Liszha's scrappy world

Het is even geleden dat ik hier wat van me heb laten horen maar de afgelopen dagen heb ik dan ook doodziek op bed gelegen. Ik wist niet dat je van een keelontsteking zo ziek kon zijn.
De assistente van mijn huisarts blijkbaar ook niet want die raadde me paracetamol aan. Dit na het doornemen van een duidelijk opgelezen vragenlijst.
"Goh", dacht ik nog, "zou zo iets echt werken?"
Weten jullie wat haar conclusie was?
"Keelpijn kan wel 7 dagen duren" Echt waar, ze las het zo voor, geen enkele intonatie what so ever, ze probeerde niet eens te verbloemen dat ze het oplas.
Met veel moeite probeer ik tot haar door te dringen en uit te leggen dat het al even duurt en dat het het niveau van gewone keelpijn allang voorbij is, dat mijn oren en nek ook al pijn doen en dat mijn nek dik is en dat ik het niet lang meer trek. Daarop neemt ze contact op met de huisarts en belt me terug."
Paracetamol is weer haar advies. "En als het nu keelontsteking is?" vraag ik haar. Je raadt het al ............. paracetamol.
Toen is Lisette heeeeeeeeeeel erg boos geworden. Lisette heeft pijn. Lisette is moe. Don't mess with me now.
Okay, dan zal de dokter nog wel terugbellen. En ook die adviseerde................juist ja........paracetamol. Als ik vrijdag nog zo'n hoge koorts had (39 graden!) dan moest ik maar eens langskomen.
Nou had ik al een hele nacht niet geslapen van de pijn en als ik al wel even in slaap viel dan ging ik snurken van de bijkomende verkoudheid en werd ik er zelf wakker van. Ik was niet happy.
Tegen de avond zag ik het echt niet meer zitten en ben door de bovenbuurjongen (een goede buur is beter..................) naar de huisartsenpost in het ziekenhuis gereden.
Mijn keel was inmiddels zo dik dat ik zelfs raar praatte. Ik volstond dan ook maar met te zeggen dat ik keelpijn had. Op mijn pijnlijke tong legde hij een houten spatel (kon ik in ieder geval niet op zijn duim bijten) en keek heel bedenkelijk.
"Natuurlijk heb je pijn, dat is een hele dikke en vieze keelontsteking."
Wat een opluchting, iemand nam me serieus. Kuurtje gekregen en weer een pijnlijke slapeloze nacht in. 's Ochtends kwam mijn moeder om voor me te zorgen. Wat een lieverd toch!
En na een derde slapeloze nacht stond ik om een uur of 5 's ochtends onder de douche omdat ik per ongeluk sap over mezelf had heen gegooid.
En toen ben ik eindelijk in slaap gevallen door alle pijn en snurkgeluiden heen heb ik een paar uur geslapen. Ik voelde me gelijk een stuk beter.
Alles is nog dik en enigszins pijnlijk maar wel houdbaar en ik ben ook voorzichtig weer wat gaan eten want dat had ik ook al een dag of drie niet gekund. Helaas heb ik er geen geld voor Dafur mee kunnen inzamelen.
De kerst zal ik dus op bed doorbrengen maar dat boeit me eigenlijk niet zo. Eigenlijk had ik 1e kerstdag moeten werken. Wel rot voor de collega die nu opgeroepen wordt maar ja..........
En nu ga ik even mijn laatste tablet van de dag innemen en weer lekker slapen. Slapen is genezing. Toch?
En oh ja............iedereen een geweldig goed kerstfeest toegewenst.