Liszha's scrappy world

Sommige passagiers blijven hangen in je gedachten en zul je je over jaren waarschijnlijk nog herinneren.
Gisteren kwam er een echtpaar aan boord met een zwaar lichamelijk gehandicapt dochtertje. Gezond geboren en met de jaren steeds verder achteruit gegaan. Nu is ze 14 en kan nog erg weinig.
Bij alles moet ze door haar ouders worden geholpen. Haar rolstoel is paars en opgefleurd met dolfijnen. Ze heeft twee hele lieve ouders die ontzettend veel van haar houden en alles voor haar doen.
Haar hoofd hangt een beetje naar beneden, één van haar voetjes staat in een onnatuurlijke houding. Wat ze mankeert weten de artsen niet echt goed.
We bieden de ouders aan om een gordijn voor de ingang van de pantry te hangen als ze naar het toilet moet. Maar ze houdt het wel op tot thuis zegt ze. Ja logisch, ik zou ook niet willen dat 184 mensen toekijken hoe ik door mijn vader uit mijn stoel wordt gehesen en begeleid door mamma naar het toilet moet. En dan staat er ook nog een stewardess een gordijn tegen de pantrymuur te houden en dat trekt natuurlijk alle aandacht. Dat wil een 14 jarig meisje niet.
Maar helaas, de natuur laat zich niet dwingen en bovenstaand scenario speelt zich toch af.
Ze zitten op rij 3 en pappa moet haar dus weer tussen de rijen inzetten en dat doet pijn want ze heeft stalen pinnen in haar rug en haar vader heeft niet genoeg ruimte om haar wat voorzichtiger neer te zetten.
Waarom zitten ze niet op rij 1 dan vraag je je af?
Omdat een mevrouw aan de incheckbalie zegt dat de laatste 4 stoelen die vrij zijn op rij 1 al gereserveerd zijn. Er zitten inderdaad ook mensen met een rolstoel maar die hadden wat mij betreft wel op rij 3 kunnen zitten, ze kunnen tenslotte nog een stukje lopen maar misschien vergis ik me hierin. Moeilijk te beoordelen.
Ik bied ook aan om te gaan verzetten maar haar vader zegt dat het nu wel goed is zo. Hij heeft met veel moeite zijn dochter op rij 3 neergezet en is nog kwaad op de dame aan de incheckbalie. Hij ziet het denk ik even niet zitten om zijn dochter weer te moeten tillen.
Hij legt zijn hoofd even tegen die van zijn dochter en zegt iets liefs tegen haar. Ik praat nog even met haar moeder en dat is zo'n lief en opgewekt mens.
Eigenlijk gun je deze mensen een probleemloze vakantie. Dat verdienen ze! Helaas blijken ze constant tegen onbegrip op te lopen.
Pffff.......ik zal ze niet snel vergeten.