!!".
Ze zat lekker in Palolem Beach aan het strand te eten toen het water steeg en binnen twee minuten de tafels en stoelen wegdreven.
Even was ze bang dat het water verder zou blijven stijgen maar dat deed het gelukkig niet. Nog even later was het water weer weg en hielp iedereen met opruimen.
Dat was dus mazzel hebben!

Arjan van der Velden wordt al sinds 10 december vermist. Dit las ik op het weblog van Didimon. Hij werkt in Alphen aan den Rijn, mijn woonplaats. Arjan is een vliegtuigspotter en woont in Zoeterwoude.
Er vanuit gaande dat alle kleine beetjes helpen vraag ik jullie om ook even op de website die zijn broer heeft gemaakt te kijken. KLIK HIER om er naar toe te gaan.

En terwijl het overgrote deel van Nederland zich tegoed deed aan de kerstdis werd Azie overvallen door een zeebeving. Een ramp van onwijs grote omvang. Onbegrijpelijk! Kippevel! Wat een raar jaar is 2004 toch geweest. Is dit de afsluiting van alle rampen die dit jaar gebeurd zijn? De grand finale? Madrid, Theo van Gogh, de moord op een leraar............het zou er allemaal bijna bij verbleken.

Als eerste dacht ik aan de crew in Bali. Bali werd (gelukkig) niet vermeld op het journaal maar je vraagt toch af hoe ver het gereikt heeft. Een sms-je naar een collega bracht opheldering. Bali was okay volgens Operations. Pffffff. Gelukkig zeg!

Een vriendin van me werkt sinds kort bij Holland Exel en zou vandaag naar Goa vliegen. Het wordt nu Colombo waar ze slachtoffers ophalen en vervolgens doorvliegen naar Goa waar ze worden afgelost door een nieuwe crew. Het is haar verder nog onduidelijk wat er allemaal gaat gebeuren. Wel heeft ze een extra koffer met kleren en andere zaken die kunnen helpen meegenomen. Misschien een druppel op een gloeiende plaat maar ik vind het zo gigantisch lief van haar.

Kerst in bed! De dagen zijn eigenlijk een beetje aan me voorbij gegaan. Veel telefoontjes van familie en sms-jes van vrienden. Waarschijnlijk vonden ze het zielig dat ik alleen op bed lag met kerst maar eerlijk gezegd kon het me niet minder schelen. Langzaam aan gaat het beter maar natuurlijk lang zo snel niet als ik zou willen. De arts had 10 dagen voorspeld dus hou ik daar maar een beetje aan vast.
Veel spannends heb ik op dit blog dus niet te melden maar gelukkig heb ik mijn foto's van mijn laatste vlucht Barcelona nog.
Toen ik aan boord kwam zag ik dat er een kist van Finnair naast ons stond. Op mijn stopje Lapland heb ik er daar nog nogal wat van gezien. Toen ik naar achteren liep zag ik overal in het gangpad sterren liggen die wij bij de engelse kindertjes op hun gezicht en in hun haar geplakt hadden. Het was de kist waarmee we naar Finland zijn geweest! Wat een toeval.
De Finnair kist werd gede-iced. Tijd voor wat foto's.




Ik heb het al zo vaak gezien maar het blijft mooi. Volgens Wiendeld (Groningen) heb je 's avonds wel even een lekkere douche nodig.

Hieronder nog twee foto's van de nadering op Barcelona.

Het is even geleden dat ik hier wat van me heb laten horen maar de afgelopen dagen heb ik dan ook doodziek op bed gelegen. Ik wist niet dat je van een keelontsteking zo ziek kon zijn.
De assistente van mijn huisarts blijkbaar ook niet want die raadde me paracetamol aan. Dit na het doornemen van een duidelijk opgelezen vragenlijst.
"Goh", dacht ik nog, "zou zo iets echt werken?"
Weten jullie wat haar conclusie was?
"Keelpijn kan wel 7 dagen duren" Echt waar, ze las het zo voor, geen enkele intonatie what so ever, ze probeerde niet eens te verbloemen dat ze het oplas.
Met veel moeite probeer ik tot haar door te dringen en uit te leggen dat het al even duurt en dat het het niveau van gewone keelpijn allang voorbij is, dat mijn oren en nek ook al pijn doen en dat mijn nek dik is en dat ik het niet lang meer trek. Daarop neemt ze contact op met de huisarts en belt me terug."
Paracetamol is weer haar advies. "En als het nu keelontsteking is?" vraag ik haar. Je raadt het al ............. paracetamol.
Toen is Lisette heeeeeeeeeeel erg boos geworden. Lisette heeft pijn. Lisette is moe. Don't mess with me now.
Okay, dan zal de dokter nog wel terugbellen. En ook die adviseerde................juist ja........paracetamol. Als ik vrijdag nog zo'n hoge koorts had (39 graden!) dan moest ik maar eens langskomen.
Nou had ik al een hele nacht niet geslapen van de pijn en als ik al wel even in slaap viel dan ging ik snurken van de bijkomende verkoudheid en werd ik er zelf wakker van. Ik was niet happy.
Tegen de avond zag ik het echt niet meer zitten en ben door de bovenbuurjongen (een goede buur is beter..................) naar de huisartsenpost in het ziekenhuis gereden.
Mijn keel was inmiddels zo dik dat ik zelfs raar praatte. Ik volstond dan ook maar met te zeggen dat ik keelpijn had. Op mijn pijnlijke tong legde hij een houten spatel (kon ik in ieder geval niet op zijn duim bijten) en keek heel bedenkelijk.
"Natuurlijk heb je pijn, dat is een hele dikke en vieze keelontsteking."
Wat een opluchting, iemand nam me serieus. Kuurtje gekregen en weer een pijnlijke slapeloze nacht in. 's Ochtends kwam mijn moeder om voor me te zorgen. Wat een lieverd toch!
En na een derde slapeloze nacht stond ik om een uur of 5 's ochtends onder de douche omdat ik per ongeluk sap over mezelf had heen gegooid.
En toen ben ik eindelijk in slaap gevallen door alle pijn en snurkgeluiden heen heb ik een paar uur geslapen. Ik voelde me gelijk een stuk beter.
Alles is nog dik en enigszins pijnlijk maar wel houdbaar en ik ben ook voorzichtig weer wat gaan eten want dat had ik ook al een dag of drie niet gekund. Helaas heb ik er geen geld voor Dafur mee kunnen inzamelen.
De kerst zal ik dus op bed doorbrengen maar dat boeit me eigenlijk niet zo. Eigenlijk had ik 1e kerstdag moeten werken. Wel rot voor de collega die nu opgeroepen wordt maar ja..........
En nu ga ik even mijn laatste tablet van de dag innemen en weer lekker slapen. Slapen is genezing. Toch?
En oh ja............iedereen een geweldig goed kerstfeest toegewenst.

SMS die ik vanmiddag uit Rovaniemi ontving:
Af en toe sneeuw, meestal regen. De kerstman was echte helemaal super! Morgen op de sneeuwscooter naar de huskys.
Klinkt goed!

Morgen, net als vandaag, een vluchtje Barcelona en dan kan mijn weekend beginnen. Heb al een hele leuke afspraak.....................bij de tandarts! Yeach!

Kreeg een sms-je uit Rovaniemi. De crews zitten nu in een beter hotel. Het regende er maar morgen zou het kouder worden.

FOTOVERSLAG
Vervolg op Rovaniemi:
Eigenlijk wilden we de volgende dag op de sneeuwscooter gaan toeren maar deze bleken op de drukke zaterdag heel moeilijk te bemachtigen. Dus zijn we maar in een taxi gestapt om ons richting de skislopes te laten rijden.


De skischool had als waakhond de meest lieve husky ooit. Maria en ik waren weer eens verliefd.


Rare ervaring, in het donker skiën, vooral als het gewoon middag is.




Alhoewel ik een beetje gek werd van het feit dat het steeds donker was had ik deze ervaring niet willen missen.


Met dezelfde passagiers als op de heenweg gingen we terug naar Bristol. Eerst moesten de vleugels gede-iced worden.
Vervolgens brachten we de kist leeg naar Bournemouth zodat hij klaar stond voor onze collega's die de volgende dag ook weer engelse kindertjes naar Santa Claus zouden vliegen.


De taxi bracht ons naar dit hotel. Ziet er sjiek uit en was het ook wel, vooral gezien de prijzen maar toch ook weer een beetje vergane glorie.


Uitzicht vanuit mijn hotelkamer. Not bad at all!


Impressies van het kustdorpje Bournemouth. Zo lekker engels!






Grandma Jetta was er ook! Met haar vriendinnen. Kennen jullie die man die bij veel politici op de foto opduikt. Zo iemand hadden wij ook bij ons deze stop!




Maria en ik voelde ons wel bekocht toen we zagen dat je hier gewoon voor niks met Santa op de foto kon. En zoals je ziet is dit echt wel de echte.


Niks niet verkleed. Gewoon de echte Santa!




Voor surfen leek het me een beetje erg koud maar Maria had 's ochtends wel jet ski's gezien. Ze wilde nog gaan klagen bij de receptie dat het uitzicht verstoord werd.


Eén van de personeelsleden vertelde ons nog heel trots dat de queen mom in dit hotel heeft gelogeerd.


Maria en ik gingen op verkenning in dit hotel dat al ergens eind 19e eeuw gebouwd is.


En vonden de perfecte locatie voor ons volgende kerstfeest. We hebben het alvast geboekt.


Wachten in de lobby op de taxi die ons naar Heathrow zou brengen. Vandaar zouden we een KLM vlucht naar huis nemen.


Zouden we............we werden afgezet bij terminal 2. Alleen bleken we in terminal 4 te moeten zijn, dat werd rennen naar de ondergrondse die ons naar terminal 4 bracht. Helaas, check-in closed.
Hier zitten we dan ook te wachten op de bus naar Stansted.


In Stansted bij de incheckbalie wachten. Er waren genoeg no-shows en wij konden nog mee.


Jammer, we hadden nog wel een nachtje in Londen willen blijven.

Ik had me er al bij neergelegd dat ik met oudjaar om 23.35 land. Leuk is het niet maar it comes with the job. Bovendien had ik vorig jaar wel erg veel mazzel en had zowel met kerst als met oud en nieuw vakantie.
Dit jaar moet ik er dus weer aan geloven. Ik zag al doemscenario's van een lege crewroom met hier en daar een depressieve purser of c.a. want je zal maar moeten werken op deze dag.
Vanochtend kreeg ik een sms-je van een collega die gehoord had dat ik ook om half twaalf landde en dat we nog wel even gaan bubbelen. Ineens heb je er dan weer een goed gevoel over. Wat kan ik nog meer doen om het gezellig te maken? Happy Newyear hoedjes halen, Jip en Janneke bubbels...........kortom, het komt wel goed!

Het stopje begon leuk maar rustig. Eerst leeg naar Bristol en vervolgens een vliegtuig vol opgewonden kinderen naar Rovaniemi, Finland gebracht.
Daarna leeg terug naar Bristol.
De volgende ochtend weer een vliegtuig vol blije kinderen die Father Christmas gingen opzoeken.
Ik had toevallig glitters en sterren meegenomen en we hebben onze creativiteit losgelaten op de kinderen die dit helemaal top vonden. Ze mochten zingen en moppen vertellen door de p.a. Ik weet bijna zeker dat ze zich deze vlucht nog lang zullen herinneren. Wij trouwens ook.
Wat een onwijs leuke kinderen waren het. Als je 10 nederlandse kinderen aan boord hebt heb je je handen vol. Deze kinderen waren zo netjes en beschaafd dat je ze wel kon zoenen. Zo gingen ze netjes in de rij staan om door ons geglitterschminkt te worden of een leuk kerstliedje te zingen.
Please en thank you is ze met de paplepel ingegoten. 86 kinderen en toch (een soort van) rust aan boord. Dat zal menig collega niet kunnen geloven maar ik vertel je.............het kan!
In Rovaniemi kwamen we in een verschrikkelijk slecht hotel terecht dat de naam hotel in onze ogen eigenlijk niet mag dragen. Maar we besloten er het beste van te maken en zijn na een (fris)drankje gedaan te hebben met een andere crew richting Santa Claus village getogen.


Daar zijn Maria en ik met Santa op de foto gegaan en hebben we bijna allemaal een kaartje verstuurd op het postkantoor van Santa met een speciaal Santa postzegel, we zijn van de sneeuwijsbaan afgegleden en hebben een foto van onszelf gemaakt op de poolcirkel.
Dikke pret daar dus.


Vervolgens afgegleden naar een pub in het centrum van Rovaniemi.


Waar we géén Pictionary hebben gespeeld!


Ik en A. gingen als eerste terug naar het hotel en de rest heeft het nog een paar uurtjes langer volgehouden.
Wat we de volgende dag gedaan hebben vertel ik later. Ik ga nu mijn bedje opzoeken.

Droomreis naar kerstman wordt drama
Hennie attendeerde me op dit artikel. Kinderen die vanuit engeland met het vliegtuig naar de kerstman gaan en onverrichterzake terug moeten keren om hun vlucht op tijd te halen. Hoe zielig! Ik hoop dat het ondertussen beter geregeld is en onze passagiertjes meer geluk hebben.

Drama
Drama, drama, drama. Het schijnt giga koud te zijn in Rovaniemi, waar we toch wel 30 uur verblijven en dus blijkbaar hele leuke dingen kunnen doen zoals sneeuwscooteren, de kerstman bezoeken (die woont daar!) enz, enz.
Maar om buiten te overleven moet je wel voorzien zijn van thermo ondergoed, hele warme ski-like kleding, snowboots etc. Laat ik dat nu allemaal niet hebben. M. en ik hebben al telefonisch contact om de 5 minuten. Zij heeft hetzelfde probleem. Verdorie!
Ga ff snel bij de Bristol kijken of ze er nog wat goedkoops hebben.

Op stop
Overmorgen ga ik lekker toch op stop. Vanmiddag liep ik op mijn gemakkie in Den Haag en wordt ik gebeld op mijn mobiel. Vier dagen Engeland en Finland (Rovanemie ofzo). Daar waar de kerstman woont.
Morgen nog een standby en daarna koffer inpakken. Jippie!

Vergeet ik helemaal te vertellen dat ik voor het eerst van mijn leven lol heb gehad bij de tandarts. Ik heb me werkelijk moeten verbijten om niet de slappe lach te krijgen.
Ik had allemaal vieze smaakjes in mijn mond en wilde nog snel even slikken maar voordat ik er erg in had stopte de tandarts zijn hand in mijn mond. Net toen ik hem dicht deed. Beet ik gewoon keihard in zijn duim.
"Au"
Ik natuurlijk van: "sorry, sorry, sorry". Hij keek echt een beetje beduusd.
Terwijl ik daar lig met mijn mond open en de tandarts flink aan het boren is krijg ik er bijna de slappe lach van. Het heeft me echt heel veel moeite gekost om die te onderdrukken. Heel hard aan iets anders liggen denken. Het idee dat het natuurlijk hartstikke stom is als je bij de tandarts de slappe lach krijgt terwijl die man heel serieus jouw kies aan het afslijpen is maakte het alleen nog maar erger.

Eigenlijk heb ik helemaal geen zin om te "schrijven" (typen is eigenlijke een beter woord maar bekt niet lekker). Ik ben echt wel een beetje uit mijn hum.
Ik ben al een tijdje verkouden, zoals wel meer mensen in mijn omgeving. Bij mijn laatste vlucht (Berlijn) kreeg ik er nogal last van. Tijdens de vlucht gingen de holtes boven mijn ogen pijn doen, mijn oren deden pijn bij de daling etc.
Toch wilde ik me niet ziek melden omdat ik bang was van mijn Egypte stop afgehaald te worden. Maar ja.........soms kan je niet anders.
Ik heb nog gesmeekt om vrije dagen maar dat ging niet. Gisteravond heb ik me beter gemeld en was er al iemand anders op deze stop gezet! Flink balen dus..........en dan druk ik me nog netjes uit.
Nu heb ik in plaats van een stop van 9 tot en met 13 december van 8 tot en met 13 december standby van 10 tot 18 uur. Lekker is dat!
Als ik dit soort dingen aan mijn zus vertel trekt ze een wenkbrauw op en kijkt ongelovig. Dan snapt ze echt niet waarom ik dit werk in godesnaam blijf doen. Tja.......omdat het een verslavende baan is. En er zijn ergere verslavingen. Met deze verdien je tenminste je brood nog en heb je het tijdens je werk erg naar je zin. Het kan slechter!
Maar het is waar. Het gaat allemaal erg star en moeizaam als wij als vliegend personeel wat willen. Meedenken.................mmmmmmmmmmm......misschien wel de individuele collega maar het systeem werkt niet erg mee.
Nou maar hopen dat ze mijn standby's op gaan vullen met een leuk stopje. Ik vind dat ik dat na zo'n zwaar seizoen wel verdiend heb.
Er gaan een heleboel stopjes Lapland! Duim voor me!

's Avonds
Vanmiddag een uur bij de tandarts gelegen. Ik heb nu zo'n mooie zilverkleurige noodkroon. Gelukkig helemaal achterin mijn mond.
Tandarts ergerde zich aan zijn nieuwe assistente. Zij werd er nerveus van maar gaf niet op en bleef proberen. Ze bleef me toespreken. "U doet het goed hoor". Huh? Wat doe ik goed? Ik lig met mijn mond open op een tandartsstoel en kan geen kant op. Ik hoop dat de tandarts het goed doet.
Nog twee weken en dan komt de echte kroon!

Een zwarte Piet die een rokje uit het rek haalt en voorhoudt! Je ziet wat rare dingen.
Vandaag via Rotterdam op en neer naar Berlijn geweest. Lekker kort vluchtje maar wel even doorwerken hoor. Hoe korter de vlucht hoe sneller je dat gangpad door moet. Puf, puf........allemaal maar weer net gehaald.
Berlijn was grijs, koud en triestig maar volgens een enthousiaste ipb-ster helemaal te gek. Volgens haar kun je er onwijs shoppen. Te zien aan het aantal papieren en plastic tassen vol aankopen is haar dat aardig gelukt.

Grrrrrrr........alsof december nog niet duur genoeg is. Krijg ik een bekeuring binnen van de administratieve eenheid van Politie Haaglanden, Unit Intake-Bek afh.
Misschien moeten ze eerst een duidelijkere bewegwijzering maken zodat je je niet helemaal rot hoeft te zoeken en dus moet gaan haasten om op tijd op je afspraak te komen.
Ach........kan ik in ieder geval even lekker lopen zeuren.

Over een uur moet ik op de sportschool zijn. Eigenlijk helemaal geen zin maar ik heb nu eenmaal afgesproken met A. om 13 uur. Gister na de kaderdag heb ik me ook al in het zweet gewerkt op dezelfde sportschool maar vooruit maar weer Harzing. Is goed voor je.
Om 15 uur hebben we de zonnebank besproken en dat lijkt me op dit moment het meest aanlokkelijk. Ik heb een loopneus en een beetje keelpijn en dichte oren. Ik ga vandaag in stand langzaam heb ik me voorgenomen.



De kaderdag was best leuk maar ook niet zo leerzaam als ik hoopte dat het zou zijn. Ik heb wel wat geleerd hoor. De Ik-methode bijvoorbeeld. Gedrag, gevoel en gevolg benoemen in die volgorde. En daarna natuurlijk de mening vragen van degene die je aanspreekt. Een heleboel van dit soort methodes blijk je in de praktijk al (gedeeltelijk) te gebruiken. Het kan nooit kwaad echter om je hier van bewust te zijn en het te perfectioneren. Ik vind het altijd wel leuk om hier een beetje mee te spelen.

Verder is onze rol als leidinggevende in het commerciële proces aan bod gekomen. Het draaiboek had ik zelf al een beetje in mijn hoofd zitten. Ik zat er niet ver naast.

Later op de avond:
A. is de stoerste vrouw van Alphen aan den Rijn (selfproclaimed). Ze had nog meer keelpijn dan ik en zelfs hoofdpijn en desondanks kwam ze toch opdagen. We moesten onszelf aardig wat moed in moesten spreken maar raakten gaandeweg toch enthousiast en hebben ons flink in het zweet gewerkt.
Morgen moet ik echt op Sinterklaascadeautjesjacht, heel veel boodschappen inslaan. Mijn huisje opruimen en strijken, en , en, en................. pffffff....ik ga naar bed.

Vandaag even voor gaan proeven in Sharm el Sheikh (Sjarm el Sjeig). Heel toevallig vloog ik vandaag met A. die ook op de stop zit. We zaten ons dus al helemaal te verkneukelen.
Niemand werd ziek vandaag. Hoewel veel passagiers wel ter plekke ziek waren geweest.
Ik ga nu snel mijn bedje opzoeken. Ik word morgenmiddag in Brabant verwacht ter ere van de verjaardag van Sinterklaas. Een beetje vroeg, dat wel, maar we zijn allang blij dat de hele familie op één dag kan.

En ja hoor........het was krabben gisterochtend. Maar ik heb echt de meest geweldige auto gekocht. Na een minuut of 2 de aanblazer op hoog te hebben gezet hoef je de voorruit alleen nog maar schoon te vegen en de twee zijruiten grotendeels ook. De achterruit heeft natuurlijk een geweldige achterruitverwarming en ontdoet zichzelf helemaal van ijs.
En joepie de poepie. Als je gaat rijden blijft de binnenkant gewoon schoon. Ik kan gewoon vrij uit ademen zonder dat de binnenkant beslagen raakt.
I love my new car!

Luxor en Hurgada. Het blijft een draak van een vlucht maar als je leuke collega's en niet te vergeten vriendje Gerben bij hebt dan is het eigenlijk best leuk allemaal.
Als je dan met het uitstappen passagiers hebt die je een hand geven dan weet je dat je het goed gedaan hebt en je je target bereikt hebt.

Over handjes geven gesproken:



Overigens hebben we altijd wel de neiging om een beetje teveel van het goede mee te nemen op zo'n lange vlucht. Een kleine greep uit onze noodvoorraad:




De landing op Hurgada bij zonsondergang:



Op Hurgada gaf ik het purserstokje over aan K. voor de inbound vlucht. En dat heeft ze geweten.
Het toilet vóór is constant bezet geweest door een man die alleen maar zieker en zieker werd. Van het toilet afkomen was eigenlijk geen optie. Ik heb dat trouwens nog nooit eerder meegemaakt. 5 uur heeft deze man op het toilet gezeten. Hij werd zieker en zieker en uiteindelijk is dan ook door K. en de captain besloten om op Schiphol de ambulance te laten komen. Via de servicedeur is hij door de ambulancemedewerkers de trap afgeholpen en op de brancard gelegd.
Ongelooflijk hoe iemand ogenschijnlijk gezond aan boord kan komen en vervolgens als één hoopje verzwakt mens na 5 en een half uur vliegen van boord gaat.
Hopelijk gaat het vandaag al een stuk beter met hem.

Teruggekomen op Schiphol ging iedereen als eerste zijn/haar schema uit het postvak halen. Iedereen van onze crew had een leuk stopje op zijn/haar rooster. En..........joepie de poepie............Gerben en ik gaan samen vier dagen naar Egypte! Drie daarvan zitten we in Sharm el Sheikh en 1 in Luxor.
Gerben heeft onze culturele tripjes al gepland.
Dit is natuurlijk wel iets om naar uit te kijken. Ik denk dat ik alleen héél erg goed op ga letten op wat ik eet.

Om acht uur vanochtend hoorde ik voor het eerst dit jaar het door mij zo gehate geluid. Krabben! En dan wel het krabben van de auto.
Gatver de winter is echt begonnen. Gelukkig ging ik zelf pas om een uur of 10 de deur uit en waren mijn ramen al ontdooid maar ik vrees met grote vrezen voor morgenochtend. Dan probeer ik toch rond 06.45 weg te rijden op weg naar mijn Luxor-Hurgada.

Ik heb mijn leven weer gebeterd. Ik ben nu zelfs 2 avonden achter elkaar gaan sporten. Erg trots ben ik op mezelf. Nog even en ik krijg spieren! ;-)
Morgenochtend even naar Den Haag en vervolgens doorrijden naar vriendje Gerben in Amsterdam. Even chillen samen.
Overmorgen een draak van een vlucht. Luxor-Hurgada. De hoofdprijs! Gelukkig heb ik een onwijs gezellige crew, allemaal ouwe jongens, krentenbrood. En vriendje G. had ook een Luxor-Hurgada maar dan een uurtje of 3 later. Gelukkig was er iemand van onze crew zo lief te ruilen met G. en staan we samen op één vlucht. Gezellig!
En nu gaat ik slapen, mijn ogen vallen zo'n beetje dicht. Dat krijg je van al dat harde trainen.

Op luchtvaartnieuws las ik dat recent een aanval op de luchthaven Heathrow en een Londense zakenwijk is verijdeld.
Het zou hier om een actie van Al-Qaida gaan die 11 september zou benaderen. Kippevel krijg ik er van. En een ontzettend onveilig gevoel. Dit is geen ver van mijn bed show meer.
Lees hier meer.

Een paar jaar geleden had ik de vader van een ini-genootje aan boord. Even netjes een handje geven dus en me voorstellen. Ik gaf de vrouw die bij hem was ook een hand en zei: "En u bent de moeder?"
"Nee, ik ben de zus!"
Dat zijn van die momenten dat je jezelf wel voor je kop kan slaan.
En daar moest ik weer even aan denken toen gisteren een jongeman en een man gekleed in dezelfde trui binnenkwamen.
"Vader en zoon?" vroeg ik
Je raadt het al, het waren gewoon vrienden.
Ik ga zo naar Barcelona en ben van plan mijn mond dicht te plakken met pleisters.

Vijf voor vijf vanochtend. Terwijl het grote deel van Nederland in diepe slaap is parkeer ik mijn auto en loop naar het gebouw. Het is nog donker. Soms realiseer je je ineens weer wat een raar beroep je eigenlijk toch hebt.
De reis ging vandaag naar Antalya, zowel heen als terug helemaal vol. Veel golfers. Zo'n 83 extra golftassen.
Ik hoorde dat er veel beginners bij zaten en dat ik ook nog wel mee kon. Helaas, ik denk niet dat mijn baas dat had gewaardeerd.

Voor de eerste keer van dit seizoen zat ik weer op een kist die gede-iced moest worden. Een groep leerlingen die er zo'n 25 minuten over gedaan hebben. Daarna zijn we naar de de Polderbaan getaxied. Alles bij elkaar zo'n 50 minuten te laat de lucht ingegaan.
Toch hebben we, ondanks de lange vluchtduur op de inbound vanwege tegenwind, veel tijd in kunnen halen door heel snel om te draaien.

Morgenavond gaat de vlucht naar Barcelona en begint mijn weekend alweer. Lekker!

Via Rotterdam naar Kopenhagen met 77 passagiers heen en 84 passagiers terug. Uurtje vliegen heen, 1 uur 10 vliegen terug. Het soort publiek zou ik omschrijven als beschaafd en dat bedoel ik positief. Vrij relaxed dus allemaal.
Teruggekomen op Amsterdam zat er één andere crew die het al erg gezellig had en waar we ons nog eventjes bijgevoegd hadden.
Onder andere Loppies was van de partij. Zij "behoort" tot de uniformcommissie en heeft ons één van de nieuwe uniformonderdelen geshowed.
Gezien de sfeer in de crewroom had het nog erg laat kunnen worden maar ik besloot verstandig te zijn en na het drinken van mijn drankje in mijn nieuwe bolide richting huis te rijden.
Zo, nu nog even een uurtje fitnessen met A., zonnebankje en dan weer richting Almere om zus te helpen met decoratie van de zaak.
Morgen richting Breda om de nieuwe Xenos daar samen met mijn moeder leeg te halen. Twee verdiepingen schijnen ze daar te hebben. Ja, Hennie, je hoort het goed. Twee verdiepingen!!!!!! XENOS RULES!

Druk, druk, druk, druk...................en amper tijd om mijn blog bij te houden. Gisteren zwager even dreamweaver uitgelegd. Nou is zwager wel erg computerhandig en had al snel door hoe het werkte en vond zelf al dingen uit waarvan ik dacht......."verdomd handig".
Daarna foto's van mijn zus haar zaak gemaakt. Ik wil de website binnenkort iets kerstmisachtigs geven maar ben er nog niet uit. Vorig jaar had ik haar zaak aan de buitenkant gefotografeerd en het met psp laten sneeuwen. Maar wat zal ik dit jaar eens doen?
Gelijk ook wat produkten op de site gezet, beetje vernieuwen enz.



En toen moest ik echt heel snel gaan slapen want om 03.30 ging het wekkertje (telefoon die ik gebruik als....) al weer.
En wat een geluk had ik weer. Er stond nog een purser op de vlucht en na veel vleierijtjes als "Had ik je al eerder verteld hoe mooi je bent" was hij bereid het purserschap op zich te nemen en mocht ik achterin als nummer 2 fungeren.
Heerlijk vind ik dat op zijn tijd. Even geen vluchtrapporten, cockpit, omdraaiperikelen, passagiers tellen etc.
Funchal was grijs en regenachtig. Toch waren de passagiers opgewekt en vriendelijk. Zelfs de mevrouw die ik mijnheer noemde bleef aardig. Wat een blunder weer!

Toen ik vanavond thuiskwam viel ik op de bank in slaap.
Morgen wil ik nog even sporten. Dat heb ik de laatste tijd niet veel gedaan en wil mijn leven weer beteren.
Om 17.00 mag ik weer melden voor een Taxi Rotterdam - Kopenhagen.
En dan heb ik weer vrij en heb weekend waarvan ik de eerste 2 dagen al helemaal volgepland heb staan.
Binnenkort toch maar weer eens een joggingbroek dagje houden.


00.40
Nog snel even op mijn broertje zijn weblog gekeken en daar vond ik deze open brief van vrienden van Theo van Gogh. Overgenomen uit het parool. Ik kon het niet laten om deze met jullie te delen.
Beste Mohammed en vrienden,

Wat vervelend dat het zo gelopen is. We hadden geen idee dat het allemaal zo gevoelig lag. We hebben ons lesje wel geleerd!
Gaat het een beetje met je been?
Laten we vooral proberen de boel bij elkaar te houden, maar met een beetje respect naar elkaar toe lukt dat vast wel, anders wordt het weer zo'n kliederboel.
Zou je ons wat strakke richtlijnen kunnen geven over wat we wel en niet mogen zeggen?
Dat dit nou potverdorie net tijdens de ramadan moet gebeuren. We zullen ons uiterste best doen ons meer te verdiepen in jullie geloofsovertuiging om verdere misverstanden te voorkomen.
We schamen ons allemaal kapot, Mohammed. Dat we jou in dit lastige parket hebben gebracht, valt ons zeer zeker aan te rekenen. Dit keer zijn we toch echt te ver gegaan! We steken de hand in eigen boezem.
Probeer in godsnaam niet je gevoel voor humor te verliezen, want dat zul je hard nodig hebben de komende tijd.
We hopen dat in deze open brief geen dingen staan die jou of je geloofsgenoten eventueel kunnen kwetsen. Vergeef ons dat dan, wij zijn ook een beetje in de war.
Nou gozer, kop op, probeer het van je af te zetten, morgen is er weer een dag... En denk er maar aan, wat er ook gebeurt: altijd blijven lachen! Sterkte!

Tot schrijfs,

De vrienden van Theo van Gogh